Kendime merhaba dediğim zaman,düşmüş meleğimle nasıl en sınıra düştüğümün acizliğini bir kere daha canlı canlı gördüm, bir merhabada tüm acizliğimi görmüştüm.Ya dokunsaydım kim bilir neler olurdu.Kalbimin en köşe en diplerinde sakladığım nerelere ulaşabilirdi.Senden daha çok korktuğum biri vardı o diplerde,zincirlerle hapis ettiğimi sandığım.Geceleri rahat uyumama hatta sesini kapatmama yardım etmesi için uydurmuştum zincirleri, çünkü onun kaçmak yada orada kalmak için zincirlere ihtiyacı yoktu.Onu orada tutan tek şey kendisiydi ve artık dahada sessiz kalacağına inanmam en büyük yanılgım olurdu,olduda.Aynaya tüm cesaretimi toplayarak dokundum.Hiç bir şey olmadığını görünce nasıl sevindim tarif edemem.Derin bir nefes aldım,nefesim ciğerlerimi yakarcasına içeme doldu.O yanmanın yarattığı hisle ayanaya sırtımı dönüp ,ruhumu hapis ettiğim bedenimi kendime (aynaya) yasladım.Yansımında benimle aynını yapmış ,istemese dahi acımı oda yaşamak zorunda kalmıştı.Derin derin nefes aldım,ellerimin titremesi son bahar yapraklarının tatlılığı kadar hoştu artık.Ölüme yatan bir yolcu gibi , ruhumun dinlemesine az kaldığımı sezinlemem vermişti ,belliki bu hissi.Her şeyin bittiğini düşündüğüm anda birden beni içeri aynanın içine çekti.Aniden ayananın arkasında ki soluk yerden kurtulmak için kendimi aynaya vursamda başaramadım.Çabam bitince aynanın karşısında olan beni gördüm.Ellerim ayaklarım,kalbim ruhum titreyerek ona "Ne olur "dedim. Bana "Yaşamadığın hayatı yaşacağım" dedi.Çığlıklar yumruklar ve tüm varlığımla aynaya vurdum gidişini izledim.Ayanadan uzaklaştığında kapıda attığı bakışla tüm bunların rüya olmadığını anladım.Son kez bağırır gibi haykırdım ama duyduğum tek ses acınası kendi,sesimdi..
