အျပာေရာင္ရင္ခြင္တမ္းခ်င္း..........

" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ သား သိပ္႐ုပ္ပ်က္ေနလို႔လား "

ေမေမက က်ေနာ့္ ဆံပင္မ်ားကို အသာအယာ ဖြသည္။
ေမေမ့လက္ေတြက ေႏြးလိုက္တာ ...။
က်ေနာ္ ႐ုတ္တရက္ ငရဲအတြင္းက ခဏေလာက္ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့သလိုမ်ိဳး ...။

" ေမေမ့ကို ေျပာျပေလ သားက ၿမိဳသိပ္ထားရင္ ပိုၿပီး ခံစားရမွာေပါ့ "

က်ေနာ့္ကို ေမေမက ၿမိဳသိပ္ထားတယ္လို႔
ထင္တယ္ေပါ့။ သာမန္အသည္းကြဲေနတဲ့ 
လူငယ္ေပါက္စေလးလို႔ ယူဆလိုက္တာေပါ့ ...။

" ေမေမ .. "

က်ေနာ္ ျပံဳးေနခဲ့သည္ ထင္သည္။

" ....."

" လူတစ္ေယာက္က ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိေတာ့ပဲ
ဗလာျဖစ္သြားတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို ေမေမ
ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္မလားဟင္ ... "

ေမေမ အံ့ၾသသြားပံုရသည္ ။

" သားရယ္ ... --"

" ဒါေပမယ့္ ေမေမ စိတ္မပူပါနဲ႔
သားကို အခ်ိန္တစ္ခုပဲ ေပး ...
သား အဆင္ေျပသြားမွာပါ "

က်ေနာ္ ထင္ခဲ့တာက မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းနဲ႔
လြဲခဲ့႐ုံေလာက္ကေလး ... ။သို႔ေသာ္
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးၿပိဳက်ခဲ့သည့္ အျဖစ္မွန္ကိုေတာ့
ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာမွ သိခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

•••

အိမ္တံခါးကို လာေခါက္တဲ့ လက္တစ္စံုမွာ
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသည္းပြတ္တစ္ခုလံုးကို ဆုတ္ၿဖဲ
ပစ္ႏိုင္မယ့္ လက္မ်ားလို႔ သိခဲ့ရင္ က်ေနာ္ ထိုတံခါးကို
သြားမဖြင့္ပဲ ထားလိုက္မိမွာပါ။

" ဟင္ !!! စီနီယာ Lu Feng "

က်ေနာ္ အံ့ၾသထိတ္လန္႔စြာ အၾကာႀကီး ဆြံ့အေနခဲ့၏။
ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ႏွစ္ ... ၾကာၿပီးမွ ဒီဆက္စပ္မႈေတြ
ျပန္ေပၚလာခဲ့ရတာပါလဲ ... ။

" Chanyeol "

စီနီယာ Lu Feng အျပံဳးက အသက္မပါလွ..။သူက အနည္းဆံုး
ျပံဳးျပႏိုင္ေသးသည္ ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ...။
ေလာကဝတ္အရ အိမ္ထဲသို႔ပင္ ဖိတ္မေခၚႏို္ုင္ေအာင္ က်ေနာ္
႐ိုင္းျပသြားသလားမသိ။

" ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ စီနီယာ အိမ္ထဲဝင္ဦးေလ "

" ငါ မင္းကို တေနရာကို ေခၚသြားစရာရွိလို႔ "