Kipnapped and trained to a secret spy

Hoofdstuk 1

Tranen vallen naar beneden. Van mijn ogen tot mijn wangen. Van mijn wangen naar mijn kin. En van mijn kin op mijn schoot. Keer op keer, steeds opnieuw.

Ik denk terug aan de woorden van de dokter. "Ze is ongeneeslijk." Wat een verschrikkelijke woorden. Angel, mijn engel gaat dood. Ze was nog maar vijftien. Een jaartje ouder. En daarmee ook gelijk de liefste zus die er bestaat. Ze is zo lief en behulpzaam. Maar ze heeft nog maar twee weken te leven. Hooguit.

Ik zucht en kijk naar de foto op mijn nachtkastje. We staan er zo vrolijk op. We lachen naar de camera en voelen ons zo blij. Het kijken erna doet me pijn, maar ik moet het doen. Pijn. Steken in mijn hart.

Ik hoor dat mijn moeder me roept. Maar ik heb geen zin om te eten. Angel zit niet aan tafel. Dan hoef ik ook niet. Zonder Angel, zonder Evelien.

Een kwartier later ga ik toch maar naar beneden. Pap en mam kijken bezorgd naar me. Ik negeer het, maar eigenlijk voel ik me schuldig omdat ze zo bezorgd zijn. Ze hebben spaghetti gemaakt. Het was ons lievelingseten. Nu niet meer. Nu haat ik het. Ik neem een paar happen en verdwijn weer naar boven.

Weer kijk ik naar de foto. Ik weet dat het geen nut heeft, dus ik besluit om een wandeling buiten te maken. Ik mompel een gedagje en stap naar buiten. De koude lucht slaat me toe. Langzaam loop ik naar het park. Het is heel verlaten, maar er lopen wel wat mensen. Een paar jongens fluiten naar me, maar ik negeer ze. Als ik met Angel had gelopen, hadden we de jongens gekeurd en er één voor elkaar uitgekozen. Maar dat is voorbij. Voorlopig geen liefde meer in mijn leven. Ik loop nog wat rondjes en ga dan weer naar huis.

De volgende dag rijden we naar het ziekenhuis. Vanaf nu gaan we elke aan op bezoek, want we hebben niet lang meer. De rit verloopt, zoals gewoonlijk, in stilte.

In het ziekenhuis gaan we gelijk naar haar kamer, we weten inmiddels wel waar het is. We gaan gelijk bij haar bed zitten en haar knuffelen. Ze voelt zo koud en breekbaar aan. We huilen allemaal. Angel ziet eruit als een geest. Zo zielig.

Als het bezoekuur voorbij is, gaan we in stilte naar huis.  Gelijk gaan we naar onze kamers en slapen.

Morgen weer een dag......