Çırılçıplak uzandığımda ve gözlerimde yaşlarla; bir gün daha kaybettim, mahvettim, yok oldum. Ruhumdan her bir parçayla yine kendimi şeytanlara kurban ettim. Canımı yakan her fısıltıda biraz daha intihar ettim. Söyle. Susmadan... Sözlerin kaç bedenin sebebi? Kaç bana bir eder?
Kutsal kitabı okuduğunda hangi bizim içimizdeki çığlıkları duydun? Hangi bizim gözyaşlarına acıvermezmişçesine dokundun? Ve sen ellerinle utandığın ağlayışlarına nasıl paravan oldun? Kendinden kaçamadın. Kaçamazsın.
Bir daha dokunmayacağız dedik, ağlamayacağız da. Bizim susmak için kanattığımız yaralarımız var. Ve Kitab-ı Mukaddes bunları bile yazamazdı.
Ölmekten kötüsü ne biliyor musun? Yaşarken öldüğümüz ve kaçamadığımız "her gün" cehennemi. Ve Tanrım oyuncaklarına verdiğin her şeytan için senden nefret ettim. Çocukların gibi öl ve yan isterim.
Kaçsam ben olmaktan kaçabilir miyim?
Bir gün, yıldız tozu olup; göklerden üstünüze yağdığımda, kayıp gitmeme izin vermeyin.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Pandora'nın Kutusu
Poetry~Pandora'nın kutusu açılıp, Zeus'un içine sakladığı bütün kötülükler dünyaya saçıldığı zaman, orada son bir kötülük kaldığından kimsenin haberi olmamıştı: Ümit.
