O günden bu yana tam altı yıl geçti. Bu hikayeyi daha önce kimseye anlatmamıştım.
Uçağımı onarıp
geri döndüğümde, çevremdekiler hayatta olduğum için çok sevinmişlerdi. Bense üzgündüm ve
onlara yorgun olduğumu söylemiştim.
Şimdi acımın bir kısmı dinmiş durumda. Yani tamamen değil. Gezegenine geri döndüğünden
eminim, çünkü gün ağarırken bedenini hiçbir yerde bulamamıştım. O kadar da ağır bir vücut değildi
onunki.
Şimdiyse, geceleri yıldızları dinliyorum. Sanki beş yüz milyon tane küçük zil, oradan bana
gülüyor.
Ama beni kaygılandıran bir şey var. Koyununun ağzına bağlaması için çizdiğim ağızlığın kayışlarını
çizmeyi unutmuşum. Yani, onu hiç kullanamayacak. Bu yüzden de gezegenine vardıktan sonra neler
olduğunu çok merak ediyorum. Belki de çizdiğim koyun çiçeği yemiştir...
Bazen kendi kendime: “Kesinlikle yememiştir! Küçük prens çiçeği her gece camdan korunağıyla
kapatmış, koyunu da dikkatle izlemiştir” diyorum.
Böyle düşününce mutlu oluyorum. Ve bütün
yıldızlar bana gülüyorlar.
Ama sonra: “Herkes zaman zaman dalgın olabilir. Ya küçük prens bir gece camdan korunağı çiçeğin
üstüne geçirmeyi unutursa ve koyun da sessizce yerinden çıkarsa...” diye düşünüyorum.
O zaman
benim küçük zillerim kahkaha yerine gözyaşlarına boğuluyorlar.
Bu gerçekten büyük bir sır.
Sizler gibi, benim gibi küçük prensi sevenler için, evrenin kim bilir
neresindeki bir koyunun bir çiçeği yemiş ya da yememiş olması çok önemli bir şeydir.
Gökyüzüne bakın. Kendinize “Acaba koyun çiçeği yedi mi, yemedi mi?” diye sorun. Bakın her şey
nasıl da değişiyor.
Ve bunun neden bu kadar önemli olduğunu büyükler asla anlayamazlar...
Benim için bu, dünyanın en güzel ve en hüzünlü manzara resmi. Bir önceki resme çok benziyor ama
unutmamanız için bir kez daha çiziyorum. Küçük prensin Dünyaya indiği ve ayrıldığı yer işte burası.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lütfen resme çok dikkatli bakın ve onu hafızanıza iyice yerleştirin.
Eğer bir gün yolunuz Afrika’ya
düşerse ve Sahara Çölü’nü geçerseniz, işte tam bu noktaya geldiğinizde lütfen biraz durun.
Yanınıza
bir çocuk gelirse, yüzü gülüyorsa, altın sarısı saçları varsa ve soru sorulduğu zaman cevap
vermiyorsa, anlarsınız kim olduğunu.
O zaman, n'olursunuz, beni böyle üzgün bırakmayın, yine
geldiğini yazıverin bana...
