Gittiği ikinci gezegende kendini beğenmiş bir adam yaşıyordu.
Küçük prensi görür görmez:
" Ah, işte bir hayranım! " diye bağırdı. Çünkü bu adama göre diğer insanların hepsi onun hayranıydı.
" Günaydın," dedi küçük prens, " Şapkanız ne kadar ilginç."
" Bu şapka insanları selamlamak için "diye yanıtladı kendini beğenmiş adam.
" İnsanlar beni alkışladıklarında şapkamı havaya kaldırırım.Ama ne yazık ki buraya hiç kimse uğramıyor."
Adamın söylediklerinden pek bir şey anlamayan küçük prens " Gerçekten mi? " dedi.
Kendini beğenmiş adam ona " Ellerini çırp " dedi.
Küçük prens ellerini çırpınca şapkasını büyük bir nezaketle havaya kaldırdı.
Küçük prens içinden " Burası kralın gezegeninden daha eğlenceli " dedi ve ellerini tekrar çırptı.
Kendini beğenmiş adam şapkasını havaya kaldırdı yine.
Beş dakika boyunca aynı şeyi tekrarladılar. Ama küçük prens oyunun monotonluğundan sıkılmıştı.
" Peki şapkanızı eğmeniz için ne yapmam gerekiyor? " diye sordu.
Ama kendini beğenmiş adam onun bu sorusunu duymadı. Çünkü övgüden başka hiçbir şeyi işitmezdi.
" Bana gerçekten çok mu hayransın? " diye sordu adam.
" Hayran olmak ne demek? "
" Hayran olmak, bir kimsenin o gezegendeki en yakışıklı, en şık giyimli, en zengin ve en akıllı kişi olduğunu düşünmek demektir."
" Ama bu gezegende sizden başka kimse yok ki!"
" Lütfen bana bu iyiliği yap, yine de bana hayran olduğunu söyle."
" Size hayranım, " dedi küçük prens hafifçe omuzlarını silkerek, " Ama bu sizin için neden bu kadar önemli? "
Bunu söyledikten sonra da yoluna devam etti. İçinden "Şu büyükler gerçekten de çok tuhaflar"
diyordu.
