Το Κορίτσι Με Την Κουκούλα(Girlxgirl)(Teacherxstudent)

Παρτ 26

Ευτυχώς που ήμουν στο δεύτερο θρανίο γιατί με δυο βήματα, πατώντας πάνω στα θρανία βρέθηκα κοντά την Μεγκαν. Οι πυροβολισμοί συνεχίστηκαν μέσα στην αίθουσα και πολλοί θα πουν πως ήμουν πολύ χαζη, ίσως ήμουν αλλά ποτέ δεν θα μετανιώσω για αυτό που έκανα.

Η Μεγκαν καθόταν σοκαρισμένη χωρίς να κουνιέται. Γύρισα γρήγορα και την κοίταξα πιάνοντας την από τους ώμους.

"Μπες κάτω από την έδρα τωρα!" φώναξα

Την έσπρωξα αρκετά για να μπει αν και αντιστεκόταν.

Άκουσα ένα 'οχι' δυνατό αλλά δεν έδωσα σημασία, νόμιζα πως το λέει επειδή ήθελε να βγει έξω από την εδρα.

Ήμουν τόσο φοβισμένη και αγχωμένη εκείνη την ώρα που μου πήρε τουλάχιστον ένα λεπτό για να νιώσω έναν πόνο στην κοιλιά μου. Εκείνη την στιγμή δεν κατάλαβα τι ήταν γιατί έδωσα προσοχή στο γεγονός πως υπήρξε ησυχία για λίγο. Κοίταξα τον άντρα και κατάλαβα πως οι σφαίρες είχαν τελειώσει και κάποιοι πρόλαβαν και έπεσαν πάνω του ακινητοποιώντας τον.

Κοίταξα την κοιλια μου ξανα αλλα ήμουν τόσο μπερδεμένη και σοκαρισμένη που δεν κατάλαβα για λίγο γιατί με πονάει τόσο. Μόνο όταν έπιασα την πληγη και είδα αίματα στο χέρι μου κατάλαβα τι είχε γίνει. Τότε όμως μου ήρθε τάση για εμετό και ήρεμα έκατσα κάτω προσπαθώντας να στηρίξω την πλάτη μου κάπου αλλά δεν έβρισκα τοίχο...

Οι φωνές ήταν πολλές... παρά πολλες όμως από όλες μπόρεσα και ξεχώρισα μια που φώναζε το όνομα μου.

"Σαμανθα!" Γύρισα και αμέσως έπεσα πρόσωπο με πρόσωπο μαζί της. Είχε κάτσει δίπλα μου και φοβισμένη με κοίταζε.

"Είσαι καλα;" ρώτησα πρώτη

"Τι με ρωτας ρε Σαμανθα; εγώ πρέπει να σε ρωτάω " είπε γρήγορα και με έφερε αρκετά κοντά της ώστε να ξεκουραστώ πάνω της. Τότε όμως μπόρεσα να δω ότι δάκρυα άρχιζαν και έτρεχαν από το πανέμορφο πρόσωπο της.

"Μην κλαις καλά θα γίνω" είπα και προσπάθησα να χαμογελάσω

"Γιατί το έκανες αυτο; Γιατί δεν μπορούσες να μείνεις στην θέση σου και να κρυφτείς; Δεν χρειαζόμουν προστασία" ειπε κλαίγοντας.

"Γιατί σε αγαπαω.. και δεν το μετανιώνω από την στιγμή που εσύ είσαι καλα"

Ευτυχώς οι φωνές πανικόβλητων μαθητών και καθηγητών ήταν τόσο μεγάλες που κανένας δεν μας άκουσε. Βέβαια τώρα πια δεν είχε σημασία.