Hiç bu kadar uzak ve bu kadar da yakın olmamıştım...
"Sen miydin görüldü atan?"
***
Mesaşk isimli ilk kitaptır!
# 8 ağustos 2017 de yayımlanmaya başlanmıştır!
***
"Maviyi sevdiğim kadar seviyorum seni..."
"Maviyi sevdiğim kadar nefret ediyorum...
Arkadaşlar bu bölüm duygusal olacak. Tamam, mizah kitabı ama konuya artık giriş yapmamız şart. Kitabı okurken boşlukta kalmanızı istemediğim için, konuya giriş yapacağım😁
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Engelli :Biliyor musun? Tam seninle mutlu olmayı düşüneceğim vakit boşluğa düşüyorum. Sen kibirli bir insan değilsin,biliyorum ama yine de içimde bir korku var...
Engelli :Beni hiç tanımadın aslında... Ben hep yakınındaydım oysa ama ne sana dokunabildim ne de konuşabildim..
Engelli :Konuşamazdım da...
Engelli :Ben konuşamıyorum...
Engelli :Sen beni engelli diye kaydetmişşin.
Engelli : Doğru tahmin prenses.
Engelli : Küçükken hep hayal kurardım. Sevdiğim kızın ismini haykırarak, gökyüzüne söylemek isterdim.
Engelli :Fakat ağzımı her açtığımda geri kapatmak zorunda kalıyorum. Böyle mesaj yazmak bile çok koyuyor inan bana.
Engelli :Bazen görüyorum, kadınlara yapılan her türlü pisliği. Geçen gün yine seni Takip ediyorum. Bir adam sana yaklaştı. Sırf belin açılmış diye meydan dayağı atacaktı.
Engelli :Canım çok yandı... Bağıramadım... Bir tek dövebildim ... Ama tek çözüm böyle olmamalıydı prenses.. Kadınlara karşı yapılan her türlü pisliği örtmeye çalışıyorlar.
Engelli :Bir gün dilim açılırsa eğer, yanına gelip sana seni sevdiğimi söyleyeceğim... Ve bütün kadınların destekcisi olacağım. Böyle erkeklerden nefret ediyorum.
Engelli :Ya ben senin cenneti temsil eden gözlerine bile bakamıyorum... Onlar nasıl kıyarlar?
Engelli :Öyle kolay kolay kimseyi sevemezsin... Yaralısındır uzağa gidemezsin... Benim yara bandım olur musun? Sana çıkma teklifi etmiyorum ama ilk defa derdimi birine anlatıyorum.
Engelli :Seni sevmek çok güzel be prenses...
Attığı mesajlarla gözlerimin dolduğunu hissettim. Ağzımdan bir hıçkırık firar etmişti. Neden hep iyilere oluyordu!
Nefes almakta zorlanıyordum. Biz insanlar neden hep kendini düşünür olmuştuk?
Nefesim iyice kesildiğinde gözlerim kavramaya başlıyordu ondan sonrası karanlık...
*** ENGELLİ 'DEN
Yere yığıldığında pencereden atlayıp o güzel gözlerine baktım. Daha doğrusu bakamadım. Kıyamazdım bakmaya...
Saçlarının kokusunu iyice içime çektim. Delicesine ağlıyordum. Sesimi kimseye duyuramıyordum...
Kalbinin yandığını hisseder miydi bir insan? Ben hissediyordum kalbimin derinliklerindeki acıyı...
Bu çok kötü bir histi ...
İnsanlar eskisi gibi değildi...
Kapıyı tıklatıp kaçtım. Yalnız kalmak istiyordum bir süre... Zaten hep yalnızdım...
