Πριν αρχισει το κεφαλαιο ήθελα να σας πω πως φτάσαμε και ξεπερασαμε 1k προβολες💜 Χαιρομαι παρα πολυ που κανω κάτι που με χαροποιει και μπορω να το μοιραστω μαζι σας 🎀 Ευχαριστω για την στηριξη και ελπιζω να σας αρεσει η ιστορια μου ❤😉
Και τωρα καθομαι μπροστα απο τον καθρευτη βλεποντας τις πιπιλιες και τις δαγκωματιες που είχα στο σώμα μου.
Σκατα! Πώς τα καλυβουμε τωρα αυτα;
Μακιγιαζ εχω φερει μονο μασκαρα και κραγιον...
Ευτυχώς η κοντομανικη μπλουζα μου καλυπτει τις περισσοτερες
Θα άφησω και κάτω τα μαλλια μου και θα ειναι καλυτερα.
Νταξει μια χαρα. Παλι καλα δηλαδή.
Να με έβλεπε ετσι η γιαγια μου ετσι να νόμιζε πως με ρουφηξε καμια ηλεκτρικη σκουπα και μετα που θα της ελεγα τι ηταν ν αυτήν τρεχαμε στα νοσοκομεια.
Αργα αργα πήγα προς την κουζίνα, οπου ειδα τη γιαγια μου να μαγειρευει και την βοηθησα.
Ααα ρε γιαγια ποσο μου λείπεις μερικες φορες.
Το υπολοιπο της μερας το περασα με τους παππουδες μου, αφού το βράδυ θα γυριζα σπίτι.
Η διαθεση μου δεν ηταν για να κατσω κι αλλο. Ήθελα να γυρίσω σπίτι.
Μολις τελειωσω τις εξετασεις θα ερθω να κατσω πολλές μερες εδω.
Η ώρα να φύγω ηρθε και αποχαιρετησα και τα παιδια πριν φυγω.
Ολη μερα αγνοουσα τις κλήσεις και τα μηνύματα του Χρήστου.
Μπορει χθες το βράδυ να φανηκε ποσο νοιαζομαι, αλλά οχι και να πεσω τόσο χαμηλα. Ειπαμε!
Μου εχει μεινει ακομη μια σταλα αξιοπρεπειας...
Κυριακη σήμερα και εγώ δεν άνοιξα βιβλιο όλο το Σαββατο που υποτειθεται πήγα στη γιαγια μου για να ξεσκάσω και να συγκεντρωθω.
Βεβαια μετα απο αυτα που εγιναν πως να συγκεντρωθω κι εγω ο ανθρωπος...
Αφού σηκώθηκα και ντύθηκα είπα να παω να παρω εναν καφε για να ανοιξουν λιγο τα μάτια μου.
Ευτυχώς καθώς έφευγα δεν πέτυχα καθολου τον Χρήστο. Παλι καλα.
Δεν ξερω για πόσο θα τον αγνοώ, αλλά προς το παρόν δεν ειχα ορεξη και είχα ξυπνήσει και πριν από λίγο.
Στο δρομο για τον γυρισμο μιλούσα με τη Μυρτώ στο τηλέφωνο.
"Ναι οκει οταν κλεισουν τα ριμαδια τα σχολεια θα ερθεις κι εσυ"
Μιλούσαμε πολλη ώρα, αφού εγω περπατούσα πιο αργα κια απο σαλιγκαρι με διπλο κελυφος.
"Νομιζω καλυτερα τον Ιουλιο τι λες; Ναι ναι...ενταξει, θα ρωτησω και την αλλη και..." πήγα να τελειωσω την προταση μου αλλα είχα φτασει πια πολυ κοντα στο σπίτι και ειδα τον Χρήστο να με κοιταει απο μακρια.
"Μυρτώ, τα λεμε αυριο σχολειο τα αλλα οκει;" είπα και εκλεισα το τηλέφωνο.
Τον κοίταξα στα μάτια και μετα γυρισα το βλέμμα μου στο δρομο περνωντας απο δίπλα του.
Πριν φυγω ομως με έπιασε απο το μπράτσο και με σταματησε.
"Άσε με" είπα αρχικα ήρεμα και πήγα να τραβηξω το χέρι μου.
"Πρεπει να μιλησουμε Ελπίδα" είπε καθώς με εσφιγγε πιο πολυ για να μην φυγω.
"Δεν εχουμε να πουμε κατι Χρήστο! Άσε με! Με πονας" φωναξα, αλλά εκείνος δεν με άφηνε.
"Αν σ'αφησω θα φυγεις;" με ρώτησε ήρεμα
"Ναι!" φωναξα σαν να ελεγα το αυτονοητο
"Τότε δε σ'αφηνω ρε Ελπίδα" είπε κοιτώντας με στα μάτια.
"Τι Θελεις απο μενα ρε Χρήστο;" είπα ξεφυσωντας, κουρασμενη απο όλο αυτο.
"Άσε με μονο να σου εξηγησω και μετα αποφασιζεις εσυ τι θα γινει"
Ρολαρα τα μάτια μου, αλλά εγνεψα καταφατικα
Ήθελα να ακούσω τη δικαιολογια του τόσο πολύ γαμωτο.
Ήθελα να πιαστω απο μια κλωστη ωστε να συνεχισω να ελπιζω....
▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪
Χολαα 😍
Πώς παει;😊
Ολα καλα;🎀
Εγω καλα 💜
Τελειωνουν οι μερες δυστυχώς εεε;😢
Σχολείο ξανά ερχεται 😭😭
Πφφ 😒
Λοιπον αυτα για σήμερα 😘
Τα λεμεεεε 🔥💝
YOU ARE READING
Το μέταλλο στον μαγνήτη του
Teen FictionΕίχε βάλει τα γόνατά του από τη μια και απο την άλλη πλευρά του σώματός μου.. Κοίταξα το πρόσωπό του κι ένιωσα λίγο άβολα. Τότε αυτός το εκμεταλλεύτηκε παίρνοντας το παγωτό ξανά.. Το αφήνει στο κρεβάτι και γυρίζει να με κοιτάξει χαμογελώντας. Σκύβει...
