"Kamahalan, nawawala na naman po sa kanyang silid ang mahal na prinsesa," nakayukong saad ng isang kapon sa kanyang hari.
Napahawak naman ang hari sa kanyang batok dahil tumataas na naman ang dugo nito saka sinabing, "suyurin ang buong kaharian! Pinapaaga talaga ng batang 'yan ang kamatayan ko."
"Masusunod po mahal na hari." Sagot ng kapon sabay yuko bago tinalikuran ang hari.
Kanya-kanyang diskarte ang ginawa ng mga tauhan sa palasyo upang makita ang prinsesa, halos rinig narin sa buong bayan ang mga sigaw nila sa pangalan nito.
Samantala...
"Kamahalan?" tawag ng isang kapon sa loob ng silid aklatan ngunit wala siyang makitang tao sa loob kaya napagpasyahan na niyang umalis na lang.
Nang makasigurong lumabas na ang kapon sa silid aklatan siya namang talon ni Rodel galing sa kesame at agad na nilapitan ang kanyang prinsesa na nagtatago sa likod ng nakatambak na mga libro at lihim na nagbabasa ng mga ipinagbabawal na libro ng palasyo.
"Kamahalan, kailangan niyo na pong bumalik sa inyong silid, nagkakagulo na po sa palasyo." Saad niya rito pero nanatiling nakaupo ang prinsesa habang binubuklat ang kanyang binabasa.
"Rodel... Parang 'di ka na nasanay, hayaan mo silang magkagulo, ang ganda na kaya nitong binabasa ko. Ang bidang babae rito pinaglaban niya talaga yung pagmamahal niya sa isang alipin, hayy." Nakangising saad ng prinsesa na mistulang nananaginip ng gising kaya napailing na lamang si Rodel.
----
"Amang hari pinatawag niyo raw po ako?" bungad ng prinsesa sa kanyang amang nakaupo sa trono't may binabasang sulat. "Ang saya natin ah . . . Anong meron?" dagdag pa nito't patakbong nilapitan ang ama.
Napawi naman ang ngiti sa labi ng hari ng mapansin ang suot ng kanyang anak.
"Bakit ganyan ang iyong kasuotan? Baka nakakalimutan mong may atraso ka pa sa 'kin kahapon sa pagtakas mo ng iyong silid!" pagsisimulang sermon nito.
Imbes na masindak nagbingi-bingihan lamang ito't ibinaling ang tingin sa sulat na hawak ng kanyang ama.
"Teka, bakit parang pamilyar ang borda ng sulat na iyan? 'di ba sa bayan ng Koryeo iyan?" bulalas ni Marikit at agad na inagaw ang sulat sa kamay ng kanyang ama.
"Bastos ka talagang bata ka, paano kita ipapakilala sa prinsepe ng bayan nila kung ganyan ka kumilos at umasta?" magkasalubong na kilay na saad ng kanyang ama.
"Simple lang ama, sabihin mo ito ang pinakaastig at pinakamagandang nilalang sa mundo, ang anak kong si Marikit." Seryosong saad ng prinsesa habang ginagaya ang pananalita ng kanyang ama't kumukumpas sa bawat katagang sinasabi niya.
Naiinis man 'di mapigilan ng kanyang ama na tumawa sa inasta ng anak at sinabing, "ganyan ba talaga ako magsalita?" nang mapansin ng hari ang pagpipigil ng tawa ng mga tagapagsilbi ay agad na tumikhim ito't ibinaling ang atensyon sa anak.
"Pwede ba Marikit umayos ka? Bukas na sila darating sa bayan at maghahanda tayo ng isang piging sa pagdating nila, siguro naman bukas hindi mo ako bibiguin at magpapakatino ka?" paghihingi ng pabor ng hari rito.
Napangiwi na lamang ang prinsesa't alangang tumango saka sinabing, "kaya ko naman siguro ng kaunti?" may halong panunuya sa boses nito.
Sinamaan naman siya ng tingin ng kanyang ama dahilan para kumaripas siya ng takbo papaalis ng tronong silid.
-----
Kinabukasan...
"Kamahalan, umaga na po. . . Kailangan niyo na pong bumangon." Sunod-sunod na sigaw at katok ng mga tagapagsilbi ng palasyo kaya galit na napabalikwas si Marikit sa kanyang higaan.
BINABASA MO ANG
Pragma
Historical Fiction[ Historika Series: 3 ] When it's gone, you'll know what a gift love was. You'll suffer like this. So go back and fight to keep it. -Ian Mcewan Hanggang saan ba kayo kayang subukin ng inyong pag-iibigan... Kung sa simula pa lang, ang pagkikit...
