No Strings (Strings Series 1)

30. Choice

"God, I missed you.." halos mapalundag ako ng bigla niya akong yakapin ng mahigpit.

Tumikhim ang guards dahilan kaya napahiwalay kami sa isa't isa. "Ma'am, sir.. May limitasyon daw po sabi ni sir Yosef. Pwede kayong mag-usap pero hindi kayo pwedeng magdikit."

What the heck?

"Fuck off!" Singhal ni Luther.

"We're just obeying orders sir. Kung hindi kayo makikisama, we'll tell this to your father."

"I. Dont. Give. A . Fuck. You. Go. Tell. Him." Gigil na gigil si Luther. Yumuko ako dahil sa pagkahilo at pagod na nadadama ko.

"Sasha are you alright?" Ang galit na boses ni Luther ay biglang huminahon. Tumango ako. "Yup, lets just follow their orders." Pagod kong sabi.

Luther sighed heavily sign that he accepted that we're defeated. Magkakagulo lang kami dito pero alam kong hindi kami mananalo. Kung ipipilit ni Luther ang gusto niya. Mas lalo lang kaming magiging miserable.

Pumasok ako sa loob ng kwarto. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko ng tumambad ang gulo nito. Hindi ganito si Luther sa kwarto. What happened here?

Though, bahagya akong kumalma sa lamig ng buong kwarto dahil sa AC. Nanatiling bukas ang pinto niya habang nasa labas ang apat na guard. Ibinaba ko ang tray sa center table sa may veranda.

"I heard that you don't eat the whole day?" Salita ko habang hinihimas ang barindilya. Napahinga nalang ako ng malalim ng mamataan ko ang mga guards sa baba na alertong nakamasid sa amin. As if naman tatalon kaming dalawa ni Luther dito? Mga abno nato! That's a suicide mission.

Napabaling ako sa kanya ng hindi siya sumagot. Nagtama ang mga mata namin. Sa hindi ko alam na dahilan ay nag-iwas ako ng tingin.

"Kamusta ka dito?" I said to cover up the little akwardness I felt.

Hindi pa din siya nagsalita. Pagod at malamlam ang mga mata niya na nakatingin sa akin. God! I can't stand him looking at me that way. And I hate myself coz' I don't know why!

"God, speak up!" Medyo iritadong sabi ko. Hindi ko kasi matagalan ang mga tingin niya. Hindi ko din matagalan na tignan lang siya when infact, I want to kiss and hug him endlessly.

"Kamusta tayo?" Biglang salita niya na nagpatigil sa akin. May parte sa akin na nagsisi kung bakit pinilit ko pa siyang magsalita. Basang basa ko na ang ugali ni Luther. And the sound of him right now? He's so damn hurt and confused.

Sa ilang linggo namin hindi nagkita pakiramdam ko ay taon na ang lumipas. All I wanted was to see him. Now that he's infront of me. Bakit iba ang nadadama ko sa gusto ng isip ko? I love him, no doubt. Pero sa kalagayan niya? Our love makes him suffers a lot.

"L-Luther.." I stuttered. Hindi ko kasi alam kung ano ang tamang salitang sabihin sa kanya. Gusto kong sabihin na okay kami, kahit sa realidad ay hindi naman. Seeing him now miserable makes me have doubts.

Hindi ko siya kayang maging ganito. Hindi ko siyang makita na ganito. He can't live like this. For them our love for each other is a crime. Hindi siya kriminal para ikulong ng ganito. At hindi ko kayang mahalin siya at maging malaya ako, habang siya ay nagdudusa dito.

I get the point why dad let me see Luther. He wants me to see how his life is now. At hindi ito ang gusto ko sa kanya. Hindi ito ang para sa kanya.

"What? You change your mind now?" Malamig na salita niya. Bahagyang nalaglag ang panga ko. Change of mind in what aspect? Kung sa tingin niya ay hindi ko na siya mahal. He's wrong. I truly love him. Nagbago lang ng bahahya ang pananaw ko dahil sa situation.