Σου έχει τύχει ποτέ, να θες οπωσδήποτε να γνωρίσεις κάποιον; Να τον βλέπεις συχνά, αλλά να μην βρίσκεις το θάρρος να μιλήσεις; Να νιώθεις ένα περίεργο συναίσθημα, ότι μπορεί να ήσασταν κάποτε ζευγάρι, ίσως σε κάποια προηγούμενη ζωή; Αυτό ακριβώς παθ...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
...Φτάσαμε Λονδίνο. Ο καιρός ήταν σαν να πλησίαζε το τέλος του κόσμου, τόσο σκοτεινό ουρανό δεν είχα ξαναδεί την ημέρα. Είχα πάρει είδη τη βαλίτσα μου και μπήκα στο πρώτο ταξί από την αριστερή πλευρά. Πάλι καλά που γνώριζα αγγλικά, οπότε δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα στο να συνεννοηθώ με τον ταξιτζή. Του είπα την οδό όπου έμενε η Ηρώ και χωρίς να ανταλλάξουμε δεύτερη κουβέντα, είπε ,, Okay '' και φύγαμε. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα ότι έπρεπε να πάρω τηλέφωνο τον αδερφό μου, μα κάτα τύχη την ώρα που το σκέφτηκα με πήρε εκείνος.
- Έφτασες;
- Ναι, όλα τέλεια μέχρι στιγμής είμαι στο ταξί.
- Να προσέχεις όπως είπαμε! Άντε φιλιά και... θα σε ξαναπάρω αργότερα - είπε κλείνοντας. Κοίταξα έξω από το τζάμι, απολαμβάνοντας τους δρόμους και τα σπίτια στο Λονδίνο. Ποτέ δεν μου περνούσε από το μυαλό η ιδέα, ότι κάποτε θα ταξίδευα μέχρι εδώ. Πόσο μάλλον για να βρω την αγαπημένη μου. Ίσως και να είμαι τρελή, αλλά τουλάχιστον με κάποιο σκοπό...
Μόλις φτάσαμε, βγήκαμε και οι δύο από το αμάξι για να βγάλουμε τη βαλίτσα και να πληρώσω. Με άφησε απαίξω από το σπίτι που έμενε. Κοίταξα τα κουδούνια της πενταόροφης πολυκατοικίας και δεν είχα ιδέα πιο να πατήσω από τη στιγμή που δεν έγραφε επάνω το επίθετο της. Χτύπισα λοιπόν όλα τα κουδούνια μαζί, περιμένοντας να μου ανοίξει οποιοσδήποτε. Ευτυχώς με άφησαν να μπω μέσα και από τι θυμώμουν έμενε ή στον 2ο ή στον 3ο, αλλά δεν είχα την απόλυτη σιγουριά. Άρχισα από το 2ο, χτυπώντας τις πόρτες και γινόντας για λίγο ρεζίλι. Τις πρώτες φορές μου άνοιξαν μια γριούλα, ένα εφτάχρονο αγοράκι και ένας άντρας γύρω στα 40 που φαινόταν ότι μόλις βγήκε από το μπάνιο. Άρα σε καμία περίπτωση δεν θα την έβρισκα εκεί. Προχώρησα στο τρίτο όροφο και άκουσα κάποιον να μιλάω ελληνικά. 'Ημουν σίγουρη ότι ήταν ο φίλος της Ηρώ που μου έλεγε. Ακολούθησα τον ήχο της φωνής και χτύπισα την πόρτα, περιμένοντας αμήχανα και νιώθοντας τους χτύπους της καρδιάς μου.
- Γεια! - είπα με ένα χαμόγελο στον νεαρό.
- Ποια είσαι εσύ; - όχι μόνο ξαφνιάστηκε, αλλά έσβησε το τσιγάρο του κιόλας.
- Ψάχνω την Ηρώ, μήπως ξέρεις που είναι;
- Πήγε να αγοράσει πράγματα για το σπίτι... Εσύ ποια είσαι;
- Αλίκη - σύστηθηκα.
- Γιώργος - με άφησε να μπω μέσα στο σπίτι, οπότε άφησατην βαλίτσα σε μια γωνία. Πήγαμε στο σαλόνι μέσα και κάτσαμε σε έναν πράσινο καναπέ γεμάτο μαξιλάρια επάνω. Έκλεισε την τηλεόραση για να μιλήσουμε στην ησυχία μας και με κέρασε ένα ζεστό τσάι με γεύση μάνγκο.
- Άμα σου έλεγα όλη την ιστορία μας, δεν θα τελείωνα μέχρι αύριο. Αλλά αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι την Ηρώ θα μπορούσα να περιμένω χρόνια μέχρι να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα, μα βλέπεις δεν άντεξα μακριά της...
- Και έκανες ολόκληρο ταξίδι χωρίς να το ξέρει η ίδια, μόνο και μόνο για να τη δεις;
- Ακριβώς, αν δεν ρισκάρω δεν θα μάθω και αν δεν μάθω θα σκάσω...
Ξαφνικά ακούστηκε ο ήχος από τα κλειδιά της πόρτας. Με το που την είδα να πατάει μέσα στο διάδρομο, έτρεξα στην αγκαλιά της, κάνοντας την να ρίξει τις σακούλες από τα ψώνια κάτω στο έδαφος. Άρχισα να την φιλάω, μου έλειπαν τόσο πολύ αυτά τα φιλιά, όσο η ίδια η Ηρώ. Το μέσα μου γέμισε μια τεράστια δόση ευτυχίας και έρωτα, που φαινόταν σε κάθε φιλί που της χάριζα. Τόσους μήνες περίμενα εκείνη τη στιγμή, που ξανά θα την κράταγα σφιχτά. Το άρωμα της με έκανε να ξαναθυμηθώ όλες τις όμορφες στιγμές όταν πρωτογνωριστήκαμε, φορούσε ακριβώς το ίδιο. Φρέσκο μα τόσο γλυκό όσο εκείνη. Άλλαξε το χρώμα των μαλλιών της, κάνοντας το σχεδόν μαύρο, που τόνιζαν ακόμη περισσότερο τα χρυσά της μάτια που πάντα λάτρευα.
- Μου έλειψες... - ψυθύρισε και με έκανε να ανατριχιάσω.
- Και μένα μου έλειψες. Για αυτό είμαι εδώ, για σένα και μόνο για σένα - με πήρε από το χέρι, οδηγώντας με στο δωμάτιο της. Καθίσε επάνω στο γραφείο της και απλά με κοιτούσε κατάματα σαν να ήθελε να μου πει κάποιο μυστικό.
- Αλίκη... και μόνο που είσαι εδώ για μένα όπως λες, δεν θα σε παρατήσω. Την πρωτοχρονιά ξέρεις γιατί έφυγα; Γιατί ήξερα ότι σε ερωτεύτηκα τόσο πολύ, που φοβήθηκα αυτό το συναίσθημα. Όταν ήμουν με την Έλενα, πίστευα πως δεν θα ξαναερωτευτώ τόσο πολύ κάποια άλλη κοπέλα, αλλά μετά ήρθες εσύ. Με έκανες να νιώσω τόσο υπέροχα μέσα μου, που καμία δεν το είχε καταφέρει.
- Τώρα όμως τι θα γίνει με εμάς; - ρώτησα, ελπίζοντας στα λόγια που είχα στο μυαλό μου.
- Μα ποτέ δεν χωρίσαν οι δρόμοι μας, πάντα ήμασταν μαζί. Θυμάσαι τι σου έλεγα; Δύο ψυχές που αγαπιούνται, ήταν, είναι και θα είναι για πάντα μαζί. Ακόμα και ας τους χωρίζει μια τεράστια απόσταση, το συναίσθημα δεν αλλάζει άμα είναι αληθινό - ήρθα κοντά της και έβαλα τα χέρια μου επάνω στους ώμους της, χαρίζοντας της ένα χαμόγελο μου. Δεν μιλάγαμε, αλλά το βλέμμα μας τα έλεγε όλα. Εκείνο το βράδυ συνέχιστηκε υπέροχα και ερωτικά σαν να μην τελείωσε ποτέ. Σαν να μην είχαμε αφήσει τίποτα στη μέση...
