BFF

ziekenhuis

Ik zit in de wacht ruimte. Ik weet dat het geen zin heeft haar ouders komen haar waarschijnlijk op halen. Ik wil alleen niet dat ze gaat. Ik heb nog nooit zo'n vriendin gehad als Rosa. Een mevrouw achter de balie loopt weg. Ik sta op en loop naar de balie. Ik kijk op het scherm, Rosa, nummer 8. Ik loop naar de hal, opzoek naar kamer 8. Aan het einde van de gang zie ik kamernummer 8. Gelukkig staat de deur open. Moet ik Rosa vertellen over haar ouder?

Als ik de kamer binnen loop zie ik de vader van Rosa en de moeder. De vader draagt een spijkerbroek en de een wit shirt. De moeder of wat de moeder moet voorstellen draagt een en legging met een rokje erop. Ze heeft er in een roze shirt op. Haar blinde haar hang los-tot aan haar schouders. De vader-die ik al eerder heb ontmoet staat op. "wat doe jij hier?" vraagt hij. Zijn vrouw staat op en klopt hem op zijn rug om hem te kalmeren. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik heb de keuze uit de waarheid of een leugen. Ik ga voor allebei een beetje. "ik heb haar gevonden." De vader kijkt me verbaast aan. "gevonden?" ik denk even over de vraag want het kan of twee dingen betekenen: dat ik haar na de storm heb gevonden of dat ik haar in de wc heb gevonden toen ze gewond raakte en naar het ziekenhuis moest gaan. "ik vond Rosa in-"
"hoe weet je haar naam?" hij begint te ijsberen terwijl ik veder praat en zijn vraag negeer. "Ik vond Rosa in de storm. Ze was niet in een goeie conditie dus nam ik haar mee naar mijn huis. Ik verzorgde haar totdat ze weer normaal was. Ik bracht nadat ze beter wad naar school. Maar na een paar dagen pesten een meisje in de school haar. Uiteindelijk ging ze Rosa aanvallen. Ik vond haar in de wc en belde de ambulance." De vader denkt na. -waarom nam je Rosa mee naar jou huis?" hij staat stil en kijkt me aan. "eerst omdat er reen hulp was en daarna omdat ze iemand nodig had..."
"Wat bedoel je met dat Rosa iemand nodig had?"
"Rosa was alleen. Ze had iemand nodig die liet zien dat diegene van haar houd. Ze wilde zelfmoord plegen!"
"goed, goed. Ik zal niet naar de politie gaan omdat je Rosa had. Maar je mag haar niet meer zien." Ik kijk hem verbaast aan. Nu snapte ik ook waarom haar ouders er niet voor haar zijn. Hij lette niet eens op toen ik hem vertelde over de zelfmoord poging. "wat! Ik kan Rosa niet zo achter laten!" ik Was boos op hem. "dat kan je wel. Rosa moet gewoon naar school. Ze moet haar school en toetsen inhalen." Ongelooflijk! Hun snappen er niks van. "we bespreken dit later." Ik loop boos naar Rosa. Rosa ogen zijn gesloten. Rosa ziet er vrolijker uit waneer ze slaapt. Ik kijk naar haar arm. Een groot litteken van haar elboog tot haar pols Is zichtbaar. Het litteken Was er eerst niet. Ik glij er met mijn vinger over. "Is er iets?" ik kijk op de vader staat achter me. "nee." Hij staar me aan. Alsof hij me niet geloofd. Een dokter komt binnen. "kan ik even met jullie praten over de patiënt?" de ouders lopen weg. "Rosa," Fluister ik. Ik glij weer over haar nieuwe litteken. "wat Is er?" ik kijk haar bezorgd aan. "oh, Roos, ik heb je gemist. Je moet dat niet nog eens doen. Sorry dat ik dit vraag maar weet je hoe je aan dit litteken komt?" ik ril haar hand op zodat ze het kan zien. Rosa schud haar hoofd. "nee, hoezo." Ik glij weer over haar litteken. "je had de litteken niet toen de ambulance kwam. En ik heb het nog nooit op je gezien. De mensen bij de ambulance laten toch geen litteken achter als ze je juist beter willen?" Rosa staart naar haar arm. "er is nog iets..." Rosa kijkt me ernstig aan. "ik mag je niet meer zien van je ouders. Ik heb gezien, roos, hoe ze je behandelen. Ze maken niet uit of je nu geen armen of benen meer hebt ze willen dat je veder gaat met school en hard doorwerkt. Of als je zelfmoord pleegt dan willen ze nog steeds dat je veder gaat met school. Roos, ik weet niet of het verstandig Is om bij hun te gaan wonen. Ze geven niet om je. Je verdient het niet om bij hun te blijven. Ook al zijn het je ouders. Ik weet hoe het Is, Roos. Het zal altijd zo blijven. Ze komen zo terug en dan moet je een keuze maken bij wie je gaat wonen. Ik wil je wel helpen naar een huis. Het mag niet van hun maar om bij hun te blijven leven word je alleen maar verdrietig van. Bij wie wil je blijven? Een grootte of kleine familie?" het Is stil. Ik heb nog nooit zo'n lange en belangrijke verhaal gezegd. "ik wil niet weg. Ik wil bij jou blijven." Ik staar haar aan. "bij mij? Ik mag je niet meer zien van je ouders..." herrinder ik Rosa. "en op school zit nog steeds Marta."
"maakt niet uit. Ik wil bij jou blijven. Zoals het was. Of nog meer."
"sorry?"
"ik wil bij jou blijven." Ik bijt op mijn lip. "er is nog iets. Je ouders weten dat ik je al die tijd hadden. Dus als je bij mij gaat wonen dan mogen je ouders niet op zoek naar je gaan. En me ouders gaan niet zo maar verhuizen om jou-"
"kunnen we niet samen wonen?"
"sorry?"
"laat maar, ga maar veder."
"ze hebben er niet genoeg geld voor. Ik weet ook niet hoe je gepland had om bij je ouders voor de tweede keer te ontsnappen? Volgens mij gaan ze heel erg op je letten..." ik kijk om me heen. Ik weet niet wat ik nog meer moet zeggen. "je moe nog twee dagen in het ziekenhuis blijven. Ik kom morgen langs." Rosa pakt mijn hand. "beloof je dat?" ik staar haar aan. "ik beloof het. Als er wat Is bel me. En let op dat Marta niet langs komt." Ik draai me om. "wacht." Ik draai me om. "ja?" Rosa aarzelt. "kan je nog even blijven. Ik weet niet of ik wel tegen me ouders kan praten." Ik zucht. "ga gewoon slapen. Dat merken ze het niet. Ik kom morgen langs." Ik loop weg.
. . .
De volgende dag praat niemand over het ongeluk. Als de school uit Is ga ik naar het ziekenhuis. Gelukkig zijn Rosa' s ouders er niet. Rosa slaapt. Waarom neem ik Rosa niet nu mee? Ik pak een papiertje van haar nacht kastje en begin te schrijven. Als ik klaar ben lees ik het nog een keer. Er staat:
lieve ouders,
Ik ben weg. Ik ga mijn eigen leven beginnen. Doen war ik wil. Ik hoop dat jullie me vergeven.
Rosa
Ik leg het op het nachtkastje neer zodat je het kan zien. "Rosa, kom we gaan." Rosa zucht en opent haar ogen. Ik pak haar kleren en leg het naast haar. "kleed je om. Dan kan je bij mij blijven." Rosa kleed zich om. Ik wacht op de gang. Rosa komt naar buiten. Ik trek haar mee uit het ziekenhuis snel. Als we buiten zijn lopen we vlug naar mijn huis. Nou maar hopen dat Rosa' s ouders het niet merken. Als we de tuin in lopen is het donker. Rosa en ik loop vlug naar mijn kamer. Rosa gaat op het bed zitte "ga maar slapen. Morgen gaan We naar school." ik leg de dekens op Rosa. Ik loop weg om te gaan avond eten. Na het eten slaapt Rosa al. Haar kleren liggen op een propje op de grond. Ik vouw her op en ga douchen.
. . .
De volgende ochtend ga ik stil naar beneden. Na het ontbijt maak ik Rosa zachtjes wakker. "Rosa, kom je we gaan naar school." Rosa zucht en staat op. Ik weet net of het zo goed Is om Rosa mee te nemen na het ongeluk. Marta is er gelukkig niet want ze heeft straf. Maar het enige wat ik kan hopen Is dat alles goed komt. Rosa staat op. Ik loop naar beneden om haar spullen voor lunch in te pakken.
Als ik klaar ben komt Rosa naar beneden. Rosa begint te ontbijten. Als we klaar zijn lopen we naar school. Rosa heeft mijn hand vast soms knijpt ze erin. Als we het schoolplein op lopen knijpt Rosa mijn hand fijn. Het was een stom idee om Rosa mee naar school te nemen. We liepen naar de cafetaria. Plotselling-in de gang waar We lopen-lopen Rosa' s ouders naar de cafetaria. Ik duw Rosa tegen de muur. "Wat-" ik leg mijn hand op Rosa' s mond. "je ouders zijn in de cafetaria," Fluister ik. Kinderen lopen langs en kijken ons raar aan. Ik hoor Rosa' s hard op en neer gaan. Haar warme adem blaast in mijn hand. We staan eventjes zo. "kom." Ik onderbreek de stilte. Ik trek Rosa mee naar de wc. "wat moeten we doen?" ik kijk naar Rosa' s arm. Het litteken zit er nog. Ik zie een nieuw litteken ernaast. "hoe kom je hier aan?" ik glij over haar nieuwe litteken. "weet ik niet. Ik heb me niet gestoten of zo. Maar...maakt het iets uit? Iedereen heeft wel eens een litteken." Ik kijk naar Rosa. "nee, maar een litteken komt niet vanzelf. Maar goed. Kom we gaan in de cafetaria kijken of je ouders al weg zijn. Wacht wat?! Ouders mogen helemaal niet in de cafetaria zijn! Kom." Ouders hebben en zullen nooit in de cafetaria zijn als er school Is. Maar staan ze dan voor de deur te kijken voor Rosa of ik in de cafetaria zijn. Rosa kijkt me verward aan. Ik trek Rosa mee. Op de weg naar de cafetaria zie ik ze niet. Opeens lopen ze op de gang. Gelukkig zijn hun ruggen naar ons toe. Ik leg mijn hand op Rosa' s mond zodat ze niet opeens gaat gillen. Als ze de gang uit zijn haal ik mijn hand van haar mond. "ze gaan weg. Kom We gaan lunchen." We lopen naar de cafetaria.
. . .
Na de cafetaria gaan we naar de overige klasse. De ouders zijn nergens meer zichtbaar. We lopen samen naar mijn huis. Op de weg naar huis vraagt Rosa "ik kan toch wel bij jou blijven wonen?" We gaan de hoek o weg van de school. "Ja, natuurlijk." Rosa glijd met arm door mijn arm. We lopen arm in arm. Als we een paar minuten begint Rosa te zuchten. "gaat het?" Rosa loopt heel langzaam. "ja, ik ben alleen een beetje duizelig." Rosa leunt tegen mij aan. Ik sla mijn arm om haar heen. Rosa glijd onder mijn arm op de grond. "Rosa!" ik heb haar nog net beet voordat ze tegen het hek klapt. "Gaat het?" Rosa opent haar ogen. "ja." Ze staat rustig op. Ze ademt diep in en uit. "ben een beetje moe." Ik leg mijn arm op haar heup om haar te steunen als ze moe wort. Terwijl we lopen legt Rosa haar hoofd op mijn schouder. "ik maak je huiswerk wel. Ga jij maar slapen. Ik til je wel." Ik pak Rosa's benen en til haar op. Ze ligt nu net als een baby tegen mijn buik. Ze sluit haar ogen Ik loop rustig naar huis.
. . .
Als we hebben gegeten gaat Rosa douchen. Ik wacht op haar om na haar te douchen. Terwijl ik wacht maak ik mijn huiswerk. Ik hoor Rosa hoesten. Als Rosa terug Is ga ik douchen. Als ik de douchen cel in loop zie ik een lijn van bloed. Bloed? Hoe kom hier bloed? Ik spoelde het weg met water en begon te douchen. Na het douchen loop ik naar Rosa. "Rosa?" ik loop mijn slaapkamer binnen. Rosa ligt op bed. "Ja?" ik kijk haar onderzoeken aan maar Rosa ziet er het zelfde uit. Alleen Is Rosa's haar nat. "Er lag bloed in de douchen was dat van jou?" Rosa kijkt me aan. Haar ogen glinsteren. "ja, ik moest hoesten en toen kwam er bloed uit mijn mond." Ik kijk haar verbaast aan. "bloed? Uit je mond?" vraag ik. "Ja. Uit mijn mond," zegt Rosa. "Vreemd." Ik loop naar mijn kast. Het is wel vreemd. Rosa krijgt eerst littekens en dan komt er bloed uit haar mond. Wat Is het volgende?