Kismet (Game On Sequel)

One - His Reason

Cassy's POV

I went to the nearest comfort room from the Accountancy Building.

As I entered in the comfort room for girls, I look at my reflection at the mirror. I was the only one here inside kasi hindi na masyadong pinupuntahan ang c.r. na ito dahil luma na.

Nagtagal ako sa ganoong pwesto. I just stared at my face in the mirror while many things in my mind are bothering me.

He came back.

This is not a dream. He really came back. He really have the guts to came back after all that he has done to me, huh?

Flashback

Pagkarating ko sa park kung saan kami magkikita ay nakita ko na siyang nakaupo sa isang swing. Honestly, kami lang ang tao dito. Medyo mainit pa kasi pero nasa malilim naman siya nakaupo. Mga five kasi ng hapon ang dating ng mga tao dito para wala ng araw dahil palubog na ng mga oras na yon.

Tumingin-tingin ako sa paligid at hinanap ang surprise niya pero bakit parang wala akong makita? Hmm, siguro nakatago pa lang.

Nakatingin siya sa malayo at hindi niya pa napapansing nandito ako kaya minabuti kong gulatin siya.

"Waaah!," gulat ko sa kanya.

"HAPPY SECOND ANNIVERSARY!" Masayang bati ko sa kanya.

Pero imbis na batiin niya ako, nginitian niya lang ako ng pilit.

What's wrong with him? May sakit ba siya? Bakit parang hindi siya masaya na dalawang taon na kami ngayon? At bakit parang hindi siya masaya na nakita niya ako ngayon?

"Babe, is there something wrong?" I asked in front of him.

Tumingala siya sa akin, halata sa mukha niya ang malungkot na aura. Tumayo rin siya at tinitigan ako. Yung titig na parang eto na ang huli naming pagkikita.

"I have something to tell you babe, but please don't be mad at me." Jusko! Kinakabahan na ako sa gusto niyang sabihin. Please, huwag lang niyang sabihin ang naiisip ko.

"What is it?" Nakaya ko pang itanong sa kanya kahit sobra na akong kinakabahan.

Matagal siyang natahimik. Tinitigan niya muna ako ng matagal at hinawakan ang magkabila kong kamay bago niya sinagot ang tanong ko, "I'm breaking up with you."

Pagkasabi niya nun para akong nanlumo. Tumulo agad ang mga luha ko. Akmang papahirin niya ang mga luha ko pero lumayo na ako sa kanya.

"Bakit? May nagawa ba akong mali?" Tanong ko sa gitna ng pag-iyak ko.

"No. Wala babe. You're perfect to me." Malungkot na sagot niya at hahawakan niya sana ang kamay ko pero nilayo ko ito.

"Then why?!" Sigaw ko sa kanya.

"Someday you'll understand but please understand also that I'm doing this for our own good."

"Please ipaliwanag mo rin naman dahil hindi kita maintindihan." Mahinang sambit ko dahil sa paghikbi ko.

This time, hinayaan ko siyang hawakan ang mga kamay ko dahil wala na akong lakas at blur na rin ang paningin ko dahil sa patuloy na luhang lumalabas.

"I'm leaving tomorrow. Pupunta na kaming States at hindi ko alam kung makakabalik pa ba ako." Sagot niya sa malungkot na tono.

"Pwede naman tayong maging LDR diba?" Tanong ko sa kanya.