Van de aardbodem verdwenen

Hoofdstuk 12.2

‘Ze moeten denken dat je dood bent, dat ik jou net vermoord heb,’ ging hij verder. De glimlach op Anouks gezicht verdween.

‘Ik ben niet dood! Waarom wil je dat ze dat denken?’ vroeg ze verontwaardigd.

‘Omdat je wel dood gaat, meisje van me! En ze moeten nu stoppen met zoeken, dan kan ik je eindelijk in alle rust, zonder gedoe, vermoorden!’ riep Sam. Anouk keek de getinte man met grote ogen aan. Haar ogen vulde zich langzaam met traanvocht, dat vervolgens over haar wangen naar beneden liep. Sam haalde een telefoon tevoorschijn. Anouk zag direct dat het haar eigen telefoon was. Hij schoof het toestel open.

‘Vijfendertig gemiste oproepen. Bijna allemaal van Bas. Hij is wanhopig, liefje,’ zei Sam. Anouk schudde haar hoofd, ze wilde niet dat hij haar liefje noemde. Hij moest gewoon oprotten! Hij zocht in haar telefoon. ‘Jij houd je mond! Anders ben je dood!’ dreigde Sam terwijl hij de telefoon tegen zijn oor aangedrukt hield. Hij zette het op luidspreker en pakte zijn pistool uit zijn broekzak. Waarom moest ik hierbij zijn? Liet hij mij lijden door Bas’ stem te laten horen? Anouks hart bonsde in haar keel terwijl ze zo stil mogelijk in het bed bleef liggen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen er werd opgenomen. ‘Anouk? Met Bas! Hoe is het liefje? Waar ben je?’ roept hij bezorgde door de telefoon.

‘Ze is dood,’ zei Sam. Anouk wilde gillen, om te laten horen dat ze nog leefde, maar het pistool was geladen en ze wist dat Sam bereid was om te schieten.

‘Ik geloof het niet! Waar is Anouk, wat heb je met haar gedaan!? En wie ben jij in godsnaam!’ schreeuwde Bas in paniek.   

‘Wow, doe eens rustig man, ik stel hier de vragen! Jij lijkt echt teveel op Anouk,’ zei Sam met een lach op zijn gezicht. Anouk merkte dat hij plezier had om Bas zo te stangen. Ze moest haar best doen om geen schreeuw te geven. ‘Ik heb jou verloofde vermoord! Ze is er niet meer, ze is dood, weg, verdwenen en komt nooit meer bij je terug,’ zei Sam. Hij lachte door de telefoon. Ik kreeg er de kriebels van en rilde.

‘Dat kan niet,’ zei Bas met een trillerige stem. Anouk had medelijden met hem, ze had het idee dat hij elk moment in tranen uit kon barsten en dat terwijl ze gewoon nog leefde. Er was wel één voordeel aan dit telefoontje; Anouk wist dat ze nog gezocht werd en dat Bas nog van haar hield. Maar verder haatte ze dit moment. Anouk wilde huilen en schreeuwen. Huilen omdat ze niets mocht zeggen en schreeuwen omdat Bas dan niet zou stoppen met zoeken en zou weten dat ze nog leefde.

‘Toch is het zo,’ zei Sam. ‘Dat domme wicht heeft het zelf verpest. Man, dat jij met zo’n wijf in één huis kan wonen,’ ging hij verder. Anouk wist dat Sam dit zei om haar uit te testen. Ze wist dat hij dit deed zodat zij zou reageren en hij haar kon opsluiten en haar leven nog meer zou kunnen ruïneren, ze had namelijk een regel overtreden. Maar Anouk reageerde niet.

‘Anouk is niet dom! Waar is ze verdomme!?’ gilde Bas door de telefoon. Anouk glimlachte flauwtjes toen Bas het voor haar opnam.

‘Het was fijn je gesproken te hebben. Gecondoleerd Basje,’ zei Sam lachterig. Hij vond het geweldig hoe Bas begon te denken dat zijn vriendin dood was, terwijl die vriendin gewoon door hem onder schot werd gehouden. Hij had Anouk in zijn macht en Bas straks ook. Anouk hield het niet meer. De tranen rolde over haar wangen en het pistool was nog steeds op haar gericht. Het maakte niets meer uit. Als ze niets liet horen stopte ze met zoeken omdat iedereen dacht dat Anouk dood was, maar als ze schreeuwde werd ze vermoord. Het kwam op hetzelfde neer. ‘Bas, help me!’ schreeuwde Anouk zo hard als ze kon.

‘Dom wijf! Dat had je nou net niet moeten doen!’

‘Anouk? Anouk? Ben jij dat?’ hoorde ze bas door de telefoon roepen. Sam legde zijn pistool aan de kant en gaf Anouk een klap in haar gezicht. Waarom hij niet gewoon schoot bleef voor Anouk één groot raadsel.