The Missing Piece ( Ashrald Fan Fiction )

Chapter 36

SARAH: Ma!... tawag niyang muli sa ina ng hindi ito makita sa kwarto nila, inikot na ata niya ang bawat sulok ng bahay ng tita niya pero hindi padin niya ito makita... Asan na mga yun? Bakit parang wala atang tao?!... nagtataka niyang bulong sa sarili.

Naglakad siyang muli pabalik sa may hallway ng bahay, nang madinig niya ang isang pintuan na bumukas.... Bahagya siyang napaatras sa gulat ng bigla niyang makasalubong at makita si Gerald.

SARAH: Nabigla naman ako sayo!

GERALD: Hindi pa nga ako nag-uumpisa nabibigla kana... mahina niyang bulong sa sarili.

SARAH: Ano yun?

GERALD: Sabi ko, sorry kung nagulat kita... Nadinig ko kasi yung boses mo kaya lumabas ako agad... Okay naba pakiramdam mo?

SARAH: Yes, I feel better now. Thank you nga pala ulit kanina ha?... nahihiya niyang sagot sa binata.... Uhm, sila ma, nakita mo ba?

GERALD: Wala yung apat, gumimik!.... biro niya... Pinuntahan ka ni tita sa room mo kanina kaso tulog na tulog ka padin daw eh. Hindi ka na niya ginising para makapahinga ka mabuti... Pinasabi nalang sakin na sabihan kang umalis sila.

SARAH: Ah okay.... Namasyal pala sila. Bakit dika sumama?

GERALD: Wala akong kapartner eh... Maiinggit lang ako sa mga yun... parinig niya.

SARAH: Eh bakit kasi hindi ka nagdala o nagsama ng partner mo?

GERALD: Natutulog eh...

SARAH: ???

GERALD: Natutulog din kasi ako nung umalis sila... bawi niya... Pinagbilinan nalang ako nila ma bago sila umalis.... Ang totoo ay niyaya din siyang sumama ng magulang niya, pero tinanggihan niya ang mga ito... Ayaw niyang iwanan mag-isa ang dalaga, lalo pa't hindi okay ang pakiramdam nito kanina.... Okay ka na ba talaga? Are you hungry?

SARAH: Yep, I'm okay na talaga... Napahaba din pala yung tulog ko!

Hindi alam ni Sarah na makailang beses siyang chineck ni Gerald para siguraduhing okay siya at para nadin malaman kung gising na ang dalaga.

GERALD: Tagal mo nga matulog, hahalikan na sana kita para magising ka eh... biro niya sa isip... Kaya mo naba lumabas?

SARAH: Bakit?

GERALD: Wala kasing pagkain eh... Naisip ko mag-dinner nalang tayo sa labas ... yaya niya.

SARAH: Magluluto nalang ako... offer niya.

GERALD: Hindi na... Mapapagod kalang, baka bumigat na naman yang pakiramdam mo.... Parang pati pa naman ako bumibigat din ang pakiramdam pag dika okay...

SARAH: Okay, sige na nga!... Medyo nagugutom nadin naman talaga kasi ako eh... pag-amin niya... A sweet smile lighting up her lovely face.

GERALD: Ako busog na agad... How much he missed her smile!.... Sige na, bihis kana...

SARAH: Okay... sabay talikod niya sa binata para magbihis na.

GERALD: Uhm Sa?... muli niyang tawag.

SARAH: Yes?... she answered, turning her neck abruptly to him.

GERALD: Remember it's cold outside... Please wear something warm... he pleaded.

Shaking her head, she just rolled her eyes, and marched off.... Leaving him standing there, with his prominent frown and handsome face morphed into a worried look...

-------------------------------

GERALD: What do you want to eat?... he asked, glancing her way... Then he grinned, an open devil-may-care smile that was both charming and dangerous...