Asi Kız Ve Sert Çocuk

5.bölüm

Sabah yüzüme çarpan sıcacık güneş ile uyandım.Acayip şekilde başım ağrıyordu.Kesinlikle dün biraz fazla içki içmiştim.Yataktan kalktıktan sonra yatağımı hiç toplamadan banyoya girdim ve soğuk bir duş aldım.

Soğuk suyu seviyordum.Yaşadığım her şeyi bir anlıkta olsa unutturuyordu bana.Babamın annemi gözlerimin önünde ödürmesi gibi...

O gün okuldan eve geldiğimde kapı sonuna kadar açıktı ve babamın "Neden lan neden böyle yaptın"diye bağırdığını duydum.Annem de"Levent beni bi dinle gördüğün hiçbir şey anla..."Annem sözünü tamamlayamadan iki el silah sesi duyuldu.Hemen içeriye girdim ve gördüğüm manzara karşısında resmen yıkıldım.Karanlık dünyamdaki tek lambam kesilmişti sanki.Issız yoldaki elimi tek tutan kişi sanki elimi bırakmıştı.Yalnız kalmıştım.Yapayalnız.Bir süre sonra gözlerimi annemden alıp babama çevirdiğimde içimdeki nefret birden kabardı ve  birden babamın üstüne attım kendimi."Neden neden neden yaptın bunu neden annemi benden aldın adi herif neden"diye ağlayarak vurmaya başladım.Yine içki kokuyordu.Yine her zamanki gibi sarhoştu.Her akşam eve geldiğinde hep sarhoştu ve hep beni dövüyordu.Beni dövmesin diye,bana bir kere kızım diyebilsin,seni seviyorum diyebilsin diye gözünün içine bakıyordum ama nafile hiçbir zaman bana baba şevkatini gösteremedi,göstermek istemedi.Ne zaman yolda bir baba kız görsem sessizce bir yere çekilir ve doyasıya ağlardım.Ben hiçbir zaman babama üzüntülerimi,dertlerimi anlatamadım hep anneme anlattım.Biz annemle anne kızdan öteydik bir abla kardeş gibiydik ne olursa olsun her şeyimi ona anlatırdım ama şimdi kanlar içinde cansız bir halde yatıyordu.Babama vurmaktan vazgeçip onu kolundan tuttuğum gibi zorda olsa dışarıya çıkardım ve "Benim senin gibi bir babam yok artık.Gerçi ne zaman babalık yap..."daha sözümü tamamlayamadan bana bir tokat attı ve "Annende sende tam bir baş belasısınız ne haliniz varsa görün"deyip  dengesiz bir şekilde yürüyüp gitti.O gider gitmez kapıyı kapatıp ne zamandan beri tuttuğum göz yaşlarımı bıraktım ve koşarak annemin yanına gittim.Onu omuzlarından tutup öptüm "Anne nolur kalk beni yalnız bırakma yalvarırım sana diye bağırarak onu sarstım.Sonunda komşuların çağırdığı ambulans geldiğinde  annemin nabzına baktılar ve sonra birbirlerine olumsuz anlamında kafa salladılar ben ne olduğunu anladığımda gelen kişileri itip"Hayır hayır benim annem yaşıyor o ölmedi o bana söz vermişti seni bırakmayacağım demişti" diye bağırırken biri aniden kolumdan bir iğne batırdı.Ben bana batırdıkları iğnenin ne olduğunu anlamaya çalışırken birden başım dönmeye ve gözlerim kararmaya başlayınca bana vurdukları iğnenin sakinleştirici olduğunu anladım.Gözlerimi açtığımda bembeyaz bir hastane odasındaydım.Yanımda kimse yoktu yapayalnızdım.Annem beni hiç yalnız bırakmazdı.Korkardı bana bir şey olacak diye.Beni hep o güvenli kollarının arasına alıp sımsıkı sarardı ama şimdi omzunda ağlayacak,güveneceğim ve beni koruyacak kimsem kalmamıştı.

Kimsem kalmayınca yurda verildim yıllarca yurtta kaldım.Sonra bir gün dışarıda tek başıma dolaşırken Allahın bana verdiği en güzel iki insana rastladım.Dora ve Beste'ye.İkisi sokak ortasında kavga ediyordu ve kimse onları ayırmak için yerlerinden bile kalkmıyordu.Ben o insanlar gibi olmayıp hemen onları ayırmak için yanlarına koştum onları ayırmaya çalıştım.Anladığım kadarıyla bir kolye için kavga ediyordular.Onları sonunda zor da olsa ayırdığımda yüzümde 2-3 tane tırnak izi vardı ama değmişti.İşte o günden sonra onlarla nasıl oldu bilmiyorum ama çok samimi arkadaş hatta kardeş olduk ve bana söz verdiler.Beni o yurttan kurtaracaklar ve kendimize ait bir evimiz olacaktı.

İşte şimdi de üçümüz kendi evimizde yaşıyorduk.

Ben soğuk suyun etkisindeyken Beste kapıyı sanki bir ayıymış gibi yumruklayıp;