Clever - Phelps twins and Sherlock DUTCH

The Hound off Baskerville ~ 1

"Vertel me wat u zag, Meneer Knight." Vertelde ik Henry Knight, de persoon die de zogenaamde 'Hound' van Dewer's Hollow heeft gezien. Hij beweert dat het zijn vader heeft vermoord, twintig jaar geleden toen hij negen was. Ergens geloof ik hem, maar dan ook weer niet. Ik heb niet het gevoel dat het zo een 'hound' is dat hij beweert, maar ook niet het gevoel dat het niets is.
"Het was zo donker... Hij was pikzwart... En had rode gloeiende ogen... Hij verscheurde mijn vader... Er is nooit een lijk terug gevonden..." Vertelde hij me. Ik zag hem haperen en had de indruk dat hij bang was, ookal was het hier niet.
"U hebt nachtmerries hierover, neem ik aan. Sinds gisteren, je hebt iets gevonden. Een spoor. En daarom komt u na twintig jaar om hulp vragen. Ben ik fout?" Zei ik voorzichtig, ik wil hem niet meer bang maken.
Hij knikte, "Hoe weet u dat?" Vroeg hij verward. Ik glimlachte vriendelijk, "Niemand komt na twintig jaar pas vragen als hij niets gevonden heeft, dan zou die veel eerder gaan. Kijk meneer Knight, ik wil u gerust helpen. Maar ik wil eerst dat u iets voor mij doet. Ik wil dat u Sherlock Holmes en Dr. John Watson raadpleegt. 221b Bakerstreet is hun adres. Ik ga nu naar Dartmoor, zorg dat hij er ook naartoe komt." Hij leek verward maar knikte, en stond op. Ik glimlachte en schudde zijn hand. Hij glimlachte terug, "Mevrouw Glint, bedankt. Niemand geloofde me tot u kwam. Ik ben u daar dankbaar voor." Hij liep naar de deur.
"Dat is graag gedaan. En noem me maar Phoenix. Dat zou me een eer zijn." Hij glimlachte nog eens en liep naar buiten.
Ik pakte mijn zwarte TrenchCoat van de kapstok en liep naar de badkamer, waar ik mijn blonde haar kamde en in een klungelige hoge staart deed. Ik stak mijn witte hemd in mijn zwarte broek en ik deed wat mascara en eyeliner op en liep naar de deur waar ik mijn zwarte Allstars aandeed. Ik staarde tevreden naar de spiegel en liep naar buiten. Ik heb nooit echt aandacht gegeven aan mijn uiterlijk, maar ik vond het wel gepaster om me een beetje te fatsoeneren en indruk te maken aangezien ik de enige andere adviserend-detective in de wereld ga ontmoeten. Ik leef al een tijdje alleen, maar dat vind ik niet erg.
Ik hield een taxi tegen, "Paddington Station, alstublieft." Zei ik tegen de taxichauffeur voor ik instapte en we vertrokken, op naar Dartmoor.

John POV
"Paddington station, alstublieft." Zei Sherlock voor we de taxi instapte. De taxichauffeur lachte, "U bent de tweede die dat vandaag zegt. Had een beetje veel aan van u kledingstijl. Knap meisje trouwens, ik had beter haar nummer gevraagd." Zei de taxichauffeur lachend.
"Naam opgevangen?" Vroeg Sherlock, duidelijk geïnteresseerd.
"Iets met Glint. Ik hoorde haar praten met ene Lestrade, die werkt voor Scotland Yard. Meer weet ik niet." Zei hij hoofdschuddend.
"Misschien is ze wel iets voor jou, John." Zei Sherlock. Ik keek hem vernietigend aan. Er verscheen een geamuseerde blik op het gezicht van Sherlock.
"Kap het." Zei ik kortaf. De grijns verdween direct.

Even later kwamen we aan in Dartmoor, de plaats waar Henry Knight ons had aangewezen om te gaan. Hij zegt dat in Dewer's Hollow, een bos hier verderop een monster leeft. Een soort 'Hound' ik geloof hem alleszins niet. Zoiets bestaat niet. Sherlock lijkt duidelijk geïnteresseerd, dus volg ik hem gewoon maar. Zo gaat het nu ook eenmaal altijd, ik volg Sherlock.

Phoenix POV

"Excuseer mij, zijn deze plaatsen bezet? Alles is vol." Ik keek op en zag een man, ongeveer rond de 29 zou ik zeggen. Hij keek me glimlachend aan.
"Plaatsen?" Vroeg ik, ook glimlachend. Hij knikte,
"Mijn tweelingbroer, Oliver, komt zo. Hij is eten aan het bestellen. Ook honger?" Vroeg hij. Ik gebaarde dat hij moest neerzitten. Ik knikte, "Ik heb al iets besteld. Er is hier aardig veel vlees op de kaart voor vegetarisch restaurant, vind je niet?" Ik schudde zijn hand.
"Inderdaad, wel raar. Maar goed, ik ben geen vegetariër dus vind ik het niet erg dat er vlees is. Maar laat ik me eerst voorstellen, ik ben James Phelps. En met wie heb ik te maken?" Hij glimlachte vriendelijk naar me en knipoogde. Een blos verscheen op mijn wangen,
"De naam is Phoenix Glint, aangenaam." Hij kuste mijn hand en ik werd nog roder dan ik al was.
Toen kwam zijn tweelingbroer, Oliver, zoals hij daarjuist zei en ik stelde me weer voor.
"Waarom zijn jullie hier?" Vroeg ik benieuwd, terwijl ik even naar zijn jas keek, die nieuw was aangezien van het schone leer. Het stond hem best goed. Nee, Phoenix, laat je niet afleiden.
"De zogenaamde Hound van Dewer's Hollow. We willen het zien. Er is hier iets mis. We willen onderzoek doen, de curieuze tweeling dat we zijn. Jij?" Antwoordde Oliver.
"Ik ben Adviserend-detective. Dat betekent dat ik niet betaalt wordt door de politie, maar hun wel help. Ik had een klant deze morgen, Henry Knight, hij zegt dat hij de Hound heeft gezien toen hij negen was, twintig jaar geleden en dat het zijn vader vermoord heeft. Ik ben dus hem aan het helpen. Ik wil dat hij zich veilig voelt." Legde ik ratelend uit. Ze lachten en keken elkaar even aan, "Mogen we met jou mee?" Vroegen ze tegelijk. Ik glimlachte, "Oké. Maar ik heb gehoord over ene Sherlock Holmes en Dr. John Watson. Blijkbaar is Sherlock Holmes ook een Adviserend-Detective. Ik-" Ik werd onderbroken door iemand die op mijn schouder tikte, "U zei mijn naam." Ik stond recht en zag Sherlock Holmes en John Watson. Ik stak mijn hand uit, "Phoenix Glint, adviserend-rechercheur. Ik neem aan dat de taxichauffeur u al wat over me heeft verteld. Dit hier zijn James en Oliver Phelps. Aangenaam kennis te maken. Kunnen we nu eindelijk op zoek naar de Hound. Ik ben hier al de hele dag op aan het wachten. En ik weet dat hij zei dat ik knap ben, dat ben ik helemaal niet dus stop met staren, Dr. Watson. Nu volg me, dit restaurantje bevalt me niet echt, te veel vlees voor een vegetarisch restaurant, vind je niet Oliver. Volg me." Bedeelde ik. Sherlock keek me nogal ontgoocheld aan.
"Waarom zou ik je volgen?" Zei Sherlock uiteindelijk. Ik lachte, "Weet je, ik heb Henry gestuurd. Ik heb hem gezegd dat jij naar hier moest komen en ik ben er zeker van dat je snakte naar een zaak, aangezien je nu al met je vingers staat te tikken van ongeduld, en jij Dr. Watson, jij geniet van de stress, en nee ik heb niet met u therapeute gepraat, u was een legerarts, bent moeten stoppen omdat u in uw schouder was geschoten. Waarschijnlijk in Afghanistan gebeurt. Ben ik fout?" Ik nam adem en voelde de nieuwe lucht mijn longen binnenstromen. Ik liep naar buiten met James en Oliver op mijn hielen, en keek om om te zien dat John en Sherlock me ook volgde. Verbaast liep ik naar Dewer's Hollow, Adrenaline gierde door mijn aderen. Ik kreeg een beklemt gevoel, alsof ik bang was. Maar er was niets. Nu toch niet.
"Het is hier zo... Beklemmend..." Zei James, die nu dichter naar me toe kwam. Ook John kwam naar me toe,
"Je loog." Zei hij simpel. Ik keek hem niet begrijpend aan.
"Over dat je niet knap bent, je bent dat wel. Jij bent de vrouwelijke verbetering van Sherlock en je bent vriendelijk, dat is Sherlock totaal niet. Het is fijn om iemand te ontmoeten die even slim is als Sherlock, maar er niet over opschept en zegt dat die slimmer is dan onze gemiddelde hersenen, het is echt vervelend. Dat is een opluchting, ik wil niet met twee mensen die doen alsof ze beter zijn dan de rest. Bedankt daarvoor." Ik keek hem dankbaar aan en glimlachte. Ik trok hem in een knuffel en omhelsde hem kort, maar dankbaar.
"Dat was echt vriendelijk, Dankje." Zei ik, proberen om een traan terug te vechten.
"Heb ik iets verkeerd gezegd?" Vroeg John verbaast. Ik lachte, "Nee, dat is het liefste wat iemand ooit heeft gezegd." Mompelde ik.
Ik trok terug en stond rechtop, terwijl ik mijn trenchcoat rechtte en naar James en Oliver liep.
"Gaat het?" Vroeg James bezorgd.
Ik knikte en glimlachte,
"Meer dan oké." Ik versnelde mijn pas toen ik mijn naam achter me hoorde. Ik draaide me vliegensvlug om. James en Oliver keken nog bezorgder aan.
"Hebben jullie dat gehoord?" Vroeg ik toen ik me terug draaide. Geen van beiden knikte.
"Ik beeldde  het me gewoon in, deze plek is benauwd en eng. Het zal wel het beklemmende gevoel zijn..." ik versnelde alweer mijn pas.
"Sherlock!" Riep ik naar de persoon die ver voor me stond.
Hij draaide zich om en kwam naar me toe gelopen.
"Daar is een mijnveld, het behoort toe aan de militairbasis van Baskerville, ik denk dat we daar binnen moeten zijn voor te kijken, ze zeggen dat ze chemische experimenten worden uitgetest op dieren. Het baart me zorgen. En geen tegenspraak." Ik liep de andere kant uit, terwijl ik terug naar John stapte.
"Heb jij je pasje nog?" Hij knikte en glimlachte, "Waarom?" Vroeg hij.
"Baskerville is een legerbasis, dat betekent omdat jij militair was dat ze orders van jouw moeten opvolgen. Mijn zus zat bij het leger, dus heb ik ook een pasje. En Sherlock heeft waarschijnlijk een legitimatie kaart van zijn broer, Mycroft, en ja ik ken hem, daarom hebt ik Henry gestuurd, omdat ik de naam Holmes herkende. En James en Oliver kunnen mee naar binnen, aangezien ze bij mij horen." Ratelde ik,
"Kort samengevat, we kunnen binnen geraken." Al lachend knikte John, "Je doet me denken aan iemand, maar ik heb geen idee aan wie." Zei hij lachend. Een flits van angst vloog door mijn ogen toen hij dat zei,
"Ik ben niet aan het doelen op Sherlock, als je dat dacht. Iemand van het leger..." hij schudde zijn hoofd,
"Laat maar, ik zal me vast vergist hebben." Zei hij. Ik weet op wie hij doelt, mijn vader. Maar daar wil ik niet aan beginnen, dat is een verhaal voor een andere keer.
"Weet je, je hebt een mooie naam. Uniek, maar mooi, moet je niet veranderen. Nu snap ik waarom James en Oliver erbij lopen." Zei John uiteindelijk. Ik keek hem niet-begrijpend aan, "Hoe bedoel je?" Vroeg ik verward.
"Ze zijn jouw leeftijd en knap, dus ik neem aan dat één van hen jouw vriendje is." Zei hij, ik lachte uitbundig, en schudde mijn hoofd, "Wie wil er nu samen met mij zijn?! Nee, ze zijn gewoon vrienden John, ik heb ze daarstraks ontmoet. Ik ken ze nog niet lang, ze deden onderzoek naar de Hound. Meer niet, ze mochten mee met me." Legde ik uit.
"Ik herken ze. Kan het niet zijn dat zij in Harry Potter hebben meegespeeld?" Vroeg John. Ik schoot rechter dan ik al was, als dat zelfs mogelijk is, en keek heb aan.
"Ik hou echt van Harry Potter! Hoe heb ik dat niet kunnen merken!? Daarom herkende ik die naam! OMG JAMES EN OLIVER IK WIL EEN HANDTEKENING!!!" Riep ik uit. Sherlock kwam naar mij en deed zijn hand voor mijn mond, "Niet te luid, Glint, het is niet de bedoeling om Baskerville te laten weten dat we hier zijn." Siste hij, terwijl hij zijn hand van mijn mond deed, onze gezichten waren vlak bij elkaar, en onze lichamen raakten elkaar aan. Hij pakte mijn pols vast en een gevoel van pijn ging door mijn lichaam, maar ik liet het niet werken.
"Het is niet hoorbaar tot daar, ik heb op mijn volume gelet en in die afstand is het onmogelijk hoorbaar, let op de details Holmes." Beet ik hem toe. Ik trok mijn pols boos terug en ik zag hem ernaar kijken, dus stak ik mijn handen in mijn zakken. Ik keek hem boos aan toen ik terug liep naar James en Oliver, die mij geamuseerd aankeken,
"Ik zie dat we een fan hebben, James. Denk je het niet." Zei Olive glimlachend. James knikte,
"Daar lijkt het op. Inplaats van een handtekening krijg je ons nummer, als dat ook goed is. Zal dat volstaan?" Zei James geamuseerd. Ik lachte, "Zeker."