No Solution☠

Κεφάλαιο 4ο

Αφού ξυπνήσαμε την επόμενη μέρα με την ησυχία μας...εφόσον ήταν Κυριακή και δεν είχα σχολείο αφηγηθηκαμε Εγώ και η μαμά μου την χθεσινη εμπειρία μου στο μπαμπά μου...να προσθέσω πως η Κυριακή είναι η μόνη μέρα που οι γονείς μου δεν έχουν δουλειά και κάθονται στο σπίτι για ξεκούραση.Πολλές φορές πηγαίνουμε ολοι μαζί για βόλτα ή για ψώνια,άλλες φορές επισκεπτόμαστε τους παππούδες μας,άλλες φορές πάμε κάπου για διασκέδαση και πολλά άλλα...Γενικα περνάμε πολύ καλα μαζί είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια...δεμένη καλύτερα ας το πω...

Αφού τελειώσαμε όλη την αφήγηση του χθεσινού συμβάν Εγώ και η μητέρα μου...ο μπαμπας μου μου έδωσε συγχαρητήρια και εγω τον ευχαρίστησα...για λίγα λεπτά επικρατούσε ησυχία...μεχρι...

"Τι θέλουν οι δύο γυναίκες μου να κάνουμε σήμερα ολοι μαζί?"είπε ο μπαμπάς μου με ένα πλατύ χαμόγελο και με την χαρά να τον περικυκλωνει...

"Εμμ ίσως αν πηγαίναμε για καφέ σε καμία πόλη εδω γύρω?"είπε η μαμά μου και με κοίταξε με την ακρη του ματιού της σαν να προσπαθεί να μου πει κάτι...

"Καλή ιδέα!"είπα ταυτόχρονα με τον μπαμπά μου.Κοιταχτήκαμε και γελάσαμε...

Μα το μόνο που με καίει τωρα είναι πως η μαμά μου εχει καταλάβει για τον Shawn...Αποκλείεται Αφού δεν της εχω μιλήσει για αυτον...

Ο μπαμπάς μου είχε φυγει από την κουζίνα όπου βρισκόμασταν και πηγε στο δωμάτιό του να ετοιμαστεί...

"Αντε πάω να ετοιμαστώ και εγώ"ειπα βάζοντας δύναμη με τα χέρια μου στο τραπεζι για να σηκωθώ...
"Οπα μικρή πριγκίπισσα Μην βιάζεσαι και τοσο!"μου λέει...'μικρη πριγκίπισσα' πρώτη φορά με φωνάζει ετσι και αρχίζω να ανησυχώ.."Όχι εντάξει μην φοβάσαι Δεν θα σε κάνω τίποτα "ειπε γελώντας...λογικα με ειδε που ταραχτηκα...εκατσα λοιπόν παλι πίσω στο τραπέζι περιμένοντας να ακούσω τι ηθελε να μου πει...

"Χαχαχ σε ακούω μαμα"είπα χαμογελώντας
"Για πες μου σου άρεσε η ιδέα για την σημερινή μας βόλτα?θα παμε στην πόλη από εκείνο το αγόρι που σε ειδα να μιλάς εχθές!"μου λέει και μένω με ανοιχτό το στόμα...
Μα που τον ξέρει Τέλος πάντων?
"Εσύ που τον ξέρεις αυτόν?ουτε καν σου έχω μιλήσει γι αυτον"ειπα...συνηθίζω να λεω τα πάντα στην μητέρα μου αλλά αυτό φαίνεται μου ειχε διαφύγει...
"Ελα τώρα που τον ξέρω...αυτος Maddie μου είναι ο γιος μιας παλιάς μου συμμαθήτριας στο σχολείο,την λένε Annie.Και αυτόν Shawn αν δεν κάνω λάθος.Είμαστε οικογενειακοί φίλοι πολλά χρόνια με αυτήν την οικογένεια...Μαλιστα απορώ πως δεν θυμασαι τον Shawn οταν ήσουν 4 χρόνων περίπου,ολη μέρα στο σπίτι μας ηταν.Ήσασταν αχώριστοι...απλά από τοτε που ο μπαμπας του έπαθε το αυτοκινητιστικό ατύχημα σταμάτησαν να ερχο......"
"ΤΙ???Δηλαδή?αχχ"μου ερχεται να βαλω τα κλάματα από την τοση έκπληξη...οχι την καλή έκπληξη Αλλά την δυσάρεστη...δεν το πιστευω ότι ο Shawn είναι το παιδάκι εκείνο...τον θυμάμαι omg..θυμαμαι που ηταν πάντα δίπλα μου που παίζαμε,γελούσαμε και περνούσαμε ωραία...ημασταν όντως αχώριστοι...και θυμάμαι έκλαιγα οταν σταμάτησε να έρχεται...περιμενα ολη μέρα δίπλα από την πόρτα του σπιτιού μήπως ανοίξει και μπει αυτός μέσα...μετα ομως τι έγινε?
"Ναι Mad!Ο μπαμπάς του είναι νεκρός εδω και 9 χρόνια περίπου...Στο λεω Εγώ τωρα αυτό γιατί ξέρω πως δεν θυμάσαι τίποτα από το ατύχημα...Εγω και ο πατέρας σου φροντίσαμε βασικά να μην θυμάσαι.Ησουν ολη μέρα και εκλαιγες,δεν έτρωγες,δεν κοιμόσουν...Μεχρι που πήραμε την απόφαση να πάμε στο νοσοκομείο να σε κάνουμε ένεση μερικής άνοιας.Συμφωνησαν και οι γιατροί οπότε...καταλαβαινεις..."Μου απάντησε τις ερωτησεις που ειχα στο μυαλό σαν να ηταν μέσα μου και να τις διάβασε...