Astral Love

Chapter 1 - Ang mga panaginip

Astral Travel is a phenomenon where our spiritual being separates from our physical being, it is often called as an “out-of-body experience”…

Andrew’s POV

I have this since I’m 6 years old,

Lagi akong nananaginip na lumilipad ako, para bang superhero? Nakakusap ko ang iba’t-ibang tao, nakakain ko ang lahat ng gusto kong kainin, nakaka punta ako sa lahat ng lugar na gusto ko.

At first I was afraid because they say that,

“Baka di ka na makabalik?”

but it always happen to me sometimes 3 times a week or even every night;

The feeling was so realistic everything was so real. Until I reached the age of 18, nakokontrol ko na ang panaginip ko, nakakapagliwaliw na ko gamit yon.

I can say that I’m so lucky to have this kind of ability, pero, I think that this might affect my life in some ways.

I’m a first year college student of Roosevelt College System a popular school in my town, dito na din ako nag high school kaya kilala na ako nang karamihan sa school, they often say that gwapo daw ako. Mala DJ (Daniel Padilla) daw kase ako pumorma kaya malakas ang dating.

Maraming girls ang nagpaparamdam sa aakin pero priority ko ang aking studies saka minsan ako mismo ay na wi weirdohan sa sarili ko, kaya nagiging dahilan ito ng aking pagka torpe at aaminin ko ay NGSB ako, di man sila naniniwala pagka sinasabi ko ito pero, totoo.

Until this girl on our campus came, nabago ang lahat, na love at first sight ako. This time pinilit ko na ang sarili ko na i-approach sya,

“Hi miss.”

Nagulat sya the reason why kung bakit nalaglag yung dala nya

Puno ng paint brush at iba’t-ibang gamit pang paint ang bag nya. Well, now I know kung ano ang hilig nya. I helped her pick up her things but she insists, sa loob-loob ko e,

Parang mahihirapan ata ako dito?

Pero I’ll give it a shot, she ran away fast di ko na sya nakita dahil sa dami ng tao. Buti na lang naiwan nya yung schedule nya, alam ko na kung saan ko sya hahanapin.

Her name was Kim San Juan, simple type of girl. Di masyadong pansinin pero sya agad ang nakapukaw ng atensyon ko. S’ya lang ang tanging laman ng isip ko nung araw na yon, kahit di ko sya nakitang nakangiti, di mawala-wala sa isip ko yung mukha nya.

Luckily, nung recess time. At the cafeteria I saw her again, but she’s alone.

So this is the right time to approach her (this time di na sya nagulat)

“Hi ulet! HAHA”, napangiti sya.

“Bakit ka nag-iisa? Wala ka bang kaibigan o kakilala dito?”

Sumagot sya, “Wala eh, bago lang ako ditto.”

Just to be nice and para isipin nya na I care I asked her, “Gusto mo samahan kita?”

She just smiled and stood up and go, she haven’t finished her food yet.  I followed her dahil mahaba naman ang vacant ko that day, siguro kahit papaano nagiging komportable na sya, at di na sya masyadong umiiwas.

Isinama ko sya sa pinaka paborito kong spot ng campus, sa lagoon. Tahimik ang lagoon, isang maliit na pond na papalibutan ng mga halaman at mga bench para sa mga gustong mapag-isa. Doon kami nag simulang makapag-kuwentuhan.