Πές μου τα όνειρά σου

Το άλλο μου ολόκληρο

"Σε λίγο θα σταματήσω να γράφω. Θ' αφήσω το χέρι σου και θα προχωρήσω, χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω. Δεν χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς, πάντα μπροστά μου θα σε βλέπω. Πάντα θα βαδίζω στους τόπους όσων ζήσαμε και μοιραστήκαμε. Πάντα εσύ θα είσαι το μέτρο των πραγμάτων μου, ο καθρέφτης που θα με δείχνει στις αληθινές μου διαστάσεις. Και πάντα θ' ακούω τη φωνή σου, δεν γίνεται διαφορετικά. Ήσουν ο άνθρωπός μου."

"Πες μου μια γλυκιά λέξη!" σου ζητώ επίμονα.

"Γαλακτομπούρεκο" μου απαντάς. Σου πετάω το μαξιλάρι μου-θυμωμένη, τάχα μου, για να σε τιμωρήσω- κι αρχίζουμε τον μαξιλαροπόλεμο.

Γελάμε, γελάμε, κλαίμε από τα γέλια. Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι αποκαμωμένοι.

"Να σου πω κάτι;" με ρωτάς με τον πιο αναπάντεχο τρόπο.

"Ναι μωρό μου." σου απαντώ.

"Θέλω να ξέρεις πως θα είμαι εδώ. Ότι και να γίνει. Όπως και να είσαι. Ότι κι αν συμβεί. Προς το παρόν, αγάπα με, εντάξει;"

Δεν είσαι όμως... εγώ κράτησα την υπόσχεσή μου.

Θυμήθηκα αυτή τη σκηνή μπαίνοντας στο δωμάτιό μας- μού. Πότε ήταν, δέκα, δεκαπέντε χρόνια πριν;

Η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μου ήταν να σε κάνω να γελάς. Ήσουν τόσο θλιμμένος, όταν σε πρωτογνώρισα... Από την αρχή της σχέσης μας, το μόνο που ήθελα ήταν να σε βλέπω να γελάς. Δεν ήταν εύκολο. Κουβαλούσες πολλά βάρη. Αλλά με τον καιρό τα κατάφερα. Κι όσο πιο ζωντανό το γέλιο σου, τόσο πιο ευτυχισμένη ένιωθα.

Ξέρω ότι ένας από τους λόγους που μ 'αγάπησες ήταν αυτός: πως έφερα τη χαρά στη ζωή σου, όταν είχες πια παραδοθεί. Κι αυτό που μου είπες εσύ το τελευταίο καλοκαίρι πριν φύγεις.

"Εσύ μου έμαθες τι σημαίνει να σ 'αγαπούν."

Κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι σε ένα πλοίο, ένα ιστιοπλοϊκό. Ξέρω ότι σου άρεσαν αυτά.

Βουρκώνω, ένα κοριτσάκι από απέναντι με κοιτάζει. Πνίγομαι. Βγαίνω στο κατάστρωμα. Ο άνεμος έχει δυναμώσει και σηκώνει κύμα. Κουβαλάνε άραγε τα κύματα, κάτι από σένα;

Γυρίζω στο δωμάτιό μας. Ακόμη εδώ είσαι, δεν έχεις φύγει. Δεν μπορεί.

Βάζω το CD που μου είχες χαρίσει πριν φύγεις, φορτωμένο με τα αγαπημένα μου τραγούδια.

"Όλα μινόρε, μελό. Όπως σου αρέσουν." μου είπες μόλις μου το έδωσες.

«Now those memories come back to haunt me, they haunt me like a curse"

"I want to lay by you on a bed of roses"

Ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τον πόνο, είναι το πραγματικό του ανάστημα. Ποιο είναι το αποτέλεσμα της δικής μου αναμέτρησης με τόσο πόνο;