Πές μου τα όνειρά σου

Ολα ζούν στο σκοτάδι

   Μην ανοίγεις το φως. Ή άνοιξέ το αλλά υποσχέσου πως θα ναι σα να μιλάμε με κλειστά μάτια. Σα να αγγίζουμε ο ένας τον άλλον στο σκοτάδι, στο βελούδο. Το χέρι μου ένας εξερευνητής περιπλανιέται στις πτυχώσεις του κορμιού σου. Σ' αγαπώ.

Είναι υπέροχο αυτό. Είναι όμορφο. Εσύ είσαι η ομορφιά του.

Κι από τότε που σε άγγιξα κατάλαβα ποιο μέρος θέλω να εξερευνώ, το κορμί σου. Εκεί, χάνομαι όπως όταν ξαπλώνω στην άμμο, η μυρωδιά σου θυμίζει θάλασσα, η γεύση σου όμως είναι πικρή. Οι προσδοκίες μου όμως έχουν στο φαντασιακό μου την πιο γλυκιά γεύση. Και ας πέσουν στο κενό, δε με νοιάζει. Θέλω απλά να υπάρχεις. Εσύ. Το πιο όμορφο πνεύμα του δάσους. Που είσαι;

Ή μήπως δεν ήσουν ποτέ; Μήπως σε φαντάστηκα; Και το κορμί σου; Η ομορφιά σου; Η αγάπη; Αυτά είναι εδώ δίπλα μου. Τ' αγγίζω, τα λαχταρώ. Χωρίς εσένα εδώ. Κι ας ήθελα μόνο αυτό. Λίγη αλήθεια ανάμεσα στο ψέμα που φτιάχνω μ εσένα χωρίς εσένα. Που είσαι; Που κοιτάς; Που είναι;

Εσένα, εμένα, εσύ, εγώ... εμείς δεν άκουσα και ποτέ δε θα ακούσω. Είμαι ένα κουφάρι. Μία αισθαντική μηχανή. Μιλάω και ακούω μόνο τον εαυτό μου. Έτσι, μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Σελήνου. Γεννήθηκες για να υποφέρεις. Γιατί ρωτάς αυτό που θα ήταν καλύτερα για σένα να μην γνωρίζεις.

Μόνο και μόνο επειδή ήθελες να ανοίξουμε το φως. Και να' χουμε και τα μάτια ανοιχτά. Και δεν σου αρκούσαν τα χάδια μου επάνω στο κορμί σου. Ναι, γιατί δεν ήθελα απλά να πιστεύω. Ήθελα κι εγώ να εξερευνώ. Μόνο που εγώ δεν είχα κατασταλάξει. Αυτό φοβόσουν;

Αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνω αυτό που λες όπως το εννοείς, ή αν έχω πλάσει ακόμα και το ότι απευθύνεται σε εμένα. Δε μου αρκούσαν, αλήθεια, ήθελα να βγω στο φως, το ξέρεις άλλωστε. Αλλά γνώριζα από πριν ότι στο φως θα χανόμουν. Βασικά, θα χανόμασταν. Σχεδόν πάντα έτσι είναι και όταν δεν θα χαθούμε στο φως, το φως μας θα είναι ισχυρότερο από αυτό που απειλούσε να μας χωρίσει.