Immune

Hoofdstuk 1.

Ik kijk geschokt op van mijn computer, niet omdat ik klaar ben met mijn Netflix serie en ook niet omdat ik wat te drinken wil hebben. Nee, ik kijk op omdat ik geluid hoor wat van beneden lijkt te komen,het lijkt wel alsof er een glas gevallen is. Alleen klinkt het hierboven op de derde verdieping als een zacht getik. In dit huis, dit nogal grote huis met vier verdiepingen gebouwd van steen,met een mooi groot balkon. Dat van mijn broers kamer tot aan de andere kant van de derde verdieping naar mijn kamer loopt. Hoor je alles heel erg zachtjes, je hoort bijvoorbeeld als er wordt geschreeuwd op de eerste verdieping, het als gefluister op de vierde verdieping. dus dat glas kan ook weleens een glazen ruit zijn. Ik klap mijn computer dicht en ga met twee benen tegelijk het bed uit. Ik pak mijn paarse badjas van de haak dat aan mijn deur vastgemaakt is en doe hem om mijn zacht roze jurkje aan. Langzaam loop ik de trap af, bang dat het misschien een inbreker is dat een ruitje heeft ingetikt. Maar toen ik de twee houten wenteltrappen af ben gelopen. Zie ik door de gang heen dat er een glas kapot gevallen is. Bijna sluipend van spanning loop ik naar het glas toe en wat ik zie: kom ik zelfs niet in mijn allerergste nachtmerries tegen.

Daar ligt mijn moeder met haar rug plat op de grond. Ik ren zonder te denken naar haar toe, en kniel naast haar neer. Bezorgd kijk ik haar aan, haar mooie bruine krullen helemaal naar het wit toe verkleurt. En haar mooie gezicht is grauw geworden ook zie je alle spieren in haar gezicht ze zijn allemaal dik geworden en de spieren hebben een donkerpaarse kleur. Haar ogen zijn terug in haar kassen gekeerd, dus zie je alleenmaar het witte gedeelte van haar ogen. Het ziet er angstaanjagend uit ik weet dat dit niet goed is en dat ik er direct iets aan moet doen. Door mijn tranen heen schreeuw ik zo hard ik kan "PAPAA". Geen antwoord ik probeer snel mogelijk mijn oudere broer van 17. "THOMAAAS". Ik hoor hem de trap af komen, en al snel komt hij de deur door. Ik zie zijn ogen groot worden van de schrik, hij rent ook direct naar onze moeder toe om te kijken hoe het met haar gaat. Hij steekt twee vingers uit en legt deze op de zijkant van haar hals, om haar hartslag te voelen. Hij schudt zijn paarse korte haar in een gebaar dat alleenmaar het allerslechtste kan betekenen. Ik voel de tranen over mijn gezicht lopen, maar meer voel ik ook niet. Ik denk direct aan mijn vader. "Thomas, we moeten onze vader zoeken waarschijnlijk is hij op zijn studeerkamer". "Ja dat is het beste wat we nu kunnen doen" mompelt hij. We lopen de samen de trap op naar de eerste verdieping, ik heb me nog nooit zo leeg gevoeld. Mijn moeder was als een beste vriendin voor mij en nu is ze er niet meer.

We komen aan bij de studeerkamer van mijn vader, en mijn broer opent langzaam de deur. Ik wil net PAPA gaan schreeuwen als ik hem zie liggen, zijn hoofd naar achteren gebogen op zijn leren bureaustoel. We rennen snel naar hem toe en zijn huid en haren zien er precies hetzelfde uit als dat van onze moeder. Nu ben ik degene die voelt of zijn hart nog klopt. en na een tijdje voel ik inderdaad het langzame ritme van zijn hartslag."Thomas, bel snel 112 en laat een ambulance komen hij ademt nog!". Hij pakt zijn mobiel en toetst het alarmnummer in, hij drukt de luidspreker aan zodat ik mee kan luisteren. Na een tijdje gaat de telefoon over en een mevrouw zegt veel te gespannen "Hallo, met de alarmcentrale waarmee kan ik jullie helpen?" een ambulance graag en snel alstublieft schreeuw ik in grote paniek. "op dit moment zijn alle ambulance medewerkers bezig met alle geïnfecteerde mense...." we horen haar mompelen en daarna horen we dat de telefoon uit haar handen valt. Ik kijk geschrokken naar Thomas en hij kijkt hetzelfde. stilletjes horen we mijn vader praten, snel gaan we naar hem te en luisteren we wat hij probeert te zeggen. Het is lastig om te verstaan wat hij probeert te vertellen en het enigste wat ik kan verstaan is: "pijn" "in de lucht""hoop""kom erachter""ga naar Atlantic City"" ben je veilig" en als laatste wat het moeilijkst te verstaan is: "hou van jullie". Zijn ogen zakken weg en we weten dat hij er niet langer meer is.