Kırmızı Başlıklı Kurt (Lanetli krallıklar serisi 1)

Bölüm 3

Kader bir çok kişi için önemlidir. Ne yaptığın ve ne yapacağın kadere bağlıdır onlara göre. KAder olmazsa onlarda olmaz. Peki ya irademiz. İrademiz, seçimlerimiz, yaptığımız hatalar, ödediğimiz bedeller daha önce belirlendiyse neden geldik bu dünyaya.

Biz bu dünyadan ne bekliyoruz. Kurtarılmayı... Belki.

Belki de kurtuluş zaten kapımızdadır. Belki her gece veya sabah odamızın kapısını çalıyordur. Belki o da bizim gibi çaresizdir.

Bir kaderdir almış başını gidiyor. Ama bence kader diye bir şey yok. Benim kaderim annem. Kader insana ne yapacağını söyler. Önceden belirlenmiştir işte. Annemde aynen öyle yapıyor. Önceden belirlediği geleceğim için beni hazırlıyor.

Peki ya kendi hatalarım.

İnsan hiç hata yapmadan insan olabilir mi? Olamaz! Tek kelimeyle özetledik işte. İnsan olamaz. Benim masalım nerede başladı ve ne zaman bitecek buna ben karar veririm.

Ne kader ne de annem.

Benim hata yapmam lazım. Benim acı çekmem lazım. Çünkü hata yapmaz isem mükemmel olamam, istediğim kişi olamam. Çünkü acı çekmez isem hayatı öğrenemem. Aşk acısı çekmeden aşkın gerçek yüzünü göremem. Birini ölürken görürsem, acı çığlıklarını duyarsam ancak ölümün acı yüzüyle karşılaşırım.

Ölümü kaçış yolu olarak görmek çok basit çünkü. En son ne zaman ölmek istedim.

Bu sorunun cevabı sanırım bir hafta önceydi. Komik değil mi? Ölmek istiyorsun ama ölümün gerçekte ne olduğunu bilmiyorsun. Kurtarılmak istiyorsun ama kurtarılmak için bir girişimde bulunmuyorsun.

En kötüsü de kendi geleceğinden haberi olmayan benin hakkında bir kehanet olması.

Peki kurtarılmayı bekleyen ben, ne yapabilirim. Kimi kurtarabilirim veya kimi daha da dibe batırabilirim.

Ben kimim ki. Büyülü ormanda ki kahramanların yanında ben kimim ki. Bir çok kişiye göre şımarık bir prenses. Bir çok kişi yerime geçmek istedi. Bir çok kişi bunu teklif etti.

BEn daha on yaşında iken evlenme teklifleri almaya başladım. Hepsi ise krallığımı isteyen cani ve kalpsizler.

İşte tam bunları düşünüyordum. Geleceğimi... Kime ne getireceğimi ve kimin benden umut beklediğini bilmediğim geleceğimi düşünüyordum. Geçmişimi... Bu zamana kadar kendim için ne yaptığımı. HAyatta kalmak için ne zaman heves beslediğimi düşündüm.

İşte tam bunları düşünüyordum. Bir kaç gün önce masamızda ve benimle ilgili bir kehanet okuyan yaşlı kadının cenazesinde. Pek kişi yoktu. Olanlarda beni çekiştiriyorlardı.

Sıkılmıştım. İnsanların garip bakışlarından sıkılmıştım. en çok ta amaçsız hayatımdan sıkılmıştım. Aslında üzerimde bir cenaze için hiç uygun olmayan pelerinim vardı.

Kırmızı...

Kırmızı bana yaşama amacımı hatırlatıyordu.

Kırmızı bana Büyükannemi hatırlatıyordu.

Kırmızı bana özgürlüğümü veriyordu.

Ve be bu kırmızı pelerini aldığım günden beri neredeyse hiç çıkarmamıştım.

Büyük annem almıştı bir kere bunu. Beni yanında hatırlamak istiyorsan al bunu tak ama hiç çıkarma demişti bana. Bende o zamanki küçük aklımla eğer bunu çıkarırsam bir daha büyük annemi göremem diyerek annemin zoruyla çıkarıyordum bir tek.

Peki şimdi niye giyiniyorum.

Bir cenazede çok kötü karşılandığı biliyorum şuan da ama büyük anneme ihtiyacım vardı. Onu yanımda hissetmeme ihtiyacım vardı. Bu hayatta yalnız olmadığı bilmem gerekiyordu.

Peki ben, yalnız mıydım?

Evet yalnızdım.

Kim ne derse desin ben kalabalığın içerisindeki o prenses değildim.

Ben kalabalığın içindeki o yalnız kırmızı başlıklı kızım. Büyük annesinin göz bebeği. Babasının hiç büyümeyen o minik kurdu. Ve kraliçenin ise krallık anahtarıydım.

Ben sadece bunlardan ibarettim. Kendi isteklerimin bir çok kişi için bir önemi Yok oysa ki. Ben sadece oynatılmadı bir piyonum.

Ama benim vezir olmam gerekiyor. Şah ise krallığım. Benim canım pahasına, kendi hatalarımla ve kendi şeçimlerimle şahı korumam lazım.

Sonunda cenaze bitince zar zor kendi başıma kaçtım. Biraz yürümeye ve hava almaya ihtiyacım vardı. Herkesin bazen yalnız kalmaya ihtiyacı olmaz mı zaten.

Burada yürümeyi en çok sevdiğim yer ormandı. Hem güvenli hemde vahşi olan bu orman adeta kişiye göre kişilik değiştiren bir anne gibiydi.

Çocuğunu korumaya çalışan bir anne.

Eğer hiç bir kötü niyetiniz yoksa orman sizi koruyor ve vahşiliğini isteği zaman son raddesine kadar kullanıyordu.

Bir çok çiçeğin olduğu yere geldiğimde durdum. En sevdiğim şey olan çiçek toplamak şuan bana çok özel bir hediyeydi.

Menekşe, Gül, papatya derken en sevdiğim çiçeği bulamadım. Büyülü ormanın bazı yerlerinde çok ama bizim krallığımızda nadir olan kırmızı Lale.

Bulan benim için ödül hakedecek kadar şanslıdır. Ve benim şuan bulunduğum yerde bir çok lale olurdu. Özellikle kırmızı.

Bizim burada kurtlar çok özeldir. Vahşi kurtlar avlanırken çoğu kurt köylerden insanların içinde yaşıyorlar.

Yürürken önüme çıkan baraka gibi evle duraksadım. Baraka çitler tarafından sarılıydı ve bahçesinde bir çok kırmızı lale vardı. Özellikle lalelerin ortasındaki yavru kurt benim kalbimi yerinden oynattı.

Gri renkli yavrunun yanına gittim. Şu anda bir barakada olsa başkasının kaldığı yere izinsiz girdiğimi Yok saymaya çalıştım.

Yavrunun acı çeker gibi çıkan sesi bana laleleri bile unutturdu zaten. Yanına ulaştığımda sanki daha da küçük olan kurt ona yaklaşmamla korkarak geriye çekildi. İşte o zaman anladım sorunu.

Sağ ön ayağına basınca çıkardığı sesten yola çıkarak ilk önce onu korkutmadan yaklaşmayan başladım.

Sonunda benim de niyetimi anlamış gibi durdu ve sorunu halletmem için izin verdi. Ön patisini kaldırınca altındaki kıymıkla gülümsedim.

"Sorun yok. Sadece bir kıymık."

Cevap alacakmışım gibi konuşmam komik görünsede ben sadece işime odaklanmaya çalıştım.

Sonunda kıymık çıkınca yavruyu saraya götürmek için kucağıma koydum ve çitten yapılma kapıya yöneldim.

"Bir yabancının mülküne girip ayrıca içeriden bir şey götürmek çok ayıptır prenses."

Yabancı sesle durdum. Sesindeki tehditkar ton beni korkutmuştu.

Okuduğunuz için teşekkür ederim. Lütfen oy ve yorum atmayı unutmayın 😘😘