Supernatural (Deel 2) / ON HOLD

2🍩

Patch

Vier weken.

Vier weken zijn er voorbij gegaan na de avond dat Caiden is verdwenen.
Als je denkt dat die weken snel voorbij zijn gegaan zit je fout. Ze gingen tergend traag.

Emily heeft bijna geen woord tegen me gezegd, ze is zichzelf niet meer en ik ben bang dat ik haar ga verliezen terwijl we elkaar nu juist het meest nodig hebben.

Elara heeft ondertussen ook wel al door dat er iets mis is. Ze is nog maar een jaar oud maar kent ook al wel het verschil tussen emoties. Zo weet ze dat haar mama niet zichzelf is omdat ze normaal het zonnetje in huis is. De eerste paar dagen vroeg Elara wel eens waar haar broer was tot een keer aan tafel dat Emily huilend wegliep.

En ik... ik moet toegeven, ik ben mezelf ook niet helemaal maar ik probeer me groot te houden, ik moet voor mijn gezin zorgen, bang dat er ook met hen iets zou kunnen gebeuren.

Mensen rond heel de stad letten mee op of ze Caiden zien. De straten hangen vol met vermist posters met een foto van Caiden op en er zijn al een paar vermist-oproepen geweest op de Tv en radio.

Ik ben samen met Nash, Dane, Esmee, Emily en zelfs Michael -vriend van Jack-  een paar keer naar hem gaan zoeken maar elke keer kwamen we zonder Caiden weer thuis.

Al van het begin zit ik met een soort schuldgevoel.
De middag voor de ontvoering was ik even boos geweest op Caiden en ik heb er al een paar keer over nagedacht of hij ook zou zijn verdwenen als ik niet zo tegen hem had geroepen en dat het mijn schuld is dat hij weg is.

Ik kijk naar Elara die op mijn buik in slaap is gevallen terwijl ik in bed lig -Emily en ik zijn vannacht samen gaan zoeken dus ik ben uitgeput, maar toch val ik maar niet in slaap.

Elara heeft mijn shirt vast in haar vuistjes en ik leg mijn hand op haar rug. Elara lijkt als twee druppels op Emily, volgens mij, maar Caiden op mij, vind Emily.

Ik zucht en luister hoe de douche in de badkamer uitgaat.
Normaal gezien zingt Emily altijd in de badkamer, in de douche, bad, op het wc en als ze zich aan het klaarmaken is maar nu is muisstil.
Emily en Caiden zijn altijd de luidste maar nu Caiden weg is, is Emily ook stil.

De deur van de slaapkamer gaat open en Emily komt binnen gewandelt.
Haar ogen zijn op de grond gericht en ze loopt naar de inloopkast.
Ik frons wanneer ze haar jas eruit haalt en die samen met haar schoenen aantrekt.

Als ze haar jas heeft dichtgeritst komt ze naast me op de rand van het bed zitten maar kijkt me nog steeds niet aan. 'Ik ga naar Esmee.' Zegt ze op gedempte toon.

'Em-' 'Ik ben vanavond terug, ik moet hier gewoon even... weg.'

Ik leg mijn wijsvinger onder haar kin en til haar hoofd omhoog tot ze me aankijkt, 'Weg van mij?' Vraag ik voorzichtig. Aan de manier waarop ze haar ogen neerslaat weet ik het antwoord al.

'Waarom? Emily, ik weet dat het moeilijk is maar ik kan niet zonder je.'

'Ik weet het, ik kan ook niet zonder jou, maar...' ze valt stil en haar ogen worden waterig. 'Je doet me zoveel aan hem denken Patch.' Huilt ze, 'Hij lijkt zoveel op jou. Als ik jou zie, zie ik Caiden en ik kan het gewoon niet meer aan. Ik mis hem zo hard.' Ik ga voorzichtig rechtzitten zodat Elara niet wakker word en trek Emily in een knuffel met mijn vrije arm.

Ik wist niet dat ze er zo over dacht, dat ik haar zoveel aan Caiden doe denken.

'Ik wist het niet, baby, sorry. Maar alsjeblieft ga niet weg, wat als er iets met jou gebeurt? Ik zou mezelf nooit kunnen vergeven.' Emily schud haar hoofd en veegt haar tranen weg.

'Ik ga gewoon even naar Esmee, Patch. Er gaat niks gebeuren.' Ik zucht maar knik dan toch.

'Oké. Maar kom voor het donker word terug?' Emily knikt en drukt een korte kus op mijn lippen. Daarna kust ze Elara's hoofdje en staat op.

'Ik ben vanavond terug,' mompelt ze en loopt dan de slaapkamer uit.

Mijn hart breekt wanneer ik merk dat ze dit alles doet zonder me één keer aan te kijken.