No Strings (Strings Series 1)

13. Flavors

"Anong, what?" Balik tanong ko na nagtataka din. Nakakunot kasi ang noo niya. Tinagilid ko ang ulo ko para labanan ang tingin niya. Heat rushed to my face when his perfect jaw clenched.

"What's the matter?" He suddenly asked and looked away. I sighed heavily.

Huminga ako ng malalim at ngumiti ng tipid. "Wala naman.." sagot ko. Hindi siya nagsalita nanatili ang mga mata niya sa ibang studyanteng dumadaan.

Deafeaning silence enveloped us. Halos mabingi ako sa tawanan ng mga studyanteng dumadaan pero tahimik lang si Luther habang nakapatong ang mga braso niya sa bench.

"Hindi kaba papasok?" Biglang salita niya. Umiling ako at pagod na ngumiti. Ayoko nang pumasok dahil sa sagutan namin ni Davina. I want this day to pass without any trouble. Hindi maganda ang simula ko ngaun araw kaya ayokong magdirediretso iyon.

Kumunot ulit ang noo ni Luther. I wasn't looking at him.. nakikita ko lang siya sa peripheral vision ko.

"Thank you nga pala.." biglang sabi niya. Napalingon ako kay Luther.

"What for?" Takang tanong ko.

Bahagya siyang nag-iwas ng tingin sabay igting ng panga. Tila ba nahihiya sa akin na hindi ko maintindihan.

"For the hug.. uhh--err-- it helps me a lot.." utal utal na salita niya sabay yuko. Napangiti ako ng bahagya sa hindi ko malaman na dahilan. Ngaun ko lang kasi nakita si Luther na parang nahihiya.

"You're wrong.. your hug--" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng biglang tumunog ang cellphone ni Luther. Tumunog na nga ang bell ng campus tanda na simula ng klase. Parang bula na isang isang nawala ang mga studyanteng nakakalat sa campus.

I was looking at Luther when he answered the call. He even put it on a loud speaker. I was stunned when I heard Simons cold voice.

"How's your first day?" Simon chuckled. I felt that my face heated. God! Yung tawa ni Simon na bihirang bihira mo madinig. Yung tawa niya na pili lang ang pinagbibigyan niya.

Luther chuckled too. " damn you!" Sagot ni Luther. Lalong natawa si Simon kaya may bahagi sa puso ko ang kumirot. Bakit sa akin hindi niya magawa iyon? Mahirap ba ako magustuhan? O kahit maging kaibigan? I've given my best for Simon to notice me but still not enough. Hindi ko alam kung bakit naiiyak ako. Kung dahil ba iyon kay Simon o sa mga failures sa buhay ko? God! Hindi naman ako buntis pero masyado akong emosyonal.

"Anyway, Sasha's with me.. you wanna say hello?" Lumingon si Luther sa akin. Tipid akong ngumiti habang hinihintay ang sasabihin ni Simon.

Natahimik sa kabilang linya kaya lalong may kumirot sa puso ko. "No.." isang salita dalawang letra dahilan para lalo akong madurog. Naramdaman ko ang pagkagulat ni Luther but he remain his self composed.

Tumikhim siya. "Why so rude, dude? Tangina mo!" Hindi ko alam kung nagbibiro siya pero walang bakas ng biro ang mukha niya. Ibinulsa siya ang cellphone niya tsaka ako hinarap.

I smiled bitterly. Hindi nagsalita si Luther. Tumingala ako at pumikit ng mariin. Why my day had to be wrong at the beggining? I was supposed to divert my attention pero bakit sa bawat puntahan ko nireremind kung gaano kamiserable ang paligid ko?

"I'm sorry..." maamong salita ni Luther. I'm still looking at the sky holding my tears to fall down. Ang sakit kasi, eh. Akala ko wala nalang sa akin kung wala lang ako kay Simon pero hindi pala. Akala ko kaya ko pero may sakit pa din pala.

Huminga ako ng malalim at dinampot ang bag ko. I smiled timidly at Luther. "Baliw! Okay lang.. sanay naman ako.." tumayo ako at ngumiti ulit. Pumikit ng mariin si Luther. I was going to walk when he held my hand. Natigilan ako sa init ng kamay niya na bumalot sa palad ko.

Nakakunot ang noo ko ng bumaling ako sa kanya. " Incase no one told you.. you're good enough, Sasha.."

Parang tumigil ang mundo ko sa sinabi niya. Buong buhay ko walang nagparamdam o nagsabi sa akin na ako lang sapat na.. Parang may kung anong umikot sa sikmura ko habang nakatitig sa kanya. Somehow, may tuwang bumalot sa sistema ko. He made me feel special.

Tumayo si Luther na hindi binibitawan ang kamay ko. He walk confidently habang ako ay lutang na nakatingin sa kamay naming magkahawak.

"Vanilla or Chocolate?" Salita niya sabay pindot ng keypad ng sasakyan niya. Tumunog ito sabay bukas niya ng shotgun seat kung saan niya ako dinala. Tumingin ako sa kanya ng litong lito. Tumaas ang isang kilay niya habang tutok na tutok sa sagot ko. "Ano bang Vanilla o Chocolate?"

Natawa siya ng bahagya. "Flavors.."

Umirap ako. Alam kong flavors. Ang tanong eh ano?

"Duh! Alam kong Flavors! Ng ano? Ng cake, ng icecream, ng candy o ng condom?"

Humagalpak ng tawa si Luther sabay pitik ng noo ko. Hindi ko alam kung bakit bahagyang natawa din ako sa sinabi ko. Totoo naman kasi, anong flavor ba? Knowing Luther? Baka kung san pa ako dalin nito.

"Silly, ng icecream.." tawa pa din siya ng tawa kaya bigla akong nahiya! My goodness! Bakit ba kasi naisip ko ang condom? Who would not? Eh si Luther yan e. The Fuckboy!

"Eh malay ko ba?" Nahihiyang salita ko. Umiling si Luther sabay tulak sa akin papasok ng sasakyan.

"Vanilla or Chocolate?" Kumindat siya sa akin kahit may maharot na ngiti ang labi niya. Natatawa akong umiling sa kanya.

"Chocolate.." umiiling na sagot ko.

Mabilis siyang umikot papunta sa drivers seat. While me staring at him with my heart beating erraticaly.