Μια Διαφορετική Ιστορία Αγάπης

Η αποκάλυψη.

Το ξυπνητήρι με τρελαίνει κάθε πρωι. Αφού το βαραω για να σκάσει σηκώνομαι βιαστική και ντύνομαι γρήγορα γρήγορα. Οχι δεν ταιριάζουν αυτά τι σκατα. Αφού ντύνομαι κάπως ανθρώπινα κατεβαίνω τρέχοντας στην κουζίνα πίνω τον χυμό μου φιλαω τους γονείς μου και ανεβαίνω στο ποδήλατο. Πάω 15' νωριτερα σχολειο γιατί καθόμαστε έξω και κάνουμε τσιγάρο. Αφού τους χαιρετάω όλους στρίβω το τσιγάρο μου και το ανάβω.
-Καλημέρα. Πρωί πρωί με το τσιγάρο;
-Καλημέρα Γιάννη.
-Πως κοιμηθήκες;
-Μια χαρά οπως πάντα άλλωστε.
Τον πλησιάζω και τον απομάκρυνω απο τα παιδιά. Ο τόνος της φωνής μου χαμηλώνει και τον ρωτάω:
-Ποιο ειναι το παιδί για το οποίο μου είπες χθες;
-Θα σου τον δείξω μετα τώρα ειναι δυσκολο.Σημερα γράφουμε φυσική επειδή ξερω οτι δεν ξέρεις τίποτα να εισαι στις 9 στο παγκάκι.
-Έγινε ενταξει.
Τον αφήνω και γυρίζω στην παρεα. Το κουδούνι χτύπησε και μπαινουμε ολοι στην αίθουσα. Αφου μας μοιραζουν τα θέματα προσπαθώ δήθεν κατι να γράψω ενω ζηταω ταυτόχρονα βοήθεια απο τους γύρω. Αφου τελικά καταφέρνω να γραψω κάτι παραδίδω το γραπτο μου και φευγω. Ο Γιάννης ειναι ηδη στο παγκάκι. Οχι που δεν θα ήταν σκεφτομαι.
-Λοιπόν ποιος ειναι;
-Διακριτικά κοίτα δεξια
Γυρίζω δεξιά και το μόνο που βλέπω ειναι μια αγοροπαρεα απο κάφρους και 3 με 4 κορίτσια
-Πες μου οτι δεν ειναι ο Γιώργος.
-Οχι οχι ρε Ευρυδίκη δεν ειναι ο Γιώργος.
-Τότε; Ο Μαριος μήπως;
-Οχι περίμενε
Ο Χρήστος;
-Ρε μαλακα σου λεω περίμενε.
Τότε η πόρτα της τουαλέτας ανοίγει και βγαίνει ο Μιχάλης. Απο μεσα μου σκεφτομαι οτι ειναι σιγουρα ο Μιχάλης αλλα ειμαι καπως διστακτική.
-Αυτος (μου λεει)
-Ο Μιχάλης;
-Ναι
-όντως. Ο Μιχάλης ειναι ο μονος γκει απο την παρέα. Αλλα γιατί τον Μιχάλη; εννοώ ειναι ο χειρότερος απο την παρεα και ξέρεις πως δεν κριτικάρω συχνά
-Δικιο έχεις αλλά κοιτα τον.
Ο Μιχάλης εκτός απο το να φέρεται αλλόκοτα ειναι ωραιο παιδί. Έχει κοντό μαύρο μαλλί άσπρη επιδερμίδα μεγάλα και εκφραστικά πράσινα μάτια ,ψηλός και αν οχι και πολυ γυμνασμένος έχει ωραίο σώμα.
-Και τωρα τι θα κανω εγω;
-Θα του πιάσεις την κουβέντα κάτι πρέπει να μάθεις γι αυτον.Ειναι και φίλος της δικιά σου.
-Δεν ειναι δικιά μου και ούτε πρόκειται ποτέ να γινει(του απαντάω με νευρα)
-Καλα ξέρω οτι το χεις. Σε εμπιστεύομαι,μην τα σκοτώσεις.
-Καλα θα προσπαθήσω. Φεύγω τώρα πάω να παρω καφέ και παω σπίτι.
Αφου φεύγω και παραγγέλνω τον καφέ την βλέπω πάλι να περνάει απ έξω με κάτι φίλους της. Αγχωμένη πιάνω τον καφέ καθ τρέχω προς το μερος της αλλά ο καφές χύνεται στο παντελόνι μου και δεν ηξερα καν που πήγαινα. Νευριασμενη κοπαναω τον καφέ στα σκουπίδια και φεύγω χωρις να ξερω καν με ποιους ήταν και που πηγαινε.

Στο επόμενο κεφάλαιο υπάρχει πλοκή.Η έμπνευση έρχεται το νιώθω. Vote και comment αν σας άρεσε και τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο ❤