***

* 5 *

Brnąłem w tą ciemność, brnąłem bez jakiegokolwiek zahamowania...

Po pseudo długiej podróży autobusem w kierunku miejsca które niektórzy nazywali szkołą, a inni więzieniem, wysiadłem z niego i udałem się w kierunku drzwi wejściowych. Po wejściu przez nie rozejrzałem się po korytarzu. Pusto. Dziwne, zwykle było tu wiele osób, czasem nawet zbyt wiele. 

Miałem wiele do ukrycia...

--------------------------

Zmęczona i zniszczona.

Usiadła na ławce w szatni, zmęczona ale dała radę. To ją męczyło, ściągało na dół, a ona wciąż nie potrafiła przestać. Ona potrzebowała pomocy, mimo że wiedziała, że robi źle to chciała pomocy, cholernie jej pragnęła od kogokolwiek, nie wiedziała od kogo ją otrzyma, nie wiedziała, że otrzyma ją właśnie od tego chłopaka. Położyła plecak na swoich kolanach i wyjęła z niego kanapki które przygotowała jej mama, zawsze tak robiła, przed wyjściem do pracy przygotowywała swojej córce jedzenie, a potem sama nie wiedziała co jej dziecko z tym robi. Zgniotła je i wyrzuciła do kosza stojącego obok ławki, oparła się o ścianę i zaczęła szlochać jak bezbronne, małe dziecko. Tak minęła jej pierwsza lekcja. 

Nie chcę żeby ją zabili.

-----------------------------

Po odesłaniu paru uśmiechów nauczycielką, które mnie nadzwyczajnie lubiły, podszedłem do swojej szafki by włożyć do niej bluzę, w sumie oprócz samotności zbyt wielu problemów nie miałem, aż w końcu podeszła do mnie Daria. Tęskniłem za nią.                                                                      - Jak się czujesz? - spytała ze swoim niewinnym uśmiechem który zawsze zdobił jej buzię, zazdrościłem jej tego, uśmiechała się. Zamiast odpowiedzi dostała milczenie, wolałem zamilknąć, niż mówić jej co u mnie. Wolałem oszczędzić bólu i mi i jej. 

Odeszła bez słowa, najwyraźniej straciłem.

"Moja przyjaciółko... Chociaż nie wiem czy wciąż nią jesteś... Nie bądź na mnie zła, porozmawiajmy... Proszę." -  Napisałem w miarę starannie i włożyłem karteczkę do jej szafki, liczyłem na to, że przeczyta ją jak najszybciej.