There won't be a hero

Hoofdstuk III

Het was heel vroeg in de ochtend. Quinty en Felix stonden al een tijdje te wachten aan het gebouw van de Strijders. Saltator, Natalis en Larva waren er nog niet. Opeens hoorde Quinty iemand fluisteren en ze keek achter haar. Het was Larva. Ze deed tekens dat ze haar moest volgen en samen met Felix gingen ze naar binnen. Saltator en Natalis zaten al binnen. Larva haalde drie lange jassen uit een doos en gaf ze aan elk van de Strijders. Hij was een klein beetje te groot, maar Quinty kon er mee leven. Ze had een beetje het gevoel dat ze zoiets al eerder had aangehad. Boven haar borst stond er een goudvormig teken die een V vormde. 'Dit is het officiële uniform van de bewoners van de Vervocx. Zo vallen jullie minder op als jullie proberen binnen te dringen. Alle drie knikten ze. 'Wel dan wens ik jullie veel succes.' zei Natalis. 'Wees voorzichtig en pas goed op hun, Saltator.' zei Larva bezorgd en er rolde een traan over haar wang. 'Zal ik doen.' bevestigde Saltator met een knikje. 'Zijn jullie zover?' vroeg hij aan Quinty en Felix. 'Dan zijn we maar eens.' besloot hij ietwat zenuwachtig.

Een tijdje later hadden ze de grens van de Maverick al overgestoken en waren ze in het Neutrale Bos. Dat was de plek die van geen enkele stam was. Het was neutraal en het was de enige plek waar er vrede was. Volgens de legende hebben de vier leiders hier gezworen dat ze voor altijd vrienden zouden blijven. Wat dus grandioos mislukt was, maar toch word deze plek ook De Eeuwige Vriendschap genoemd. 'Nog even en we zijn bij de grens van de Vervocx.' zei Saltator. Hoe dichter ze bij de grens kwamen, hoe zenuwachtiger Quinty werd.

Toen ze aankwamen aan de grens zag Quinty twee, grote, zwarte poorten met de gouden letter V. De poorten werden bewaakt door verschillende bewakers die hetzelfde uniform droegen als zij. Larva had dus gelijk over die kledij, maar hoe zou ze dat weten? Saltator ging naar een van de bewakers en zei dat ze even naar het Neutrale Bos zijn gewandeld om een luchtje te scheppen. De bewaker was goedgelovig en hij liet hun het rijk der Vervocx binnen. Het was volledig het tegenovergestelde van de Maverick. Daar was het zonnig en warm en hier was het regenachtig en ijzig koud. Quinty rilde. In de verte zag ze een groot kasteel met weeral een goudkleurige V op het hoogste dak. 'Daar moeten we heen.' zei Saltator en Quinty en Felix volgden hem en al snel bereikten ze de ingang van het kasteel. 'U bent?' vroeg de bewaker. 'Lambertus, trouwe dienaar van Georges Vervocx en zijn zoon Stephen. Ik had een afspraak in verband met de handel van Vervocx.' zei Saltator. Niemand weet hoe hij het heeft gedaan, maar de bewaker liet hen gewoon binnen. Binnen was het net zo donker als buiten. Alleen is het er minder koud. Ze liepen door de gangen toen Saltator stokstijf bleef staan. Wat verderop in gang stond een jongeman. Hij was slank gebouwd en had donkere haren. Net als hun droeg hij de zwarte jas. 'Wie zijn jullie?' vroeg hij kil. 'Saltator Maverick, mijnheer.' antwoordde hij en nam zijn toverstok bij de hand. 'Wat doen jullie hier?' vroeg hij kwaad. 'Het onrecht bestrijden.' antwoordde Saltator. 'Met deze twee studentjes? zei de jongeman spottend. Hij lachte ijzig. Quinty had het gevoel dat ze hem al eerder had gezien. 'Wie is daar?' vroeg een andere stem. De jongen keek opzij en grijnsde. 'Maverick.' antwoordde hij met een gemene glimlach op zijn gezicht. De oudere man kwam in het licht staan. Quinty had door dat dat Georges Vervocx was. 'Wat doen jullie hier, stelletje Mavericks?' vroeg hij. 'Wij komen ervoor zorgen dat u ons volk niet zal bedreigen.' antwoordde Saltator koel. Boos haalde Georges zijn toverstok boven. Interpellatores hi perdere. Zo snel als ze konden haalden de Mavericks hun toverstok boven en spraken een tegenspreuk uit. Nolite malum. Quinty en Felix gebruikten goede reflexen, maar Saltator werd geraakt door Stephen. 'Aah!' riep hij en viel op de grond. Felix werd boos en ging in de aanval met Stephen. Een gevoel van angst ging door Quinty. Ze stond oog in oog met de beruchte Georges Vervocx. Het gevecht verliep goed tot Quinty Felix hoorde roepen. Toen deed ze iets wat ze nooit had mogen doen. Ze draaide zich geschrokken om en voelde een pijnscheut in haar rug. Ze was geraakt.