There won't be a hero

Hoofdstuk IV

Verstrooid werd Quinty wakker. Ze probeerde recht te staan, maar besefte dat haar handen vastgeketend waren aan de muur. Ze probeerde ze los te rukken, maar tevergeefs. Ze keek om zich heen. Links van haar lag Felix, rechts Saltator. Ze waren allebei nog bewusteloos, maar ademden nog. Dat stelde Quinty gerust. Ze hoorde voetstappen op de gang en de deur ging open met een krakend geluid. Stephen kwam binnengewandeld. Quinty wou zich verdedigen en zocht haar toverstok. 'Doe geen moeite, meisje.' zei Stephen en hij zwaaide ermee. Hij kwam op haar afgewandeld en ging gehurkt voor haar zitten. Hij bekeek de stok eens goed. '"Filia malum bonum prolis".' las hij voor. Hij keek haar strak aan. 'Kan je Latijn?' vroeg hij haar. Quinty schudde haar hoofd. 'Eerlijk?' zei hij dreigend. 'Dochter van het kwade kind van het goede.' antwoordde ze zuchtend. 'Wat is dat nu voor zin?' vroeg Stephen zich hardop af. 'Ik weet het zelf niet.' antwoordde Quinty. Stephen wendde zijn blik af van de stok en richtte zich tot Quinty. Je wordt verwacht bij mijn vader. Ik ga dus nu dat ding hier aan je armen losmaken, maar jij moet me beloven dat je je niet zal verweren, anders zullen je twee vrienden hier een verschrikkelijk lot hebben. Begrepen?' zei hij. Verveeld knikte ze.

Een paar minuutjes later stonden ze voor een houten deur met daar alweer een gouden V op. Quinty had door dat dit waarschijnlijk het bureau van Georges was. Stephen klopte aan. Hij kreeg een kille ja als antwoord. Hij deed de deur open. 'Het meisje.' zei hij. Hij duwde Quinty naar binnen en sloot de deur achter zich. Georges Vervocx draaide zich om en een gemene glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Ik moet zeggen, juffrouw, dat jij heel goed opgeleid bent.' complimenteerde hij haar. 'Dank u.' antwoordde Quinty koel. 'Mag ik misschien ook eens weten met wie ik aan het praten ben?' vroeg hij vriendelijk, maar nep. 'Mijn naam is Quinty Maverick.' antwoordde ze, nog steeds beheerst en koel. Georges' gezicht vertrok bij het horen van haar naam. 'Stephen, zou je ons even alleen willen laten?' vroeg hij aan zijn zoon. 'Maar, vader ik...' stotterde hij, maar hij werd onderbroken door de boze blik van zijn vader. 'Oké.' zei hij teleurgesteld en hij verliet de kamer. 'Quinty?' vroeg Georges nogmaals. Quinty knikte. 'Hoe oud ben je?' vroeg hij zenuwachtig. '18 jaar.' antwoordde ze een beetje verbaasd. 'Op welke dag ben je geboren?' vroeg hij nog zenuwachtiger. 'Maandag 15 mei.' antwoordde Quinty nog verbaasder en ook een klein beetje bang. 'Je bent het echt.' zei Georges en zijn gezicht klaarde op. 'Wie ben ik?' vroeg Quinty die nu helemaal niet meer mee was. 'Heeft je nonkel dan nooit niets verteld?' vroeg hij. 'Nonkel?' vroeg Quinty en ze voelde zich op slag heel erg dom. 'Jacob Maverick?' antwoordde Georges. 'Jacob Maverick is mijn nonkel niet.' antwoordde Quinty. 'Die smeerlap heeft je dus echt niets verteld. Weet je iets over je moeder? Ja toch?' vroeg hij. 'Ja, tuurlijk.' antwoordde Quinty. 'Vertel.' drong Georges haar aan. 'Ze heet Leathitia Maverick.' antwoordde ze. 'Neen!' riep Georges boos. 'Je vader, wie is dat?' vroeg hij wanhopig. 'Marcus Maverick.' antwoordde Quinty angstig. 'Neen, Quinty, dat ben ik. Ík ben je vader.' zei Georges. 'Dat kan niet.' antwoordde Quinty. 'U bent een Vervocx, dat...' wou ze uitleggen, maar ze werd onderbroken door een immens lawaai.