Wrong Feelings

Chapter 1

* POV Julian *

Met roze wangen kom ik overeind, niet kijkend naar de rest van de klas. Je hebt je voorbereidt, je kan best een simpele presentatie houden, verdorie. 

Met schuifelende voeten baan ik me een weg door de vele tassen die half open op de harde vloer liggen. Zodra ik dan eindelijk vooraan de klas ben, kijk ik op de docent neer. Zodra hij vriendelijk naar me knikt stop ik één hand in mijn broekzak en haal er een opgevouwen papiertje uit, als geheugensteuntje.

'Zo Julian, ben je helemaal klaar?' vraagt de docent voor de zekerheid. Ik knik en voel mijn wangen nog roder worden. Oh, waarom ben ik dan ook altijd zo onzeker over presentaties?

Ik kuch en kijk naar het scherm achter me. 'Nou,' stamel ik. 'Dit is mijn presentatie. Ik heb gekozen voor het onderwerp dementie, omdat mijn grootmoeder hierdoor overleden is. Daarom leek het me interessant en wou ik me er verder in verdiepen,' som ik op.

Ik kijk kort de klas rond en zie iedereen geïnteresseerd naar me kijken. Enkele jongens fluisteren wat met elkaar en een paar vrienden van me grijnzen en zwaaien naar me, zonder dat de docent hen ziet. 

Ik glimlach kort en tik met de pen op het digibord achter me. Het volgende scherm verschijnt met een snelle overgang. Zo vertel ik de rest van de informatie zonder ook maar één keer op mijn blaadje te kijken, en eindig tot slot met een bijpassend filmpje. Zodra de muziek van het filmpje stokt klik ik het youtube tablat weg en zorg dat de laatste dia in beeld komt. 

'Dit was mijn presentatie over dementie. Zijn er nog vragen?' mompel ik. Ik kijk de klas rond en zie een vinger van één van de meiden uit mijn klas omhoog schieten. Ik kijk de docent kort aan die goedkeurend knikt en nog wat op zijn notitieblok krabbelt. 'Ja, Eveline?' mompel ik. Eveline glimlacht naar me en stelt vlug haar vraag. Met enig nadenken beantwoord ik hem en kijk de klas dan normaals kort rond. 

In mijn ooghoek zie ik de docent overeind komen en goedkeurend naar me glimlachen. 'Zo, dat was alweer een van de laatste presentaties,' verklaart hij. De klas juicht bij het horen van die woorden. 'Maar ik neem aan dat Julian zijn beoordeling maar wat graag wil horen. Stil, dames en heren.' Ik knik opgelaten en kijk de docent verwachtingsvol aan. 

'Je presentatie was in ieder geval goed verzorgd,' leest de man op van zijn notities. 'De presentatie zag er goed uit en ook het filmpje voegde jouw woorden goed aan. Je had voldoende informatie.' Ik knik nieuwsgierig, en kijk nog even kort naar de rest van de klas. Het tot nu toe hoogste cijfer was dat van Samira, een acht en een half. 

'Het enige minpunt is dat je zo af en toe wat te zacht praatte. Het viel niet veel op, maar ik let natuurlijk op de kleinste puntjes.' Ik knik en voel een verwachtingsvol gevoel door me heen stromen. Wat zou het tof zijn als ik eindelijk voor leefstijl een een hoger cijfer als een acht zou halen, niet? 

De man haalt zijn hand over zijn stoppelbaardje en kijkt de klas dan rond. 'Wat vinden jullie van een negen voor Julian, jongens?' Mijn mond vliegt verrast open. Ik heb werkelijk waar nog nooit een negen gehaald voor leefstijl, in al die jaren. De klas joelt, maar zodra de docent zijn handen opheft valt het al snel weer stil. 'Goed, dat is duidelijk. Een negen voor de heer Winters,' verklaart hij. Opgelucht knik ik dankbaar naar de docent en baan me weer een weg door de tassen en tafels. Uiteindelijk plof ik neer op de houten stoel naast die van Jemen, een van mijn beste vrienden. 

'Goed gedaan, man,' completeert hij me vriendelijk.

*

Zodra de schelle schoolbel door het gebouw galmt, ruimt iedereen zijn spullen op en druipt de klas langzaam leeg. Samen met Jemen neem ik alle tijd, langzaam schuif ik mijn keurig gekafte boeken in mijn bordeaux rode tas en gooi als laatste mijn etui er bij in. Jemen staat naast het tafeltje op me te wachten en kijkt op van zijn telefoon als ik hem voorbij loop. 

'Julian, wacht nou, man!' roept hij me achterna. Ik werp een blik over mijn schouder en kijk hem vragend aan als hij naast me komt lopen. Hij zucht en grijnst dan kort naar me. 'Blijf je zo bij de Jumbo hangen? Aart en zijn vrienden zullen er ook zijn,' vraagt hij. Ik schud meteen mijn hoofd. 'Ik heb niet zo een zin,' antwoord ik. Teleurgesteld kijkt hij me aan. 'Kom op nou, Julian. Voor één keer maar. Je hebt echt nóóit zin.' Ik bestudeer het teleurgestelde gezicht van de jongen. Ik kijk naar de stenen muren om ons heen en haal mijn schouders op. 'De volgende keer, oké?' opper ik dan. Jemen zucht. 'Dat is dan een deal,' mompelt hij. Hij geeft me een zachte klap op mijn schouder en stapt dan in de menigte. 

*

Eenmaal thuisgekomen laat ik me meteen neervallen op de lichtgrijze bank in de woonkamer. Op een van de fauteuils zit mijn zus Lidia, geconcentreerd op haar telefoon. Haar vingers bewegen druk over het toetsenbord, dus ik neem aan dat ze aan het appen is.

Ik open zelf ook mijn telefoon en scroll door mijn contactenlijst. De chat van onze klas is druk in de weer. Meestal gaat het over van alles en nog wat, dus stop ik er nooit teveel tijd in. Alleen als we gaan feesten, dan is het gezellig als je niets te doen hebt. 

Met een lange zucht ga ik naar het thuisscherm en kijk tussen de spelletjes die erop geïnstalleerd zijn. Onder ander subwaysurfer en color switch, de twee meest voor de hand liggende games. Ook al zijn ze al wat ouder, volgens mij blijven het redelijk populaire spelletjes. 

Verveeld open ik een ander spelletje en begin een aantal levels te spelen. Zodra ik het volgende level na een keer niet meer haal, heb ik er geen zin meer in en druk mijn telefoon uit. Uiteindelijk besluit ik om maar naar boven te gaan en een glas sinas mee te nemen. Zodra ik mijn glas vol geschonken heb strompel ik voorzichtig de trap op en blijf staan voor mijn kamerdeur. Ik probeer voorzichtig de klink omlaag te duwen waardoor de deur open zwaait.

Wanneer ik het glas op mijn bureau geplaatst heb pak ik mijn schooltas er bij en vis mijn donkergrijze agenda eruit, om te kijken welk huiswerk ik nog moet maken. Zodra ik de woorden opgeslagen heb neem ik plaats achter mijn bureau en begin snel met het huiswerk voor biologie, engels en geschiedenis. Ik werk de opdrachten achter elkaar af en zo komt het dat ik al snel geen werk meer te doen heb. Ik gooi de schriften en boeken vermoeid op een stapel en stop ze weer terug in mijn versleten schooltas. Dat is dat.

Authors note

Hei, dit was dan het eerste hoofdstuk. Ik heb besloten het wat eerder te posten, geen idee waarom. Maar tja, hopelijk vinden jullie het leuk! 

xx Noah