nightcall | taehyung

•48•

Aklımın tamamen onunla dolduğunu kabul ettiğim bir akşam, onu aramaya karar verdim.

Basit tut, demişti anneannem bir keresinde. Basit tut ki, karşına karışıklıklar çıkmasın.

Hiç basit tutmadığımı anladığım o akşam, bir şeylerden vazgeçmeye karar verdim. Garip iddialarımdan, ya da zorladığım gururumdan vazgeçtim.

"Merhaba," dedi düz bir sesle.

Göremeyeceğini düşündüğüm bir gülümseme attım.

"Benim," dedim kısık bir sesle. "Nayeon."

"Tanıdım," dedi kıkırdayıp. "Bir şey mi oldu?"

"Kötü hissediyorum," dedim omzumu silkip. "Birine yalan söylüyorum, o da bana yalan söylüyor."

"Kim?" dedi.

"Her gece aradığım biri," dedim kıkırdayıp. "Her şey biraz garipleşti ve rahatsız olmaya başladım."

"Neden bahsediyorsun?" diye sordu.

"Bildiğini biliyorum," dedim sesimi düz tutmaya özen gösterip. "Özür dilemek için aradım."

"Ah," dedi düşünür gibi.

Üstümden büyük bir yük kalkmış gibi hissettim.

"Demek biliyordun," dedi. "Aptal olduğumu düşünmüş olmalısın."

"Sende benim sapık olduğumu düşünmüş olmalısın," dedim. "Rahatını kaçırdığım için özür dilerim."

"Rahatımın kaçmasından hoşlandım," dedi biraz sonra. "Arkadaşımın çıkardığı karışıklık için özür dilerim, geç oldu ama güzelce dövdüğümü bil.''

Kıkırdadım hafifçe. Rahatlamıştım, gece eve geç gelip yatağıma yattığım o ilk an gibi hissediyordum. Hafif, mutlu. Utanmıyor da değildim, sadece elimden gelen bir şey yoktu. Olması gereken oluyordu işte.

''Tamam öyleyse,'' dedim. Söyleyecek bir şeyim, bu konunun üzerine konuşmak istediğim çok bir şey yoktu.

''Tamam,'' dedi sessiz çırpınışımı anlamış gibi ve daha fazla uzatmadı.

Yüzyüze geldiğimizde bu konudan bahsedecek miydi merak ediyordum. Tanıdığım Taehyung bunu uzatırdı. Konuşma kısmını beni okulda gördüğü ana sakladığını düşündüm.

Büyük ihtimalle bir daha eskisi gibi davranmayabilirdi bana. Benim için değişen çok şey yoktu, ama belli etmese de onu aptal yerine koyduğumu düşündüğünü hissettim.

Sessizce telefonu kapatıp yatağıma çöktüm, basit her zaman daha güzeldi.

İyice batırıyor muyum ne?