အျပာေရာင္ရင္ခြင္တမ္းခ်င္း..........

တစ္ရွဴးတစ္ရြက္ကို ဆြဲယူရင္း သူ႔လက္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအနားတိုးကပ္လာတဲ့အခါ.. ကၽြန္ေတာ္ ဖယ္ခြာမိတယ္...။

" ကိစၥမရွိပါဘူး.. အခုအခ်ိန္ကစၿပီး.. ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ရည္သုတ္ေပးခြင့္ရွိသူဟာ.. စီနီယာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ေက်းဇူးပါပဲ..."

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ကေလးကတင္ သူ လမ္းခြဲပစ္လိုက္တဲ့ေကာင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ကို သူ သုတ္ေပးဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး... ။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ခံုက မတ္တပ္
ထ ရပ္မိတယ္... ။ ေကာ္ဖီဆိုင္ငယ္ေလးက ပ်ံ႕လြင့္ထြက္လာတဲ့ Bruno Marsရဲ႕ အသံကို သဲ့သဲ့ၾကားမိပါရဲ႕....။

I'll pick up the broken pieces ... --

ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာတဲ့အခါ.. အျပင္မွာ မိုး နည္းနည္းဖြဲဖြဲေလးက်ေနတယ္...။ ခပ္သြက္သြက္ ေလၽွာက္မိတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တိုက္ခန္း
အိုး... Sorry .. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တိုက္ခန္းပဲဆိုပါေတာ့...။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္ရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳး အေလာတႀကီး လိုအပ္ေနၿပီ.. ။ ဒါမွမဟုတ္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလး.... ငိုေႂကြးရမယ့္ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္ကို အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနၿပီ...။
မြန္းၾကပ္ျပည့္သိပ္လာတဲ့ ရင္ဘတ္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြဲထြက္သြားေတာ့မလိုမ်ိဳး... ။ ပိုသည္းလာတဲ့ မိုးစက္ေတြနဲ႔အတူ .. ကၽြန္ေတာ္ စီးေမ်ာသြားေတာ့မလိုမ်ိဳး..။ ဘုရားေရ... ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး
ေသ ဆံုး သြား ခ်င္ လိုက္ တာ... ။

" ကၽြီ !!!!!! "

" ..ဟာ... !!! Chanyeol ... !!!! "

ကၽြန္ေတာ္ အဆံုးသတ္သြားခဲ့ၿပီလို႔ ထင္မွတ္လိုက္မိတာ...။
အခု တစ္ေယာက္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေထြးေပြ႕ထားသလိုပဲ..။ ကားေရွ႕ကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲေခၚသြားခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ...။

" Chanyeol အဆင္ေျပရဲ႕လား... "

ေဩာ္... စီနီယာ Lu Feng .. ။
စိုးရိမ္တႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနတဲ့ စီနီယာLu Feng ကို ဘယ္လို ေျပာရမလဲ ကၽြန္ေတာ္ မေဝခြဲတတ္ဘူး...။ ကၽြန္ေတာ့္ ခနၱာကိုယ္ရဲ႕
ဘယ္ အစိတ္အပိုင္း အဆင္မေျပမႈကို သူ သိခ်င္ေနတာပါလိမ့္...။