Bir kız...
Bir de ses...
Hayalet bir ses...
Ama gerçek. Biraz da doğa üstü...
《Korku kitabı değildir.》
Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu.
Biraz zaman korktu. Bira...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Buradasın." dedim. "Benim için geldin."
Gözlerim kapalıydı. Bedenimi de hareket ettiremiyordum.
"Fazla vaktim yok Derin."
"Gitme! Yeniden gitme!" diye bağırdım.
Kollarımda baskı vardı. Doktorlardı beni tutan sanırım.
"Hesim gitme!" diye bağırdım.
"Derin. Gelemedim sana. Gelemeyeceğim de. Sadece rüyandayım. Ufacık bir rüyandayım. Beni dinle."
"Lütfen. Gel artık lütfen." diye yalvardım.
"Beni nasıl hatırladın?"
"Bilmiyorum. Seninle ilgili kesik kesik şeyler vardı kafamda. Hep vardın."
"Yarım bıraktım seni." diye fısıldadı.
"Ben seni unutmam. Unutamam. Dön ne olur bak. Kurtar beni buradan."
"Derin ben dönemem. Ben özür dilerim. Ara sıra böyle rüyana gelirim başarabilirsem. Ne olur unut beni. Çünkü asla geri gelemeyeceğim."
Bir anda yok oldu. Gözlerimi açtığım an başında iki doktor ve annemi gördüm.
"Kendi kendine konuşuyor. Sanki biri varmış gibi." diyerek not aldı doktor.
"Anne?" diye fısıldadım. Ağlıyordu. Çok ağlıyordu.
"Kızım. İyi olacaksın." Sonra hepsi odadan çıktı.
Yatağa bağlıydım. Beni yatağa bağlamışlardı.
"Hesim ya!" diye isyan ettim.
Gitmemeliydi işte. Beni bu hale sokmamalıydı.
~~~~
Günler bu hastane odasında sıkıcı ve bunaltıcı geçiyordu. Tek kelime konuşmuyordum kimseyle. Annem arada geliyordu. Gözleri yaşlı yaşlı bana bakıp geri dönüyordu.
Güney Doktor da gelip konuşmaya çalışıyordu bana.
Müzik dinlemem için alet bırakmıştı bana. Birkaç da kitap.
Onun dışında bomboştu oda. Bir beyaz yatak vardı sadece.
Aldığım ilaçlar sarhoş gibi dolandırıyordu beni.
Almamak istemiyordum. Alıyordum her ilacı. Çünkü bedenimle birlikte anlık da olsa beynim uyuşuyor ve çok düşünemiyordum.
