Bir kız...
Bir de ses...
Hayalet bir ses...
Ama gerçek. Biraz da doğa üstü...
《Korku kitabı değildir.》
Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu.
Biraz zaman korktu. Bira...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Efran bir erkek ismi." dedi hayretle.
Başımı salladım.
"Bir de bazen Hesim diye bir isim."
Az önceki neşeli adam gitmiş düşünceli ve kaşları çatık ciddi bir adam gelmişti.
"Bu isimlerin ne anlama geldiğini biliyor musun peki?"
Başımı olumsuz anlamda salladım.
"Ama bazen o ismin sahibi ile bir şeyler yaşamışız gibi anılar beliriyor zihnimde."
Oturduğu yerden kalkıp az önce yere attığı kağıtlardan bir tane aldı. Bir de kalem.
"Sanırım yanılmışım. Bunlara ihtiyacımız var."
Gülümseyip tekrar karşıma oturdu.
"Hatırladığın şeyleri söyle bana."
Olumsuz anlamda başımı salladım.
"Hatırladığım şeyler bunlarla sınırlı." diye açıkladım.
Düşündü.
"Yakın zamanda bir kaza geçirdin mi peki?"
"Hayır ama annem banyoda düştüğümü söyledi. Ben onu da hatırlamıyorum."
Anlayışla başını salladı.
"Bana hatırlamadığın ama yaşadığın şeylerden bahset."
Kağıdı bırakıp arkasına yaslandı.
"Okulun son üç ayını hayal meyal hatırlıyorum. Karne gününde geziye gitmişiz. Tam 15 gün kalmışız o gezide fakat o grziye dair hiçbir şey hatırlamıyorum. Hem fotoğrafım da yok hiç gezide. O günlere dair sadece bulanık şeyler var. Sanki mantar gibi şeyler. Silik yani. Mantar var. Çok değişik." Elimin sızlaması ile koluma baktım.
"Bir de bu yara izi var. Sürekli sızlıyor."
Kolumu doktora uzattım.
"Burada hiçbir şey yok Derin." dedi kolumu tutup.
"Orada işte. H harfine benziyor."
Elimle işaret ettim.
"Hayır orada hiçbir iz yok."
Yarama baktım. Tutuncu renkti. Gözlerimi büyüttüm. Renk değiştirmişti!
"Renk değiştirdi bak. Turuncu."
Turuncu.
Şaşkınlık.
Benliğimin fısıldadığı kelime şu anki ruh halime uyuyordu.
