Please Fight, Samantha (Montecillo Series #1)

Chapter 11

Umaasa akong may makakakita sa nangyayari pero masyadong dulo ang pwesto namin kung saan may nakaharang na pader.

"Sam, huh? I want to marry Sam-one like you." He's flirting with me! Naghiyawan naman yung mga kasama niya.

"Sh*t ang korni mo Shin!" Natatawang sabi nung humarang kay Cath. Pero imbes na pagtuunan ko ng pansin yung sinabi niya ay pilit kong inaalis yung kamay niya.

"Bitawan mo ko. Isusumbong kita sa dad ko!" Nagtawanan naman sila sa sinabi ko. Kaya nakaramdam ako ng inis.

"Cute. Kasalanan mo naman eh. Kung bakit ikaw pa yung natipuhan kong mag..." Hindi na niya natuloy yung sasabihin niya ng biglang may humila sa akin at itinago niya ako sa likod niya.

"What the fuck?" Reak ng mga kaibigan niya.

"Gago ka ah! Bakit ka nakikialam?" Tumayo yung lalaki habang galit na nakatingin sa lalaking humablot sa akin.

"Wadensel!" Tili ko ng bigla niyang sinuntok yung lalaki.

"Sa susunod pumili ka ng babastusin. Wag kang pipili ng babaeng kagaya neto dahil hindi siya bagay sayo." Malamig na sabi niya. Hindi ko naman alam kung ano ang mararamdaman ko sa pagkakataong ito. Nakita ko yung mga kasama ni Wadensel na nakahawak sa barkada ng lalaking 'to.

"Ha! Pakialam mo ba? Eh ano ka ba niya?" Sigaw niya rito. Akmang kukunin ako ulit ng lalaking yun ng inilayo niya ako sa kanya.

"Is it even important? Ano rin bang sadya mo sa babaeng 'to?" Maangas na sabi niya sa kanya. Ngumisi naman sa akin yung lalaki na ikinatindig ng balahibo ko nung magseryoso ang mukha niya. Mas lalo tuloy akong napatago sa likod ni Wadensel.

"I like her." Nagulat ako sa sinabi niya pero mas ikinatigil ng mundo ko yung sunod na sinabi ni Wadensel na nakangisi na ngayon.

"I'm his boyfriend, so back-off dude. Before you'll borrow a face to a dog." Mapang-asar na sabi niya at hinila na ako palabas ng starbucks.

"Don't take it seriously, that was just an act para tigilan nila kayo. Don't worry I don't have feelings for you." Yan agad ang sinabi niya bago pa kami makapagreak. Hindi naman kami nakapagsalita.

Pero ang pinagtaka ko... Anong nangyayari sa akin? Bakit biglang nanikip ang dibdib ko sa sinabi niya.

"Ows? You don't like her? Really?" Tila hindi naniniwalang tanong ni Pat. Tinaasan niya naman ito ng kilay.

"What's with you? Don't put some sh*tty things on that. She's not even my type." Pinanliitan niya naman ako ng mata at tsaka niya tinignan yung suot ko. Nagbaba naman ako ng tingin.

Few words, few actions but I felt hurt from someone..from someone I admire the most and I don't know if i can still keep it.

I liked Wadensel. No. I still like him but everytime I ignore my feelings it becomes more deeper and deeper. I started to like him when I was a kid but they don't know about my illness. Everytime I'm trying to be friend with him, he keeps on pushing me away which he's still doing it on the present.

He never liked me. He hate me because of a wrong interpretation. I never met his step-mother kasi hindi na kami muling bumalik ng bahay nila. Nung pumupunta kami kasi doon ay mga bata palang kami at buhay pa noon ang totoong mama niya.

I like him. I really like Wadensel but I never told it to anyone. I'm afraid that when he's going find out about my feelings he'll push me away. Mas maganda na ang ganito. Ang palihim na nasasaktan ako dahil alam kong hinding-hindi niya ako magugustuhan.

Pero I hope, time will come that we'll be friends. Na wala na siyang mararamdamang galit kapag nakikita niya ako.

Sana...