// A Touch Of Earth

// p r o l o o g

'' Doe dit niet. ''

Ik hef mijn kin op en wend mijn blik af.

'' Alsjeblieft, '' zegt hij er smekend achteraan.

De aantrekkingskracht van zijn donkere ogen trekken de mijne als een magneet naar de zijne toe.

Ik buig mijn gezicht naar Alexis toe, terwijl mijn handen over zijn ruwe wangen glijden. Zijn warme, vochtige adem strijkt geruststellend langs mijn kaaklijn.

'' Ik hou van je Alexis. Maar mijn liefde voor mijn God is groter, '' fluister ik zijn oor, waarna ik voorzichtig mijn lippen tegen zijn slaap aandruk.

Alexis schud verslagen zijn hoofd, terwijl de tranen in zijn ogen staan.

'' Laat mij Emanuel zien, '' stamelt hij met zijn stem.

Ik recht mijn rug en vouw mijn handen in elkaar.

'' Ik laat mijn zoon niet blootstellen aan ketterij, '' antwoord ik hem koel.

Na mijn woorden glijden de tranen over zijn gebruinde wangen, terwijl hij mij smekend aanstaart.

'' Onze zoon Erin. ''

Ik haal diep adem, waarna ik knik naar de Veneration.

'' Moge God onze demonen verdrinken. Zodat onze pure zielen lucht krijgen, '' zeg ik, waarna Alexis wordt meegevoerd.

Tranen branden in mijn ogen, terwijl ik mijn tengere handen de metalen balustrade vastpakken. Langzaam loop ik de trap op.

Voor de liefde en genade van God moeten offers worden gebracht.

Alexis.

Op het balkon kijk ik uit over het gemechaniseerde hoofdcompartiment van Arctisch.

Verschillende gezichten staren mij aan, terwijl ik strak voor mezelf uit staar.

Alexis.

De aantrekkingskracht om mijn verlangen en passie achterna te rennen is groot, maar ik mag mezelf niet blootstellen aan mijn schandalige verlangen om de Veneration tegen te houden en mezelf in Alexis stevige, gespierde armen te drukken.

Ik haal diep adem en denk aan de missie van Arctisch.

Mijn missie.

Ik moet de demonen onder ons verdrinken, zodat de pure en zuivere zielen van de mensheid lucht krijgen. Ik moet het ongeloof en onterecht gerechtigd stellen met een zondvloed.

Alexis.

Ik zucht en strijk een blonde pluk haar achter mijn oor. Ik draai mijn lichaam om en staar door het raam heen, waar de golven vrij spel spelen.

Even zie ik zijn kleine, knokkige vuisten voor mij en zijn ijselijke, blauwe ogen.

Emanuel.

Emanuel is te jong om mijn gerechtigde woorden te kunnen begrijpen. Ik weet dat hij zich zal afvragen waar zijn vader is. Maar een kindergeheugen is zo onvoorspelbaar, dat Emanuel Alexis zal vergeten.