De Kelder (Horror) Voltooid

Hoofdstuk 1: De kelder


Van het een op het andere moment zwaaien de autodeuren open. Een andere man, een compleet ander type dan onze hardhandige onbeschofte ontvoerders, stak ernstig zijn hand uit. Uhm, wat denkt hij nou. Dat ik die hand aan ga nemen? "Als het zo moet.." Mompelt hij. Hij pakt mijn hand stevig beet en sleept me uit de auto. Een van onze ontvoerders neemt Demi mee. We worden naast elkaar gezet en van top tot teen bekeken. "Wat is dit?!" Schreeuwt Demi ineens. "Waarom zijn wij hier?" Voegt ze er daarna aan toe op een gedempte toon. Niks, geen antwoord, niks. We worden hier compleet genegeerd. "Breng ze naar binnen." Zegt de man die me uit de auto had gesleept tegen onze ontvoerders. Snel doe ik een paar stappen achteruit. Ik laat me niet nog eens slaan. Maar ik zie ook wel in dat ik geen schijn van kans heb om weg te rennen. Vrijwillig loop ik met hem mee, ik heb geen zin in twee kloppende wangen.

Na een tijdje in stilte gelopen te hebben, verschijnt er een huisje. Niet echt bepaald het type huisje dat je alleen 's nachts in een bos wilt tegenkomen. Het lijkt meer op een schuurtje gemaakt van zwart hout. Het dak lijkt wel half afgebrand. Ik beef van angst en kan alleen maar denken aan thuis, aan mijn ouders. Ik wou dat ik nu veilig bij hun was. Een traan vindt zijn weg uit mijn oog. Snel veeg ik hem weg. "W-wat is er daar?" Stamel ik. Een van de mannen kijkt me emotieloos aan. "Als ik het je vertel, maak ik het alleen maar erger." Antwoordt hij nors. Oké, dat was een verbetering. Die man praat eindelijk tegen me. Maar geruststellend was het niet. Vanuit mijn ooghoek voel ik Demi's ogen in mijn zij prikken. Ik kijk haar aan en zie precies de weerspiegeling van hoe ik me voel.

Eenmaal aangekomen bij het huisje, doet een van de mannen de deur open. Ik wordt als eerst naar binnen geduwd. Ik sta in een donkere grijze ruimte. Er staan slechts een paar stoelen en een tafel. Voor de rest zie ik ook nog een aantal deuren, en eerlijk gezegd wil ik niet weten wat zich daarachter schuil houdt. Een van de mannen pakt mij en Demi bij onze polsen en loopt naar de achterste deur in de kamer waarachter een grote trap naar beneden verscheen. Een kelder. Heerlijk. Niet dus.

Onderaan de trap was weer een deur te zien. De man opende de deur en gooit ons erin. "Brood met water krijgen jullie over zo'n 2 uur." Mompelt hij. Ik kijk Demi aan, ze denkt precies wat ik denk. We worden opgesloten! En ja hoor, met een keiharde dreun wordt de deur dichtgegooid.

"Nee!" Als een gek bons ik op de deur. "Laat ons eruit!" Ook Demi begint op de muur te slaan. "Ik snap het niet!" Verslagen zak ik op de grond. "Wat is dit?! Hoe is dit in vredesnaam gebeurd?" Tranen beginnen te lopen. Ik wil dit niet! Ik wil verdomme naar huis! "Ik weet het niet Alysa, ik weet het echt niet." Ook Demi raakt van streek. "We moeten hier weg." Demi staat op en zet haar handen in haar zij. "We zijn ontvoerd." Snauw ik. "We kunnen niet weg." Ik sta op en neem de ruimte om me heen goed in me op. Het is heel donker hier, er is slechts een klein raampje. Het lijkt op een soort opbergruimte, een doodgewone kelder. Ik zie harken, scheppen, kasten vol met troep. In de hoek staat een tafel, waar een hele boel oude kranten op liggen.

Nog steeds rillend, loop ik naar een van de kasten. Hij staat vol met boeken, maar er liggen ook een aantal dozen in. Voorzichtig kijk ik in een van de dozen.

"AAH!"

Er schiet vliegensvlug een rat voorbij. Pff.. Demi komt naast me staan. Eens zien, wat zit er in deze verdomde doos. Ik haal er een aantal onbruikbare kapotte spullen uit. Ik vind zelfs een beschimmelde pot met pindakaas. Waarom wij? Waar gebeurd dit? Weer voel ik paniek opkomen, maar nu is niet de tijd om in paniek te raken. Ik moet rustig blijven. Er is geen weg naar buiten vanaf hier.

Met een zucht zak ik op de grond. Demi komt weer naast me zitten. "We moeten helder blijven, oké?" Ook zij slaakt een diepe zucht. Helder blijven is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb echt vreselijke honger! Ik kijk weer op mijn horloge, 11:34. Lunch zal wel over een uurtje komen denk ik. Ik heb echt honger als een paard, normaal eet ik altijd nog wat koekjes of zo rond deze tijd. Lunch..

"Dat is het!" In een vlaag van enthousiasme sta ik op. "Lunch!" Ik kijk Demi aan. "Ehm.. Alys? Nu is niet het goede moment om aan eten te denken." Ze schudt wanhopig haar hoofd. "Nee, dat is het! Dan gaan de deuren open en dan kunnen we ontsnappen!"

-

Oké een van die mannen zou nu elk moment moeten verschijnen om ons het eten te brengen, maar ik merk er nu nog weinig van. Demi en ik hebben en heel plan zitten smeden. We zouden ons zo verstoppen aan de zijkant van de deur. Ieder aan de andere kant van de deur. De man zal zich afvragen waar we zijn en de kamer verder inlopen, en dan rennen wij snel de trap op, uit het huisje, weg van deze rare gebeurtenis. 

Voetstappen. Snel gaan Demi en ik in onze posities staan. Dit is misschien wel onze enige kans om hier vandaag weg te komen. Klaar in de aanval...

2 bordjes worden onder de gleuf van de deur geschoven. Serieus?! "Nee!" Daar gaat onze kans! Dit had ik totaal niet aan zien komen! We hadden serieus een kans kunnen hebben en dan gebeurt dit! "Nee, nee, nee!" Demi stampt even hard met haar voet op de grond. "Hoe hebben we dit over het hoofd kunnen zien?" Schreeuwt ze uit. "We komen hier nooit meer weg! Wie weet wat ze met ons willen doen! We zitten vast, Alysa. VAST!" Als een gestoorde begint ze op de deur te bonken. Zwijgend kijk ik toe, wetende dat het allemaal geen zin heeft.

Na een minuut heb ik mijn brood al weer weggewerkt. Ik heb zojuist een kraan in een van de hoeken van de kamer ontdekt. Unlimited drinkwater... Dat is in ieder geval al wat. Ik had ook zo'n dorst. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben doodsbang. Echt letterlijk doods-bang. Maar we moeten realistisch blijven, en door tegen een deur te gaan slaan kom ik hier niet weg. Het enige wat ik nu kan doen is wachten. Wachten op voetstappen, wachten zodat we misschien een tweede poging kunnen wagen.

-

Het begint inmiddels te schemeren. Oké, zeg maar gerust dat het gewoon al pikkedonker is. Er is niks gebeurd in de tussentijd. Ik denk dat ik zelfs even in slaap ben gevallen. Demi ook trouwens. We hebben ons avondeten ook gehad, en nog steeds ben ik heel bang. Bang voor wat er gaat gebeuren, bang voor wat die man mij niet wilde vertellen. Er gaat gewoon iets gebeuren, ik voel dat aan. Demi en ik zitten tegen elkaar aan, rug tegen rug. Het is hier ijskoud en we kunnen allebei niet slapen. Ik denk aan thuis, aan school. Wat zullen mijn ouders ongerust zijn nu. Ze zullen ongeveer even bang zijn als dat ik nu ben.

-

Boem

Ik schrik wakker. Wat was dat.

Boem

Ik hoor het nog een keer, nu harder. Alsof er iets valt.

Ik schudt Demi wakker. Ik hoor voetstappen. Ik zie niks, echt helemaal niks.

What the... Deze voetstappen zijn wel erg dichtbij.

Huh... Deze voetstapoen zijn in deze kamer.

"Deem?" Beef ik. Ik voel haar rillen.

Uit het donker verschijnt een vrouw, gekleed in slechts een witte jurk.

Ik zie geen pupillen, haar mond staat open en haar zwarte haren zweven alle kanten op.

Haar huid is grijs en er loopt bloed, een hele hoop bloed uit haar mond.

"AAAAH" Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet wat er gebeurt. Shit shit shit! Wie is deze vrouw, wat wilt ze van me, ga ik dood?!


Ineens wordt de kamer gevuld met een ijzige gil en komt ze vliegensvlug onze kant op. Als versteent sta ik tegen de muur geklemd, niet wetende wat me overkomt.

Dit is het dan, dacht ik. 


Ze kwam zo dichtbij dat ik haar aderen in haar gezicht kon zien, uit haar mond kwam het geluiden de dood. Het stonk naar rottend vlees. En ik stond op het punt om een hardaanval te krijgen.

-------------------------------------------------------------------

Hoi! 

Oké, dit zal heel verwarrend zijn, maar dit boek is dus al helemaal af en ik ben nu bezig met het herschrijven van de eerste 10 hoofdstukken. 

Voor alle nieuwe lezers, de hoofdstukken hierna zullen compleet anders zijn dan dit hoofdstuk (veel en veel slechter ook), maar ik ga het allemaal herschrijven in deze stijl :) 

Ik hoop dat dit een beetje eng was, ik was in ieder geval best een beetje bang toen ik dit laatste stuk schreef.. Vergeet niet even onder je bed te kijken.. Gewoon voor de zekerheid ;)

x Dewi