Τα Χρονικά Της Φωτιάς Βιβλίο 2: Η Εκδίκηση (ON HOLD)

Κεφαλαιο 2: Η Προσάρμοση

  Πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα το χερούλι. Στο τραπέζι κάθονταν κάπου στους δεκά άντρες μαζί με τον Έλιοτ, τον Βασιλιά και τον ξάδελφο του. Οι άνδρες με κοίταξαν, κάποιοι με έκπληξη και κάποιοι με θυμό. «Βαλ;» Είπε χαμηλόφωνα ο Έλιοτ καθώς δεν περίμενε να με δει.
«Τι κάνει αυτή εδώ;»
«Εξ αιτίας του αδερφού σου, όλοι θα πεθάνουμε.» Είπαν δύο άντρες και εγώ ξεροκατάπια. «Εγώ...» Είπα και ο Έλιοτ διέκοψε. «Η πριγκίπισσα Άσμοουκ, έχει επιζήσει από μια πραγματικά άσχημη επίθεση του αδερφού της. Έχασε μητέρα και πατέρα, και τα δύο της μεγαλύτερα αδέρφια αγνοούνται. Νομίζω πρέπει να δείξουμε λίγο κατανόηση.» Είπε και ήρθε κοντά μου.

Ένας άνδρας σηκώθηκε θυμωμένος και με κοίταξε. Μετά κοίταξε τον Έλιοτ. «Προτιμώ να σταματήσω την συμμαχία μας, παρά να σας βοηθήσω να κρατήσετε ασφαλή μια από τους προδότες.» Είπε γεμάτος θυμό και με κοίταξε από πάνω προς τα κάτω. Τότε η καρέκλα του Άρον ακούστηκε που σύρθηκε, και για λίγη ώρα έμεινε ακίνητος.
«Καταλαβαίνουμε τον θυμό και αναστάτωση σας. Όλους μας ταρακούνησε αυτό το συμβάν διότι κανένας μας δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Όμως αυτό που έχω να πω είναι ότι, εδώ θα κριθεί πραγματικά η ένωση των τεσσάρων εθνών και αυτή είναι στιγμή που θα δείξουμε στον λαό και στα βασίλεια την ένωση που τόσο υπερηφανευόμαστε ότι έχουμε καταφέρει να εφαρμόσουμε. Πρέπει να παραμείνουμε ήρεμοι και διπλωματικοί σε μια τέτοια κατάσταση. Έχουμε ακόμη να ακούσουμε και από τα αλλά βασίλεια, οπότε προτείνω να μη βιαζόμαστε να παράξουμε και να εξοργιζόμαστε αφού  δεν ξέρουμε ακόμη την τύχη μας.» Έκανε μια παύση. Με κοίταξε και μετά γύρισε στον άνδρα. «Επίσης, αν ήμουν στη θέση σας, θα φρόντιζα να μη προσβάλω έτσι μια γυναίκα η οποία κατέχει μεγαλύτερη ιεραρχική θέση από εσάς.»

Κάνεις δεν μίλησε. Όλοι κοιτούσαν έκπληκτοι τον Άρον, μαζί και εγώ. Ο Άνδρας που με προσέβαλε μας έριξε μια άγρια ματιά και έκατσε πίσω στη θέση του. Ήταν μάλλον εξαγριωμένος.
Εγώ τότε ξανά γύρισα το βλέμμα μου στον Άρον. «Ας ανακαλέσουμε το συμβούλιο για αύριο. Σας ευχαριστώ που ήρθατε εδώ.» Είπε ο Βασιλιάς και όλοι τον άκουσαν και αποχώρησαν απο την αίθουσα.

Ο Έλιοτ με κοίταξε και με αγκάλιασε. «Έισαι καλά;»
«Ναι. Έτσι και αλλιώς, θα πρέπει να συνηθίσω τις προσβολές και τα άγρια βλέμματα.» Του είπα και βγήκαμε έξω.

Το βράδυ, λίγο πριν το δείπνο, αποφάσισα να πάω στο δωμάτιό του Άρον για να τον ευχαριστήσω.
Περπάτησα διστακτικά μέχρι το δωμάτιο του, διότι δεν ήμουν σίγουρη εάν ήθελα να όντως να συναναστρέφω, πόσο μάλλον αυτός μαζί μου.

Έφτασα έξω από την πόρτα του. Κούνησα το κεφάλι μου και στάθηκα ίσια, όπως θα έπρεπε να στέκεται μια πριγκίπισσα. Χτύπησα την πόρτα και η φωνή του με κάλεσε να περάσω. Ήταν καθισμένος στο γραφείο του και κάτι σημείωνε. Γύρισε να με κοιτάξει.
«Γειά.» Του είπα, αλλά εκείνος δεν απάντησε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πλησίασα το γραφείο του. «Σε ευχαριστώ για σήμερα. Το εκτιμώ πολύ.»
«Σιγά το πράγμα.» Είπε αδιάφορα.
«Δεν ήσουν υποχρεωμένος να με υπερασπιστείς, παρ'όλα αυτά, το έκανες.» Εκείνος, σταμάτησε να γράφει και γύρισε να με κοιτάξει. «Δεν υπερασπίστηκα εσένα. Έθεσα τα γεγονότα στο συμβούλιο, έτσι όπως ήταν. Μην το παίρνεις προσωπικά.»
Έμεινα να τον κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό. Πως μπορεί να μου μιλάει έτσι; Γιατί φερόταν τόσο υποκριτικά, έχοντας με υπερασπιστεί μπροστά σε όλους αυτούς. Έμεινα ακίνητη. Έσφιξα το σαγόνι μου, έτοιμη να τον προσβάλω, όμως με διέκοψε.
«Αλλά, έτσι έπρεπε. Δεν είχε δικαίωμα να σου μιλάει έτσι. Πέρασες πολλά, δεν είναι ανάγκη να ακούς τις προσβολές και τη χολή που βγάζει ο καθένας.»

Είχα μείνει έκπληκτη. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο πιο περίεργος που έχω γνωρίσει. Δεν ξέρω τι ζητάει και δεν ξέρω τι θέλει να πετύχει. Ξεφύσησα.
«Σε ευχαριστώ και πάλι.»
«Αρκετά με ευχαριστήσες.»
Εγώ γύρισα την πλάτη μου και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου. Το έσβησα κατευθείαν. Έκανα να φύγω όταν εκείνος φώναξε το όνομα μου. Γύρισα και τον κοίταξα. «Λυπάμαι για τους γονείς σου. Και για ό,τι έγινε.» Είπε και τον είδα πραγματικά λυπημένο. Ίσως γιατί πραγματικά στεναχωρήθηκε για εμένα, ίσως επειδή ένιωθε τύψη συνειδήσεως;  Εγώ του χαμογέλασα και έφυγα.

Οι εφιάλτες δεν με άφηναν να κοιμηθώ. Έβλεπα συνέχεια φωτιές και τον αδερφό μου. Τον Μάρβεν. Στην αρχή βρισκόμουν στην αγκαλιά του και εκείνος μου έλεγε μια ιστορία. Αλλά αμέσως μετά, ένιωθα τα χέρια του να μου καίνε την σαρκα και να άφηναν σημάδια. Και μετά τα σώματα των γονιών μου κρεμασμένα και φωτιές παντού. Ξυπνούσα λουσμένη στον ιδρώτα. Πρέπει να σταματήσω τον Μάρβεν.

Eror 404 Next Chapter Not found