Liefdesbrief | BoyxBoy

3 - Leo

"Mat, ik ben hier."

Ik sta wat nerveus te wachten voor de kantine van Mats voetbalclub en bel met mijn beste vriend. Vandaag weet ik eindelijk of de brieven van hen komen of niet.

"San, rustig. Ik hoor aan je stem alleen al dat je zo zenuwachtig als iets bent", zegt hij. "Ik vertrek nu met de fiets, oké? Blijf rustig. Ik kom er zo aan."

"Oké. Tot straks." Ik kijk wat onwennig om me heen en ga dan maar tegen de muur staan. Dan heb ik toch ten minste iets als steun.

Mathias is een geweldige beste vriend, maar ik kan een ding aan hem niet uitstaan. En dat is het feit dat hij altijd te laat komt. Ik zie het als respect voor iemand, hij ziet het als iets wat er niet toe doet. Verschrikkelijk.

Ik check het uur en besef dat ik toch al een goeie tien minuten sta te wachten aan de ingang die niemand neemt. Mathias weet dat ik langs hier wil komen, om zoveel mogelijk contact met zijn hele voetbalploeg te vermijden. Ik ga dan straks misschien wel een gezellig gesprekje met hen voeren, maar dat wil nog niet zeggen dat ik hen expres wil tegenkomen.

"Hey", hoor ik plots achter mij. Shit, weer een van die idiote voetbalsukkels.

Ik draai me om en bereid me voor op het ergste. Voor me staat een jongen met warrig blond haar die een sporttas draagt, duidelijk dus een voetballer. Maar in tegenstelling tot de andere spelers, kijkt hij niet naar me alsof ik het smerigste ding op aarde ben. Hij glimlacht zowaar.

"Ik ben Leo. Ik ben nieuw." Hij steekt zijn hand uit en na enkele seconden besef ik dat ik ze moet schudden. Serieus, het is de 21ste eeuw. Wie doet dat nu nog?

"Ik denk dat je je vergist. Ik ben geen voetballer, en als je vriendjes wil maken in dat idiote team, kun je beter ook geen vrienden worden met mij."

"Maakt mij niet uit, er is vast iemand die jou leuk vindt. Ik ga trouwens ook naar die ene school in het dorp hier."

"Er is maar een school, je kan je niet vergissen. Daar ga ik ook naartoe, samen met iedereen in deze suffe gemeente. En die iedereen is nog suffer dan de gemeente zelf."

Leo lacht en ik frons. "Waarom lach je nu?", vraag ik en hij glimlacht. "Ik hou van je humor, –" "Sander", vul ik aan. Ik glimlach ook, al is het maar heel zuinig.

"Sander!", hoor ik plots iemand achter mij roepen en ik draai me om. Het is Mathias natuurlijk, die net toegekomen is op zijn fiets en lacht naar mij. "Hey sukkel!", lacht hij en ik lach ook.

Hij komt dichter en dan ziet hij Leo. "Sander, dit is Leo. Leo, dit is Sander." Ze schudden handen (sinds wanneer is dat terug een ding?) en Mathias kijkt naar mij. Hij heeft de 'wat heeft dit te betekenen en ik heb uitleg nodig'-blik in zijn ogen en kijkt doordringend naar mij.

"Ik ben nieuw", zegt Leo voor ik iets kan zeggen. "Oh, jij bent de nieuwe! Er is heel wat te doen geweest rond jou." Leo bloost en kijkt naar de grond. "Niets slechts hoor, gewoon de standaard dingen, je weet wel: hoe je eruit ziet, wat je hier in godsnaam loopt te zoeken, waarom je verhuisd bent."

"Wel, zo zie ik er dus uit", zegt Leo en hij wijst naar zichzelf, "ik loop hier niets te zoeken, maar mijn moeder wel en op de volgende vraag is het antwoord weer mijn moeder."

Ik vind Leo wel leuk. En het gebeurt niet vaak dat ik iemand al na vijf minuten 'wel leuk'  vind. Ik hou van zijn spontane manier van doen, zijn assertiviteit tegenover Mathias en zijn zorgeloosheid.

Mathias kijkt me aan met de 'wat is hier in godsnaam aan de hand'-blik en ik sein hem subtiel dat ik het zelf ook niet zo goed weet.

"Dus jij bent Mathias, de kapitein van de ploeg?", vraagt Leo en hij kijkt hoopvol naar mijn beste vriend. "Jep. En wees gerust: ik ben de braafste van het pak."

We lopen samen naar de kantine en ondertussen zijn er al heel wat jongens toegekomen. Ik zie Sam, die ook bij ons op school zit. Hij is blijkbaar degene die alle grappen uitvindt. En het ergste is dat iedereen ze nog grappig vindt ook.

Voorlopig merkt niemand me op, want ik draag een beanie over mijn bruine haren. Leo loopt achter me en we gaan naar de kleedkamers. "Jongens, even rustig nu. Houd je stil, want dit is in principe verboden terrein voor iedereen die niet in onze ploeg zit, oké? Ik ga eerst even alleen naar binnen", zegt Mat.

Jezus, dit is precies alsof we een of andere hoge pief gaan ontmoeten. Leo en ik kijken naar elkaar en we schieten beiden tegelijk in de lach. Ik sla vlug mijn hand over mijn mond en probeer mijn gezicht weer in de plooi te krijgen. Normaal gezien krijg ik nooit dit soort lachbuien, tenzij met Mathias.

"Gast, vind jij dit er ook zwaar over?", vraagt Leo me op fluistertoon. Ik knik, maar besef dat Mat wel gelijk heeft. Het is niet de eerste keer dat ze een flauwe grap met me zouden uithalen, en zeker nu dat ik op 'hun terrein' ben.

Mathias komt vanachter de deur en doet teken dat we mogen komen. Ik slaak een zucht van opluchting en Leo lacht naar me. Mathias rolt met zijn ogen en gaat de kleedkamer weer in.

Ik durf bijna niet binnengaan. Iedereen zit daar in zijn halfblote lijf weet ik veel wat te doen. Maar Mathias wenkt me opnieuw en ik stap vlug naar binnen, mijn ogen naar de grond gericht.

"Jongens, dit is San. Jullie kennen hem vast wel allemaal." Ik bloos en probeer nog meer naar de grond te kijken. Wat uiteraard niet lukt.

"En ik ben Leo!", zegt hij. Ik zie aan iedereens gezicht dat dit niet de normale procedure is voor een nieuwe speler. Maar ik zie het vooral aan Mats gezicht.

"Wel, ja dus jongens. Dit is onze nieuwe speler, Leo. Of hij een aanwinst is weten we nog niet." Iedereen lacht en het kan misschien gemeen klinken, maar ik ben blij dat hun aandacht niet op mij maar op iemand anders gericht is.

"Maar we kwamen hier in de eerste plaats voor iets anders naartoe. Wel buiten de training naartoe." Ik kijk Mat nerveus aan en hij kijkt ook even naar mij.

"Wie van jullie sukkels heeft die liefdesbrieven geschreven en in Sanders locker gestopt?"

-

Dun dun dun! Wat vonden jullie ervan?

Volgende zondag weten jullie of de voetbaljongens er iets mee te maken hebben...

Heb je al een verdachte? Comment dan zeker ;)