Liefdesbrief | BoyxBoy

1 - De eerste brief

De liefde. Wat een romantisch woord. Not.

"Ik vind het geweldig!", roept Lucy uit. Ze is te luid. Te enthousiast. Het is te veel van het goede. We zitten aan een tafel in de kantine, pannenkoeken te eten met de vriendengroep. En het gespreksonderwerp van vandaag is liefde.

De meisjes zitten er nu zeker al een uur over bezig. Hoe geweldig en schattig en leuk en fantastisch jongens wel niet zijn. Hoe mooi ze dat koppel bij elkaar vinden passen. Ik moet bijna overgeven door hun saaie praat.

"Sander. Je moet echt eens aan een lief geraken, gast. Je bent zestien en je hebt zelfs nog niet eens gekust! Ga eens naar wat meer fuiven met mij. Of met de hele vriendengroep."

Mijn beste vriend Mathias kijkt me aan. En ik kijk hem aan. Gelukkig zegt hij het subtiel zodat de andere jongens of meisjes van de vriendengroep het niet doorhebben. Man, zonder hem zou ik niet weten wat te doen.

"Doe niet zo idioot, man. Ik ben single en ben daar blij mee. Ik heb niemand nodig om me de les te spellen of om gezellig pizza mee te eten in de zetel terwijl we kijken naar de nieuwste aflevering van een of andere saaie serie."

"Ik hou van pizza eten in de zetel met een nieuwe aflevering van Game of Thrones." Mathias kijkt met fijngeknepen oogjes naar mij. "Weet ik. Daarom zeg ik het ook."

Mathias lacht en geeft me een speelse tik op mijn hoofd. "Hey!", roep ik nep gekwetst terug. "Pas op, of ik gooi mijn pannenkoek in je gezicht!"

Mijn beste vriend slaakt een zucht van verbazing en houdt zijn hoofd in zijn handen. "Wil je gewoon jouw pannenkoek aan mij geven? Jouw favoriete eten? Ben je gebrainwasht? Sander, ben jij dat wel, of je kloon?"

"Sukkel. Ik moet door oké?", zeg ik. "Wat? Zonder mij?" Ik rol met mijn ogen. "Je weet dat ik op tijd moet zijn bij biologie, anders is ze weer kwaad omdat ik te laat kom." Snel neem ik mijn pannenkoek mee en laat mijn dienblad staan. Het is pannenkoeken-donderdag, ik ga mooi niet mijn pannenkoek weggooien, of nog erger: weggeven.

"Zeg, krijg ik geen beloning om je plateau weg te zetten?", hoor ik Mat nog achter mij roepen. De vriendengroep lacht en ik negeer hem, omdat ik zo een geweldige beste vriend ben. Dan loop ik verder naar de lockers en terwijl prop ik mijn pannenkoek in mijn mond. De bel gaat ondertussen en ik doe snel het slot open, neem mijn biologieboek en doe mijn locker dicht.

Maar opeens zie ik een papiertje op de grond liggen. Tiens, denk ik. Dat lag er daarnet nog niet. Moet vast uit mijn locker gevallen zijn.

Ik houd mijn biologieboek vast in mijn ene hand en buk om het papiertje op te rapen. Er staat een tekening op van een pannenkoek en een persoon die hem aan het opeten is. Als ik wat dichter kijk zie ik dat die persoon mezelf is. Verdorie, hoe belandt dit in mijn locker?

Ik draai het papiertje om en er staat nog wat geschreven op de achterkant: "Hey Sander. Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen, dus heb ik het maar getekend. Het is donderdag, pannenkoekendag in de kantine. Je ziet er altijd schattig uit wanneer je die aan het opeten bent. Je ziet er niet zo vijandig en kwaad uit. Liefs."

Is dit nu serieus een liefdesbrief? Ik haat liefdesbrieven. Ze zijn cliché, ouderwets en saai. En op wat slaat dit nu ook? Ja oké, totaal niet creepy hoor, mij in de gaten houden terwijl ik aan het eten ben. Wat een stalker.

Wie zou dit nu gestuurd kunnen hebben? Misschien Lucy. Nee, niet misschien. Het is gewoon van Lucy. Ze heeft waarschijnlijk haar kleine broertje ingeschakeld om dit te tekenen. Belachelijk, deze grap.

Het is al langer geweten dat Lucy graag lacht met het feit dat ik geen lief heb en de liefde dom vind. Ik vind het niet erg, maar ze moet nu ook niet overdrijven. Vlug prop ik het papiertje in mijn zak en loop naar biologie. Maar ach, het maakt toch niets uit. Ik ben toch al te laat.

-

Om half vier is school gedaan en ga ik naar de fietsenstalling. Mathias is er al, en hij wuift naar mij. "Hey sukkel. Ik heb nog iets voor je." Ik kijk hem met een vragende blik aan. "Ah ja? Wat dan?" Hij neemt iets dat ingepakt is in zilverpapier uit zijn boekentas.

"Pannenkoek. Uit de kantine vanmiddag." Ik glimlach. "Je bent de beste, Mat." Ik neem de pannenkoek en verdeel hem in twee. "Hier, je beloning." We eten samen ons stuk op en nemen onze fiets mee naar buiten.

"Ik heb iets vreemd gevonden in mijn locker deze middag", begin ik. Mathias is mijn beste vriend, dus aan hem kan ik het wel vertellen van Lucy. Hij kent haar beter dan ik.

"Wat?" Hij fronst en kijkt me aan. "Dit. Ik geef hem het papiertje uit mijn achterzak en hij bekijkt het. We stoppen even met wandelen en hij kijkt verward. "Een liefdesbrief? Voor jou?"

Het klinkt echt belachelijk wanneer hij het luidop zegt. "Iedereen op de wereld wil een cliché liefdesbrief ontvangen, behalve jij. En niemand krijgt er een, behalve jij. Ironischer kan toch niet?" Ik schud mijn hoofd. "Ik denk dat hij van Lucy komt, als grap", zeg ik. Mathias kijkt me met een blik vol ongeloof aan en begint te lachen. "Loes? Serieus?"

Is dat dan zo een belachelijk idee? Het handschrift van de persoon is duidelijk gefaket, en wie zou er anders op zo een 'romantisch' idee komen?

"Hier", zegt mijn beste vriend en hij geeft het papiertje terug. "Mooie tekening, trouwens. Meisjes en jongens zouden er graag zo eentje willen, dus koester het. Kader het in. Bewaar het op de plaats waar je al je belangrijke spullen bewaard."

"Mat, je weet dat ik geen plek voor belangrijke spullen heb, want ik ben niet materialistisch. In feite heb ik nu gewoon zin om dit rotpapier in de eerste de beste vuilnisbak te gooien."

En dat is ook wat ik doe. Nog geen twee minuten later ligt het al op de bodem van een zak en denk ik er al niet meer aan. Die stomme 'liefdesbrief'.

***

Het eerste hoofdstuk, woohoo!! Wat vinden jullie van Sander? En van het hoofdstuk in het algemeen?

Ik ben in ieder geval enthousiast om dit verhaal te schrijven! En ik beloof dat Sander wel nog romantischer wordt hoor... maar da's iets voor later.