Concubine

42) Een draak en zijn zoon

Li Yu was helemaal opgekleed in de manteljas die ze eerder van de koning had gekregen.
Hu Hai was nu een maand oud.

Dai Yu deed haar best om haar enorme zenuwen onder controle te houden. Li Yu was om verschillende, hoopte ze onnodige redenen bang.

Dit was een zeer zeldzaam gebeuren. En dat voelde ze.
Li merkte ook het immense verschil met pakweg enkele maanden geleden. Vroeger mochten soldaten niet gewapend zijn. De koning had dat systeem ingevoerd om te kunnen beletten dat soldaten hem zouden vermoorden in een opstand. Maar dat systeem heeft gefaald. Er waren aanslagen beraamd en de koning moest zichzelf verdedigen. Dat ging nu goed, daarna zou dat waarschijnlijk niet meer lukken. Maar zijn zogenaamd primitieve brons veroverde wel de wereld.

Dus mochten soldaten wel wapens in het paleis dragen. Ze hadden nu gezien hoe gruwelijk de straffen van de koning waren. En als je je leven niet moe was, dan deed je maar braafjes wat er gezegd werd.

Li Yu en Dai hadden een soldaat die toezicht hield maar verder eigenlijk niet veel belang had. Op de koop toe mocht hij niet naar Dai of Li kijken uit respect.

Eindelijk mochten ze naar binnen. Dat werd allemaal goed gecontroleerd. Niemand mocht zomaar ergens rondhangen of zijn zonder organisatie of reden.

Ook al kwam de koning altijd als laatste binnen, dat betekende niet dat Li zomaar in de grote zaal mocht zijn. Net zoals een keukenhulpje niet zomaar door de gangen van de concubines mocht lopen.

Er was heel wat volk bijeen. Mensen van daar, minister, mensen van een beetje overal. Li en Dai waren beiden nog nooit op zo een bijeenkomst geweest.

Ze moesten langs de kant van de zaal blijven staan, maar wel heel dicht bij de troon van de koning. Ze steeg in rang zo bleek het. Even bevroor ze. Tegenover haar, helemaal aan de andere kant van de zaal, stond Yan Tao. Hij was ongelooflijk knap geworden. Hij had haar ook gezien. Li probeerde haar ogen af te wenden, maar ze kon het niet. Ze besefte nu plots hoe erg ze hem miste. Hoe veel pijn haar hart deed. Ook Yan Tao had een verslagen blik in zijn ogen. Die zoon, in haar armen... het had de zijne moeten zijn. 

Li en Yan werden wakker geschud. De grote deur ging open aan de andere kant van de zaal en goed beschermd kwam de koning binnen. Een zee van hellebaarden boven zijn hoofd wiegend. Hij was opnieuw in zwart gekleed, maar niet zomaar zwart.

Hij had een wollen broek aan die zwart geverfd was, daarover zat een tuniek, ook in zwart. Dààrover droeg hij een harnas. Het zwart gekleurde leer was aan elkaar gebonden met rode lintjes. De schouder stukken deden hem breder lijken dan hij eigenlijk is.

Zijn haar was (voor de gelegenheid?) helemaal opgestoken. Zijn zwaard hing op zijn rug. Zijn broekspijpen waren in laarzen gestoken.

De krijger koning was nooit eerder zo prominent aanwezig in zijn eigen paleis. De edelman was nu een generaal. Ogen die branden als vuur met het nobele maar bloederige doel om zes rijken na tweehonderdvijftig jaar vechten te doen knielen.

Vrede zal er komen, vrede zal er zijn. En Hij zal het waarmaken.

Met dichtgeknepen ogen en een indringende blik bekeek hij de aanwezigen. Oorlog is aan de gang, voorzichtigheid is geboden. En dat is goed aan zijn blik te zien.

Li Yu ziet belangrijke en minder belangrijke mensen komen en gaan. Het zijn allemaal mannen. En allemaal voelen ze zich heel klein in de schaduw van deze man.

Li Yu verbaasde zich erover hoe hard ze opkeek naar hem. Zijn uitstraling had iets enorm charmerend. Zijn daden kent ze. En ze weet het. Maar ze voelt de poëzie van de boeken die ze kopieert in zand en op bamboe rollen.

Er werd iets geroepen dat haar aandacht trok.
Dai Yu, die minstens even mooi opgemaakt als zij naast haar stond, was nu naar het midden toegetreden.

De koning herkende haar.
"Mijn medeleven" zei hij ingetogen tegen haar.
Li Yu kon niet ontkennen dat Dai in haar witte rouwkleding zeer sterk afstak tegenover de favoriete kleur van de koning: zwart.

"Ik zal vanaf nu waken over uw Concubines majesteit. Uw wensen zijn bevelen."
En ze boog. Zoals dat zo vaak hoort.

De koning lachte bij het ophalen van herinneringen, zo leek het.
"Ik ken je vaardigheden. Ik heb hoge verwachtingen. Zul je ze inlossen?"
"Ik zal aan al uw verwachtingen voldoen majesteit."

Hij knikte tevreden.
Officieel was hij Dai kwijt. Ze kan in principe niet meer voor hem dansen. Ze kan niet meer aanwezig zijn op zijn diners. En nog minder dat hij haar kan aanraken.

Dai bleef tegen de koning praten. Ze hield een sterke en zelfzekere toon.

"Majesteit" zei ze terwijl ze nu heel sterk naar Li keek.
"Mag ik u voorstellen aan uw tweede zoon. Hu Hai."

Li Yu trad stilletjes naar voor. Hu Hai in haar armen sliep als een engeltje.

De koning keek hoopvol en met grote ogen voor zich uit, naar Dai en Li.
Hij wenkte haar gelijk dichterbij.

Li kwam op hem aflopen en bleef eventjes voor hem staan. Ze boog enkel haar hoofd en ging lichtjes door de knie om de misschien prins niet wakker te maken. Daarna liep ze dichterbij.

Ze voelde zich ontzettend zelfzeker. Ze had de koning een zoon geschonken en ze mocht er trots op zijn. Ze liep de trappen op naar de troon. Niemand anders in de hele zaal mocht zo dicht bij de koning komen.

"Majesteit. Uw zoon."

Ze stond wat schuin naast hem en reikte hem Hu Hai aan.

De koning nam met glinsterende en vreugdevolle ogen de baby aan.
Hij hield hem op zijn schoot en streek met zijn vinger langs zijn gezicht. Li hoorde hoe haar zoon smakgeluidjes maakte.

"Hij is prachtig" zei de koning trots.
"Hij lijkt helemaal op jou Li. Die ogen, dat ben jij."

De koning had een kort maar bijzonder teder momentje met zijn tweede zoon.

Voorzichtig gaf hij Hu Hai terug aan Li.

"Vandaag vieren we de geboorte van mijn zoon! Er zal wijn zijn en vlees! Hijs de banners van het rijk boven de poorten!"

Hij klonk heel opgewekt, Li zuchtte tevreden, niet opgelucht. Dat was nergens voor nodig, tevreden.