Μέρες χωρίς γαλάζιο

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα την πραγματικότητα. Τα στρωσίδια ήταν ένα κουβάρι κάτω από το κρεβάτι και το ταβάνι δεν γύριζε πλέον. Μάλλον τα δύο παυσίπονα έκαναν δουλειά. Σχέδια για τη σημερινή μέρα πέρασαν από το μυαλό μου. «Επιστροφή στη ρουτίνα», είπα στον εαυτό μου, ο οποίος άρχισε να συμβιβάζεται. Πρώτα δουλειά, ύστερα σπίτι, το απόγευμα καφές, το βράδυ βόλτα, το πρωί τέζα. Το πήρα απόφαση. Έδωσα δύναμη στα πόδια μου και σηκώθηκα. Στο διαμέρισμα επικρατούσε χάος. Κουτάκια από μπύρες στο πάτωμα, στάχτες στο τραπέζι, ρούχα πεταμένα δεξιά και αριστερά και μια βροχή από σκόνη που γίνεται ορατή από την ηλιαχτίδα που τρυπώνει από το μισάνοιχτο πατζούρι. Κανονικός εργένης. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις;

Τα μάτια μου έπεσαν στην ώρα . Ήταν περασμένες εννιά. Σαν να είχα αργήσει λίγο στην δουλειά. Ο μανιακός θόρυβος που έκανε το κινητό πάνω στο τραπεζάκι τράβηξε την προσοχή μου. Μια λέξη έδειχνε με μεγάλα γράμματα και έμοιαζε με «Αφεντικό». Αφεντικό; Ένα αίσθημα φρίκης διαπέρασε με την ταχύτητα του φωτός το σώμα μου κάνοντας τις τρίχες μου να σηκωθούν όρθιες σα να με είχε χτυπήσει ρεύμα δέκα αμπέρ. Τι να κάνω; Τι να πω; Πάλι χάλασε το λεωφορείο; Μπα! Δεν μπορώ να το πω αυτό. Κάτι άλλο, κάτι καλό. Πριν σκεφτώ κάτι να πω το κινητό σταμάτησε να χτυπάει. Επικράτησε πλήρης ησυχία. Άρχισα να νιώθω καλύτερα και να ηρεμώ. Και εκεί που έκανα το άγχος μου να πάψει, ο χαρακτηριστικός ήχος του μηνύματος ακούστηκε. Ήμουν σίγουρος πως δεν ήταν για καλό. Πάτησα το κεντρικό πλήκτρο και στην οθόνη εμφανίστηκε μοναχά μια λέξη: «Απολύεσαι». Έτσι απλά. Τα μάτια μου γούρλωσαν τόσο πολύ και οι σφυγμοί μου έπεσαν. Τώρα; Το ταμείο ανεργίας θα με περίμενε πάλι.

Και πάνω που βυθίζομαι στην θλίψη μου και ενώ καθόμουν στον καναπέ, ακούω μικρά βήματα. Γυρνάω απότομα το βλέμμα μου και βλέπω μια εντυπωσιακή ξανθιά. (Ποια είναι αυτή τώρα;) «Γεια σου, Μάκη» μου λέει. Όταν ξύπνησα ήταν δίπλα μου; Και αν ναι, πώς την λένε; Τα γουρλωμένα από πριν μάτια μου, τώρα ζυγίζουν εκατό κιλά το καθένα και τα βλέφαρα μου έκλεισαν απότομα. Έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον. Μάλλον ήμουν ακόμα επηρεασμένος από τη χθεσινή έξοδο. Δεν πέρασαν δυο ώρες και το κινητό πάλι άρχισε να γκρινιάζει. Μου είχε έρθει μήνυμα. Αυτή τη φορά το κινητό δεν εμφάνισε ποιος ήταν ο παραλήπτης αλλά μου έδειξε τα ψηφία του κινητού. Το μήνυμα έγγραφε : «Ήσουν αδιάθετος και σε άφησα να ξεκουραστείς. Όταν μπορείς τηλεφώνησε μου». Ναι! Θα τηλεφωνήσω και σε εσένα. Ακριβώς, όπως έκανα και με τις άλλες...