Sherlove (Johnlock)

Valentijns Dag

"Ik hoop dat het niet op je gemoed heeft ingewerkt," zegt hij rustgevend. Hij loopt naar mij toe en trekt mijn jas uit. "Kleed je maar om." Nu pas merk ik dat hij een chic kostuum aanheeft. Ik krijg meteen een lach op mijn gezicht. Hij ziet er extreem knap uit. Opgejaagd loop ik naar de slaapkamer en zoek een kostuum uit. Ik sta daar niet echt mee, maar trek er toch een aan om Sherlock te plezieren. Hij heeft er duidelijk zin in.

"Klaar." Ik kijk naar de klok. Het is acht uur. Ik denk dat dit een normaal tijdstip is om naar een restaurant te gaan. De lichten van de lantaarnpaal wanneer we naar het restaurant wandelen. De glinsterende jurken van de vrouwen. De kaarsjes op de tafel. De sterren aan de donkere hemel.

"Fijn." Hij plooit zijn arm, zodat ik mijn arm in de zijne kan haken. "Als meneer mij wil volgen." Ik vraag me af waarom hij zo veranderd is. Hij is opeens veel rustiger. En verliefder. Het kan me niet schelen, ik houd van hem.

Ontspannen lopen we naar buiten. Ik had verwacht dat we te voet zouden gaan, maar er staat een versierde taxi voor onze deur. De taxibestuurder - met een kostuum aan - opent de deur voor ons. Sherlock laat me eerst instappen.

"Wa-"

"Sshtt," fluistert hij. Ik heb nog niet eens een woord gezegd en hij legt mij al het zwijgen op. Hij legt zijn vinger op mijn mond en kijkt voor zich uit. Alsof hij naar iets probeert te luisteren.

Ik kijk weg door het raam. Naar de mensen in de huizen. De vazen op hun vensterbanken. De gesloten gordijnen, die een beetje licht doorlaten.

Sherlock staart naar de andere kant. De hele rit met een grote glimlach op zijn gezicht. Het doet me ook lachen.

De taxi remt abrupt af. Sherlock strekt zijn arm voor me uit om me tegen te houden. Ik heb geen gordel aan. De taxibestuurder stapt snel uit de auto en opent de deur langs Sherlocks kant. Hij stapt uit en blijft mooi voor de opening staan. Wanneer ik op zijn plaats zit, strekt hij zijn beide armen uit om me helpen op te staan. Hij kust liefdevol en teder op mijn hand. Hij doet me blozen.

Iemand - ook in pak - opent de deur van een restaurant, die me mysterieus stil lijkt. Er is geen lawaai, geen tafel. Het enige dat hij zegt: "Volg mij." Ik verwacht dat hij naar de zaal zelf loopt, maar in plaats daarvan loopt hij naar een deur, helemaal achteraan het restaurant. Hij laat ons de trap oplopen en verward kijk ik achterom. Het is heel vreemd. Sherlock loopt voor mij en verlangend luister ik naar zijn stappen op de treden.

Bovenaan de trap is er ook een deur. Voor we de deur bereikt hebben, gaat hij al open. In het midden van de kamer staat een tafel, romantisch verlicht. Sherlock huppelt naar een stoel en trekt die naar achter.

"Als meneer wil gaan zitten." Hij biedt me de stoel beleefd aan. Ik knik vriendelijk terug. Hij neemt voor mij plaats. Enkele seconden staart hij mij aan en ik weet niet wat te doen. Gelukkig brengt de ober de menukaart. Er wordt de hele tijd gezwegen, terwijl we ons eten uitkiezen. Er staat niet veel op, maar enkel mijn lievelingsgerechten. Dit heeft Sherlock speciaal geregeld.

"Voor mij de ovenschotel met aardappelen," zeg ik, terwijl ik helemaal verwonderd ben.

"Voor mij hetzelfde." Ik geef de kaart terug en al snel vullen ze de glazen met champagne.

"Heb jij dit voor mij gedaan?" vraag ik benieuwd. Ook al weet ik dat hij dit doet voor mij. Hij knikt gewoon. "Want ik begrijp niet-"

"Je zal het wel merken. Weet je nog steeds niet welke dag het is?" Ik schud mijn hoofd. Moet ik mij schuldig voelen dat ik het niet weet? Hij lijkt het belangrijk te vinden. "Misschien beter zo." Ik zucht opgelucht.

"En deze gerechten? Hoe weet je dit?"

"Ik let altijd goed op. En ik heb onderzoek gedaan," zegt hij stoer. Het zou me niet verwonderen als hij daarvoor de president van Amerika gebeld heeft. Twee obers brengen ons eten. Het zijn enkele hapjes, mooi versierd.

In stilte proeven we de verschillende hapjes en we kijken elkaar in de ogen aan.

"Was het leuk op je werk?"

"Alsjeblieft, niet doen. Niet over het werk praten, als ik kan genieten van jouw aanwezigheid. Jij bent veel belangrijker."

"Bedankt." Hij kijkt me vol bewondering aan, ook al ben ik degene die dat moet doen. Hij heeft dit allemaal geregeld. Al die moeite... Voor mij. Ik heb er nog steeds geen woorden voor.

Nu brengen ze het voorgerecht. Het brood is in een hartje gesneden en ik vraag me af of Sherlock hier voor iets tussen zit. Hij heeft alles tot in de puntjes geregeld.

"Heeft dit alles je veel werk gekost?" Ik kijk nog eens goed rond. Dit is gewoon perfect.

"Niets is te veel voor jou, Watson." Hij knipoogt. De menigte kijkt plezierig naar ons. Hij heeft best veel mensen ingehuurd. Gewoon omdat vandaag... vandaag is. Hij doet heel mysterieus.

"Bedankt, Holmes." De enorme afstand houdt onze liefde op de achtergrond. Ik mis zijn aanrakingen, zijn lieve woordjes in mijn oor. Zelfs een meter is te ver voor mij.

De deur gaat open en ik kijk nieuwsgierig naar de mannen die binnenlopen. Ze houden elk een viool vast. De eerste man geeft zijn viool aan Sherlock. Sherlock schraapt zijn keel en staat op. Hij gaat vlak naast mij staan. Hij houdt zijn strijkstok vast en begint te spelen. De eerste noten zijn zacht en rustig. Maar meteen begint hij volop te spelen. De liefde en zijn gevoelens gaan door merg en been. Mijn hart begint harder te slaan. Mijn handen beginnen te zweten. Zijn prachtig muziekstuk duurt een vijftal minuten, en elke seconde heb ik er van gehouden. Hij geeft zijn viool terug en trekt nonchalant zijn das recht. Daarna neemt hij plaats op zijn stoel.

"Een kleine intermezzo," lacht hij.

"Ik ben vereerd. Voor de honderdste keer vandaag."

"Neen, het is een eer om jou als mijn vriendje te hebben."

De mannen beginnen allemaal te spelen en nemen plaats op het podium achter mij. De muziek maakt ons beiden rustig en we willen de perfecte muziek niet onderbreken. In stilte eten we ons ondertussen gebrachte hoofdmaaltijd op. Het smaakt geweldig, en Sherlocks aanwezigheid maakt het er alleen maar beter op.

"Lekker," zeg ik. "Ik wou je voorstellen om van mijn eten te proeven, maar je hebt hetzelfde."

"Dat weerhoudt mij niet om te proeven." Hij staat op en leunt naar voren. Hij opent zijn mond en sluit zijn ogen. Ik leg een beetje op mijn vork en steek het in zijn mond. "Heerlijk," zegt hij. Hij draait zich en maakt aanstalten terug naar zijn plaats te gaan.

"Wacht." Ik trek aan zijn arm en hij kijkt naar mij. Ik kus hem snel maar teder op zijn lippen.

"Ook heerlijk," lacht hij.

"Weet ik." De muziek op de achtergrond blijft verder spelen. Ze ruimen onze borden af en Sherlock kijkt me aan. Ik kijk nogmaals rond, omdat dit alles zo perfect is.

"Ik weet dat je het hier mooi vindt, maar kan ik je iets vragen?" onderbreekt hij mijn verwonderde kijk.

"Natuurlijk." Hij staat op. De vioolspelers beginnen luider te spelen en komen dichter bij ons staan.

"Ik vroeg je welke dag het was," begint hij. Hij trekt mij recht en staart mij recht in de ogen aan. Zijn verlangende blik dringt mijn hoofd binnen. Ik knik. "Het is niet zomaar een dag."

Ze beginnen een romantisch muziekje te spelen en zijn ingehuurd personeel komt rondom ons staan.

"Nee?" vraag ik benieuwd. Ga ik eindelijk weten wat voor dag het is?

"Wel, het is een heel speciale dag." Hij houdt mijn handen vast. Hij geeft me snel een zachte kus op mijn wang.

"Ja?"

"Het is een dag voor geliefden." Ik knik begrijpend.

"14 februari," zucht ik. "Het spijt me."

"Het is oké. Maar..." De lichten dempen. Er blijft enkel een spot over, die recht op ons schijnt. Onze schaduw valt in op enkele personeelsleden.

"Het is Valentijns dag," bevestigt hij. Hij zet een stap naar achteren en knielt voor mij neer. Uit zijn binnenzak haalt hij een doosje. Ik krijg tranen in mijn ogen en iedereen begint te applaudisseren.

"En onze verlovingsdag."

~~~

Hey, Sherlockians.
Dit is het eerste hoofdstuk, beginnend met liefde <3
Feestdagen in de reacties zijn altijd welkom.
Tot later!