Sherlove (Johnlock)

Valentijns Dag

"Hey." John loopt naar mij en geeft mij een kus op mijn mond.

"Hey." Ik knuffel hem zacht en wrijf door zijn haar. Zijn haar ruikt verrukkelijk. Het ruikt naar bloemen.

"Wat ben je aan het doen?" vraagt hij.

"Niets speciaals," antwoord ik. Eigenlijk lees ik iets online. Over hoe je je vriendje moet verwennen. Ik sluit mijn laptop. "En jij?" vraag ik nieuwsgierig.

"Wat bedoel je?" Hij kijkt angstig.

"Weet je welke dag het is vandaag?" Ik leun stoer op de zetel en kijk naar hem vol verlangen.

"Dinsdag. Maar ik weet niet wat je daarmee bedoelt. Het is een normale dag. Dinsdag," antwoordt hij. Ondertussen kijkt hij naar zijn horloge. Hij denkt waarschijnlijk wat ik hem nou weer vraag. Alsof ik altijd zulke rare vragen stel. Misschien heeft hij gelijk.

"Ja, okee."

"Wat?" vraagt hij opnieuw. Hij kijkt bedenkelijk naar mij. Hij komt dichter bij mij en staart in mijn ogen. Ik ben niet van plan iets te vertellen.

"Moet je werken vanavond?"

"Nope."

"Morgen?"

"Nope." Ik knik tevreden. En hij denkt na. Hij weet niets. Hij denkt dat ik gek aan het worden ben. Hij is het niet gewend dat ik vragen stel. Meestal spreek ik niet eens.

"Ben je klaar voor mijn volgende vraag?" vraag ik vriendelijk. Hij kijkt achterdochtig naar mij.

"Ik denk het." Hij zit naast mij op de zetel. Hij ademt snel. Hij houdt gewoon van mij.

"Wil je met mij gaan eten vanavond? In een restaurant?" Ik houd zijn handen vast. Dit is een liefdevolle situatie. Voor hij kan antwoorden, kus ik hem teder in zijn nek.

"Ja, graag," zucht hij. Hij omhelst me en geniet van mijn aanwezigheid. Enkele seconden houden we elkaar vast als twee kleine kinderen. Hij is helemaal in de wolken door mijn voorstel.

"Bedankt," zeg ik. Hij weet nog steeds niet welke dag het is. Dinsdag is helemaal niet het juiste antwoord.

***

Ik ben geschrokken van zijn vraag. Hij gedraagt zich heel mysterieus. Wat kan ik verwachten?

"Sorry, ik moet nu gaan. Er zijn patiënten aan het wachten op mij." Ik sta op en wrijf door zijn haar.

"Ik zie je later," zegt hij zoet. Hij loopt met mij naar de deur en opent het als een echte gentleman.

"Bedankt." Ik buig voor mijn lieve vriendje. Hij lacht.

Ik ga naar buiten en doe mijn jas dicht. Ik ben benieuwd wat Sherlock van plan is. Hij gaat me niets vertellen. Terwijl ik over straat loop, zie ik schattige koppels. Meteen mis ik Sherlock al. Ik krijg een gevoel in mijn hart alsof ik iets belangrijks vergeten ben. Alsof ik Sherlock bij me moet hebben, maar vanavond zullen we het heel leuk hebben. Ik kan haast niet meer wachten.

"Ze zijn er al," waarschuwt Mary mij. Ze is mijn secretaresse en ze heeft het over de inspecteurs. We raden steeds wie er de controleurs zouden kunnen zijn. En deze keer is ze het vrij zeker.

"Wens me succes." Ik snelwandel naar mijn behandelkamer en trek mijn witte jas aan. Ik ben best nerveus, maar doe mijn best om spontaan over te komen. Dat ik zo laat ben, is geen goed teken.

***

"Ben je daar eindelijk?" roept Sherlock. Hij roept het niet boos, maar eerder ongerust.

"De inspecteurs hielden me aan het lijntje." Ze waren dus echt inspecteurs. Ze bleven maar doorvragen.