...
Kederli masama oturdum yine.
Demi dibine çökmüş çayımı yudumlarken, kederi yüreğime çökmüş anılarım mühür vurdu zihnime.
Elim uzandı gözüm yaşlı gecelerimin en yakın şahidi kalemime. Sonra acılarımla kararacak olan bembeyaz bir sayfa koydum önüme. En üst kısmına yazdım adını. Altını mutluğumuzla doldurmak varken yüreğimden dökülen isyankar sözcükler çoktan karışmıştı mürekkebime. Sabaha beş kala geldim kendime. Yazdığım sayfalar dolusu kağıtlar ağlıyordu sanki. Ya da kuruyan mürekkebi dağıtan gözyaşlarımdı kağıtları ıslatan.
Kan çanağı gözlerimi devirirken uykuya, kağıtlar gözyaşımla ıslanma vazifesini devir-teslim etmişti yastığa. Uyurken ağlar mı insan? Aşk ile acısını da yüreğine gömenler ağlıyormuş işte.
Bir de uyurken ismin dökülüyor dudaklarımdan hece hece.
İşte bu da benim için sıradan bir gece...
...
