YÜKSELİŞ

36.Bölüm • Korkutucu Ağıt

Pjotr da tıpkı kız kardeşi gibi birkaç adım atarak aralarındaki boşluğu doldurdu. "Çünkü burada olman gerekiyor."

İkisinin sesi taştan farksızdı. Hem soğuk, hem sert, hem de kırılmayan. Bu ses tonu tüm odayı gerginlikle dolduruyordu. Etraftaki negatif hava gitmiyordu.

Darya, "Buradan gidiyorum!" deyip hızlıca kapıya doğru giderken bileğine uzanan güçlü el onu durdurdu.

"Hayır, gitmiyorsun."

Darya ellerini yüzüne gömdü ve çaresizlikle Pjotr'a baktı. "Neden?" diye sordu yüksek sesle. Dişlerinin arasından tısladı. "Neden gitmeme izin vermiyorsun?"

Pjotr'un suratında belirsiz bir ifade vardı. "Sana zarar verecekler."

"Neden umurunda?"

"Çünkü sen benim kardeşimsin. Kardeşler birbirini korur."

Darya sıktığı yumruğunu yanındaki ahşap duvar sertçe geçirdiğinde duvardan boğuk bir ses çıktı. "Şimdi mi aklına geldi kardeş olduğumuz? Beni korumana ihtiyacım yok."

"Hayır, var."

"Senin kardeşin olmayı ben istemedim. Beni artık kendi halime bırak ve hayatımdan çık git! Seni istemiyorum, anlamıyor musun?" dedi bağırarak. Sesi tüm odayı inletiyordu. "Senden nefret ediyorum!"

Pjotr, onun aksine sakinliğini koruyordu. Geldiğinden bu yana öfkeli sakinliği hiç değişmeyen gözlerini duvara dikti ve yüzünü kaldırdı. "Biliyorum."

"O zaman neden peşimi bırakmıyorsun?" Darya'nın sesi iyice kısılırken yaşadığı gerilimle gözleri de dolmuştu. "İzin ver, gideyim."

Onunla aynı havayı soluduğu her dakika ona cehennemdeymiş hissi veriyordu. Bu acıya dayanamazdı.

"Buna izin veremem, Darya." Pjotr'un kaşları sertçe yukarı kalkmıştı.

"Kendimi öldürürüm." Darya bunu söylerken sesi titrek, kararsızdı. Bunu yapabilir miydi, bilmiyordu. Lakin çok iyi bildiği bir şey vardı ki, Pjotr ile birlikteki her anı ölüm gibiydi zaten.

Pjotr güldü. "Her şey benim elimde. Buna izin verir miyim sanıyorsun!"

"İzin verip vermemen umurumda değil. Yaparım."

"Yap da görelim."

Darya saçlarını karıştırdı. "Ne istiyorsun?" diye sordu. "Beni neden kardeş yerine koyup bu aptal yere hapsediyorsun?"

"Çünkü bu lanet ailemden kalan son kişi sensin. Daha hiç kimsem yok." Kısık sesle güldü ve kendi kendine, "Aile mi?" diye homurdandı.

"Ben de yokum. Ben hiçbir şeyim."

"Sen şeytanın kardeşisin."

"Sen şeytan değilsin."

"Belki," diye mırıldandı Pjotr. "Ama şeytana benzediğim inkâr edilemez, değil mi?"

"Gitmek istiyorum. Tek istediğim gitmek. Anlıyor musun?"

"Seni kullanıyorlar, Darya," dedi Pjotr, odayı hızlı adımlarla turlarken. "Farkında değil misin?"

Darya yutkundu ve başını salladı. "Farkındayım."

"Ben seni kullanmam."

Söylediği her söz boşunaydı. Bunu fark etmişti.

Buradan gitmenin bir yolunu bulmak zorundaydı. Aksi takdirde delirecekti. Pjotr ne yaptığını bilmeyen deli bir adamdı.

"Bak," dedi Darya, aklına bir fikir geldiğinde. "Eğer beni bırakırsan her eğitimden sonra senin yanına gelirim. Sana söz veriyorum."