voor altijd alleen

Afscheid nemen

Hey Jaz! Kan ik vandaag bij jullie eten? Vraagt haar vriendin Jade. Eh, Jade... ik moet wat zeggen... zegt Jazzy. Is er iets gebeurt, Jaz? Jade kijkt geschrokken. Rustig maar, niets ernstigs, hoor... zegt Jazzy. Nou, eh, we verhuizen naar Groningen. Wat? Waarom dan? Hoe bedoel je? Vraagt Jade. Me ouders gaan scheiden, zegt Jazzy snikkend. Nee! Jaz! Dat kan toch niet! Wat erg! Ja, ik weet het. Zegt jazzy  huilend. Kom Jaz, we gaan binnen even rustig praten. Wat is ze toch blij dat ze Jade heeft, denkt Jazzy. Maar straks heeft ze haar niet meer. Jaz, vertel nou wat is er gebeurt? Vraagt Jade als ze op een bankje gaan zitten. Me ouders... ze... me vader... Jazzy komt niet uit haar woorden. Rustig maar Jaz, rustig adem halen. Me ouders gaan scheiden en me vader verhuisd naar America en ik moet in Groningen gaan wonen. Jazzy barst in huilen uit. Ahh, Jaz, rustig maar. Ik ben er toch voor je? Zegt Jade. Ja maar straks niet meer! Ik zie je vast nooit meer in Groningen! Natuurlijk wel, Jaz. Weet je trouwens al hoe je huis eruit gaan zien daar? Vraagt Jade. Nee, me moeder heeft wel foto's gestuurd. Maar ik durf het niet te bekijken. Ik wil niet Jade, ik wil bij jou blijven. Ik wil niet weg! Zegt Jazzy. Jaz, bekijk nou maar hoe je huis eruit gaat zien, misschien valt het wel hartstikke mee. Ik wil ook niet dat je weg gaat, maar veel valt er niet tegen te doen, toch? Zegt Jade. Oke, ik ga kijken. Jazzy kijkt naar de foto's van haar nieuwe huis. Jade's mond valt open. Wauw! Jaz! Dat ziet er toch geweldig uit! Jazzy is eigenlijk zelf ook onder de indruk, zo een groot huis heeft ze nog nooit gezien. Ja, het valt opzich wel mee. Zegt Jazzy