"I've spend a life chasing stories to tell when I'm old." -Atticus
CHAPTER 01
Schrijven, of zelfs alleen een boek lezen, is een uitgestorven bezigheid. Wanneer iemand een boek aan het lezen is spring ik dertig meter de lucht in, ben ik toch niet de laatste van de soort. Het idee dat er duizenden boeken op mij te wachten liggen, klaar om gelezen te worden, kan mij niet blijer maken.
Maar de buitenwereld vindt het pure tijdverspilling en als je een eigen boek hebt geschreven wordt je vergeleken met het dieptepunt van verveling.
Maar ik weet wel beter dan de hersenloze bevolking die tegenwoordig op straat rondloopt. Soms vraag ik me af hoe dom we zijn geworden in de afgelopen eeuw, of er een formule bestaat om te berekenen hoeveel hersencellen de mens er op is achteruit gegaan sinds de uitvinding van telefoons. En wat de toekomstplannen zullen zijn, maar misschien wil ik die liever ook wel niet te weten komen.
Vroeger was het een kunst als je kon lezen, je had een hoge status en mocht boeken gaan vertalen. Iedereen had respect voor je, alleen omdat je kon lezen. Later begon ook de 'normale burgerij' te leren lezen, en na een tijdje was het volkomen normaal. Talloze boeken werden geschreven, gedrukt, herdrukt en weer verkocht. Maar nu, nu gaat alles digitaal en kan de helft van de jongeren niet eens fatsoenlijk een stuk tekst voorlezen. Boeken worden langzaam aan vervangen door digitaal materiaal, en over een paar jaar is het bestaan van boeken een buitengewoon bijzonder fenomeen.
Mijn god, wat kan de mensheid toch veel verpesten. De grootste uitvindingen laten ze uitsterven en de leerlingen op school worden alleen maar dommer, waardoor ik niet bepaald veel vertrouwen heb in de toekomst. Al helemaal niet omdat de mensheid besloten heeft een gezonnebank-bruinde wortel met wit haar, dat overigens lijkt op een wattenstaafje, te kiezen als president van Amerika. Hoera, het wordt steeds leuker.
Maar ook al vind ik het schrijven en lezen zo leuk, toch blijft het een persoonlijke nooduitgang om te ontsnappen van de maatschappij. Soms kan ik de chaos en drama van het leven simpelweg niet aan, en iedereen moet een uitweg hebben. De één gaat keihard muziek luisteren, de ander zuipt zich lam, maar ik trek me terug. Tussen stapels met boeken kan je me vinden, met enkel een klein leeslampje en een goed boek. Of ik ben aan het schrijven, in mijn geliefde zwarte notitieboekje. Als hij vol is kan je er weer een nieuw setje papieren inzetten, waardoor het zwarte boekje inmiddels veelste dik is, mijn persoonlijke obesitas boekje. Het is inmiddels compleet versleten, er zitten vlekken op en de pagina's beginnen er de laatste tijd spontaan uit te vallen. Maar nooit zal ik mijn boekje dumpen bij het oud papier, want het is mijn meest dierbare bezit geworden.
Na een aantal jaren doelloos geschreven te hebben ben ik nu begonnen met een echt verhaal, mijn verhaal. Het wordt een verhaal waarin ik mijn meest diepe emoties ga uiten, hoe dramatisch dat ook klinkt, maar er wel een echt verhaal van ga proberen te maken. Het wordt een verhaal over mijzelf, geen verzonnen teksten of overdreven alinea's, puur over mij. 'Blake's life' was de eerste titel die in mij opkwam. Maar dit vond ik wel enorm cliché en simpel. De periode van twintig kopjes thee en 40 koekjes per dag brak aan, en ik heb werkelijk waar geen idee hoeveel titels ik heb verzonnen. Van 'A simple life' tot 'Blake XIV' tot 'How can you eat 100 cookies a day and don't get fat', maar de juiste titel zat er nooit tussen.
Maar wanneer ik echt begon na te denken over de inhoud van mijn boek klikte er opeens iets. Het was alsof er duizend engelen begonnen te zingen en er een wit licht op mij scheen toen ik eindelijk de titel van mijn boek had gevonden: The Authors Note.
AUTHORS NOTE
Hey allemaal!
Super bedankt dat je mijn boek een kans hebt gegeven, ik beloof dat ik je niet teleur zal stellen. Ook al lijkt het verhaal nu nog een beetje duf, er staat nog heel veel te gebeuren dus haak absoluut niet af, je weet niet wat je mist!
Nog een kleine mededeling: het wordt absoluut niet op prijs gesteld als er ideëen worden gejat uit dit boek, en probeer dit ook alsjeblieft niet uit. Ik weet waar je woont.
Maar even serieus, het is niet tof om andermans ideëen te gaan pikken, dus lees het alsjeblieft met veel plezier en kopïeer niet mijn verhaal, dat zou ik erg fijn vinden.
Kus, Bente
KAMU SEDANG MEMBACA
The Authors Note
Fiksi Remaja"Wanneer zij schrijft, is zij een ander persoon. Zij vliegt naar een andere wereld, en laat alles achter. Zij is voor even, heel even maar, de persoon die zij zou willen zijn. Zij laat alles los en laat zich vallen in het onbekende, op zoek naar de...
