Gewoon, anders.

Part 2

Ik weet dat het geen droom was. Een droom is anders. Dit voelde echt. Ik weet dat het echt is. Ik kan hier niemand over aanspreken, hoe graag ik ook zou willen. Zwijgplicht. Ik heb het hen beloofd, toen.
Toen.
** met een klap kom ik op de grond neer, ik weet niet waar ik ben. Ik ben uit mijn slaap gehaald. Ik werd uit mijn bed getrokken langs mijn voeten en toen ik neer kwam was ik niet meer in mijn kamer. Ik ben in  een lege ronde ruimte. Ik zit exact in het midden, het is een soort binnenplein van een oud kasteel. Om het plein te begrenzen staan er overal pilaren mooi de lijnen van de cirkel volgend. Ik schuif mijn voet onder mijn lichaam en duw mezelf recht. Rondom me heen is er letterlijk niets. "Wat is dit?" Fluister ik tegen mezelf. Ik zet een stap, voor ik mijn voet neerzet word ik terug naar achter getrokken. Er brandde een plek op mijn schouder het voelde alsof een hand me had aangeraakt. Ik draai me paniekerig om. Er is niets.
Mijn adem klinkt luid in deze lege ruimte. Ik hoor mijn eigen hartslag.
Ik hoor krassen. Als ijzer op steen. Ik kijk omlaag naar mijn voeten en ik zie een ijzeren staf krassen op het steen. Letter voor letter verschijnt het. Iemand houd het vast.. met grote ogen kijk ik toe. -je bent anders, gewoon anders....- "wat bedoel je..?" Vraag ik verward aan niemand in het bijzonder.
Ik stap naar achteren. De staf schrijft verder. -je beste vrienden zijn de geesten, ze zullen je leiden. Op het juiste en  goede pad zetten. Vanaf nu veranderd je leven, je zal zwijgen of gevolgen zullen komen - Met een klap word ik weer op de grond getrokken mijn arm word ontbloot en de staf komt mijn richting uit. Ik spartel tegen. Mijn arm word tegen de grond gedrukt. De staf zet een sierlijk teken op mijn arm. Net een tattoo. Ik schreeuwde het uit. **

Ik kijk naar mijn arm het teken staat er nog steeds. Mensen die erom vroegen heb ik gezegd dat het een tattoo is. Ze geloofden het ookal ben ik nog maar zestien. Ze geloven het.
Misschien ben ik echt anders, gewoon anders.

Ze geloofden allemaal dat ik zomaar een tattoo had laten zetten. Zonder enige betekenis. Zomaar. Ik zou het zelf niet eens geloven.